Menu
Grote MPV's lenen zich kennelijk bij uitstek voor grootse samenwerkingsprojecten. Vermoedelijk kan de reden worden gezocht in het feit dat emotie en merkwaarde een wat kleinere rol spelen bij de aankoop van een voertuig dat simpelweg zoveel mogelijk praktisch inzetbare ruimte moet bieden. In Europa maakten we daarom kennis met de 'Eurovans', een viertal op dezelfde leest geschoeide MPV's met de merknamen Citroën, Peugeot, Fiat en Lancia. Ondertussen vonden Ford en Volkswagen elkaar, met als resultaat de Galaxy, de Sharan en de Seat Alhambra.
In de VS voerde Ford vanaf 1994 de Windstar. Die 'minivan' had met een Mercury-grille ongetwijfeld ook prima dienst kunnen doen als Villager, maar in plaats daarvan werd een paar jaar eerder een grootse samenwerking met Nissan op poten gezet. Een échte samenwerking, want naar verluidt is de Villager niet simpelweg een 'gerebadgede' Nissan of omgekeerd, maar hebben beide fabrikanten daadwerkelijk een vinger in de pap gehad. Het speciaal voor dit model ontwikkelde onderstel zou bijvoorbeeld een coproductie zijn. De motor, een 3,0-liter V6, is wel afkomstig van Nissan, maar werd op verzoek van Ford aangepast ten opzichte van de exemplaren die in andere Nissans waren te vinden.
De verschillen tussen de Nissan en de Mercury zijn aan zowel binnen- als buitenkant minimaal en beide auto's werden met het oog op de Amerikaanse markt ontwikkeld en ook in de VS gebouwd. Het opvallendste Villager-kenmerk was bij het aantreden in 1992 de neus, die net als bij de Sable werd voorzien van een lichtbalk die de koplampen optisch met elkaar verbond. Dat was lange tijd uniek voor Mercury, maar het kenmerk uit lang vervlogen tijden vond onlangs navolging bij de Mercedes-Benz EQC. De Nissan kreeg een conventionelere grille mee. Voor beide auto's gold dat ze voor de Amerikaanse minivan-markt opmerkelijk kort waren. De relatief korte koets kreeg slechts aan de rechterkant een schuifdeur mee en bood plaats aan zeven personen.
Generatie 1
Generatie 2
De hoeveelheid schuifdeuren werd in 1998 verdubbeld, want toen diende de tweede generatie van de Villager en Quest zich aan. De samenwerking bleef intact en het design eigenlijk ook, al gaat het hier wel degelijk om een geheel nieuw model. De vorm van de zijruiten rond de B-stijl is de gemakkelijkste manier om de eerste en tweede editie van deze auto's uit elkaar te houden, al werd ook de neus iets gemoderniseerd. De achterzijde behield zijn puntige lichtunits.
Na 2002 gingen Nissan en Ford weer ieder hun eigen weg in het Amerikaanse landschap van de ultieme gezinsauto's. De Quest kreeg een veel onorthodoxer uiterlijk met een sterk gebogen raamlijn en een opvallende neuspartij en ook de vierde generatie was een met creativiteit vormgegeven 'busje'. 'Was', inderdaad, want sinds 2016 staat het model niet meer op de prijslijsten. Mercury ging na het afscheidsfeestje van Nissan over tot wat het wellicht vanaf het begin had moeten doen en voerde de Ford Freestar, de opvolger van de Windstar, als iets chiquere Monterey. In 2007 kwam ook aan de levensloop van dat model een einde en in 2011 werd zelfs het hele merk Mercury aan de wilgen gehangen.
De Quest van de derde generatie
De Mercury Monterey
De discussie is gesloten.
Reageren is niet meer mogelijk.
