Carla kreeg op haar achttiende verjaardag een Fiat 124 cadeau van haar tante

Een spierwitte Fiat 124 als eerste auto. Hoe kwam dat geliefde Italiaantje bij jou terecht?

“Die auto heb ik gekregen van mijn tante Ria. Ik was achttien jaar oud en had net dat roze papiertje behaald, toen zij mij uitnodigde om eens op visite te komen. Ik zocht daar verder niets achter, dus ik die kant op. We zaten aan de koffie toen zij ineens opveerde uit de stoel en vroeg of ik even mee wilde lopen naar de garage, want ze had een cadeautje voor mij dat daar stond te wachten. De garagedeur sloeg open en daar stond de Fiat. Tante Ria drukte de autosleutels in mijn handen en zei: die is nu voor jou. Dat moment is nu 45 jaar geleden, maar ik herinner het me nog als de dag van gisteren.”

Wat een prachtig cadeau om te krijgen van je tante.

“Ik was dolgelukkig en had dat ook helemaal niet verwacht. Mijn vader kwam uit een groot, katholiek gezin en ik was een van tante Ria’s zeven petekinderen en had het geluk dat ik net mijn rijbewijs had gehaald. Mijn tante leed aan rugklachten, waardoor zij niet langer kon autorijden. Bleek dat ze toen had besloten om de Fiat 124 aan mij te schenken. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoe groot en betekenisvol dat gebaar was.”

Een van de eerste ritjes staan nog in je geheugen gegrift?

“Absoluut. Het waren toen andere tijden en autobezit was helemaal niet vanzelfsprekend. Ineens was je vrij om te gaan en staan waar je wil en dat was echt een heel bijzonder gevoel. Ik voelde me de koning te rijk en ging gewoon rijden omdat het kon. Mijn eerste ritje maakte ik samen met mijn nichtje. We waren zo vrolijk en gelukkig. Daar gingen we hoor. Zingend achter het stuur de hort op. Zij dacht trouwens dat het een of andere Lada uit de Sovjet-Unie was waarin ik kwam voorrijden. Deels had ze natuurlijk gelijk, want daar liep de Fiat 124 in licentie als Lada 1200 van de band. Later ging ik vaak met een vriendin op pad. Namen we een kleedje en wat lekkers mee en gingen we picknicken in de berm van de snelweg. Het was toen nog zo rustig op de weg dat zoiets prima kon. Wat was het genieten.”

Er kwam een moment dat je de auto ineens moest delen?

“Mijn man Erik, met wie ik toen al verkering had, zat in de dienstplicht en was gestationeerd in Ermelo.” Of hij mijn auto in die periode mocht gebruiken naar de kazerne, zodat hij snel op en neer kon reizen en wij elkaar vaker konden zien. Je auto de helft van de week weggeven aan je manneke, dat is echte liefde hé.”

Wat maakte die auto nou echt bijzonder?

“Het was een heel simpele, betrouwbare auto waaraan eigenlijk nooit iets mankeerde. Het interieur had van die skai bekleding en er zat een radio in. Dat was heel wat. Eigenlijk staat mij vooral het stuur nog goed bij. Dat was nog echt zo’n dunne, ouderwetse hoepel die heerlijk in de handen lag. Ik heb er spijt van dat ik dat stuur nooit heb bewaard.”

Wat is er uiteindelijk gebeurd met de Fiat?

“We hebben hem vijf jaar gehad totdat hij voor vijftig gulden werd verkocht aan een sloperij. Hij was echt op. De remmerij werd slecht, maar ik kan me niet meer herinneren waarom we dat niet gewoon lieten repareren. Misschien werd de roest ook een probleem. Want roesten, dat konden ze wel.”

Wat is er na de Fiat 124 voor de deur gekomen?

“We zijn alle kanten opgegaan. Van een Corolla en een Alfasud tot een reeks Volvo’s. De XC90 was mijn favoriet en mis ik nog steeds. Noteer die maar als mijn droomauto!”