Back to the Future: Nissan CUE-X

Op de Tokyo Motor Show van 1985 stonden zó veel concept-cars dat je er bij wijze van spreken met een lampje naar de gewone auto's moest zoeken. Eén van de concept-primeurs in het bonte gezelschap was de Nissan CUE-X, een Japanse supersedan met ambities voor het topsegment.

Japanse auto's waren in de jaren tachtig al flink ingeburgerd in Europa. De concurrentiedruk die zij de Europese merken bezorgden, was in de compacte- en middenklasse het grootst, terwijl de 4x4-markt allang door de Japanners onderling werd bevochten. De sportwagens die alhier aan wal kwamen, werden eveneens met toenemend respect bejegend, omdat ze tegen prikkelend lage tarieven presteerden als Porsche's.

Nog helemaal vrij van enige Japanse inmenging was het segment der grote, luxueuze en snelle zakensedans, dat pas later door Lexus met succes zou worden gepenetreerd. Dat wil niet zeggen dat Japan geen interesse had in deze lucratieve uithoek van de markt. In het land waar status en onderscheidend vermogen in het verkeer extreem belangrijk zijn, voelt een beetje topman zich pas echt

prettig wanneer hij in een stedelijke verkeersopstopping minimaal vijf strekkende meters aan glanzend plaatwerk voor zichzelf kan opeisen – op de achterbank van een Toyota Century bijvoorbeeld, een uiterst conservatief gestileerd icoon van luxe en (verborgen) hightech.

Aan het technisch vernuft van de Japanse autobouwers twijfelde niemand; wat uit Nippon kwam, stak niet alleen slim in elkaar, maar bleef ook altijd heel. Het grote probleem van Japanse limo's was dat zij zich esthetisch en dynamisch niet konden meten met de grote luxebakken van Audi, BMW, Mercedes-Benz en Jaguar. En toen liet Nissan de spectaculaire CUE-X aan de wereld zien, een grote vierdeurssedan die met zijn spitse neus, gestrekte lijnen, lage dak en grote wielen een zelfverzekerde indruk maakte. Hij was bovendien competent, met zijn 3,0-liter V6 met twee variabele turbo's waarin keramische turbinewielen draaiden. Vermogen en koppel piekten op 300 pk en 400 Nm, waarmee de Nissan een topsnelheid van maar liefst 250 km/h kon bereiken.

Ook de wegligging zal opperbest zijn geweest, gezien de variabele vierwielaandrijving (0-60 procent van de trekkracht vóór, 40-100 procent achter) en vierwielbesturing die Nissan had ingebouwd. Het interieur hield gelijke tred. Bijzonder is dat er geen hendels aan de stuurkolom te vinden zijn – de functies van richtingaanwijzers en ruitenwissers zijn ondergebracht in het hart van het stuurwiel. Dat maakte het toch al royale aantal knoppen, schuiven en schakelaars nóg groter, al zijn er onderhand modale middenklassers
die de luxueuze Nissan hier overtreffen.

Nooit meer te evenaren is in elk geval de heerlijk verouderde boordtelefoon. Mooi, hoe zo'n klein detail onbedoeld maar genadeloos de werkelijke leeftijd van deze auto van de toekomst prijsgeeft.