AutoWeek Top 50: Mercedes A-klasse

Bijna twee decennia lang is de 190/C-klasse de kleinste Mercedes, een conventioneel achterwielaangedreven sedan in de beste traditie van het merk met de ster. In 1997 verschijnt in de vorm van de A-klasse een nieuwe baby-Benz. Met in gedachten een voor Californië bedoelde elektrische aandrijflijn heeft de auto een dubbele bodem om de accu's in onder te brengen.

Wetswijzigingen aan de Amerikaanse westkust zorgen ervoor dat de A uiteindelijk niet met een elektrische aandrijflijn hoeft aan te treden en gewoon op benzine of diesel de weg op kan. Z'n dubbele bodem blijft echter behouden en daardoor ook z'n relatief hoge koetswerk. Het hieruit voortkomende hoge zwaartepunt speelt de auto parten wanneer hij door redacteuren van een Zweeds autoblad tijdens een uitwijkproef (de elandtest) omvalt.

Hoewel de test achteraf gemanipuleerd blijkt te zijn, is het kwaad dan al geschied. Mercedes zet nog wel alles op alles en geeft de auto onder andere standaard ESP mee, maar de deuk in het imago blijft lang nadreunen. Van opgeven willen ze bij Das Haus echter niets weten, en er verschijnt zelfs een versie met lange wielbasis.

De tweede generatie A-klasse (vanaf 2004) heeft ook wederom een dubbele bodem, maar ook nu komt er weer geen elektrische variant, en waterstoftanks hoeven ook niet in de sandwich-vloer omdat de ontwikkeling van brandstofceltechniek niet zo snel gaat als gehoopt. Voor generatie 3 houden ze in Stuttgart geen rekening meer met alternatieve aandrijflijnen en wordt de A-klasse een gewone middenklasse hatchback die de strijd aan moet gaan met auto's als de Audi A3 en de BMW 1-serie (die vanaf de volgende generatie overigens ook voorwielaandrijving krijgt).