Skoda Fabia - Rij-impressie

Wellicht komt het door de bescheiden vormgeving, maar hoe vaak zie je nou een Skoda Fabia rijden? Vrijwel nooit, terwijl het toch het op twee na bestverkochte model van het Tsjechische merk blijkt te zijn. Nee, aandacht trekken behoort niet tot de sterke kanten van de Fabia. Dat betekent niet dat de B-segmenter zonder charme is. Sterker nog: bij de facelift verandert er eigenlijk helemaal niets in technisch opzicht en toch krijg je niet het gevoel dat je in een verouderde auto uit het segment zit.

Neem nu het onderstel, dat voelt nog altijd aan als een goed soort compromis. Zeker niet sprankelend, wel zonder echte tekortkomingen. De besturing werkt licht en accuraat genoeg om de Fabia met één beweging op de bedoelde lijn te krijgen, maar biedt geen feedback. Dat is ook niet nodig, want hoewel het onderstel alles van glad wegdek tot kraterlandschappen aankan, nodigt het niet uit om eens lekker te gaan sturen. Er is een ruime veiligheidsmarge. Grip en tractie zijn echt niet zomaar op, maar de Fabia is niet speels, communicatief of leuk te besturen. Het is dus geen Fiesta of Ibiza, maar als bestuurder weet je wel altijd waar je aan toe bent. Van weekheid valt de auto namelijk ook niet te betichten. Ruim voldoende, dus.

DRIECILINDERS

Die ruime voldoende geldt ook voor de motoren, in ieder geval voor de varianten met turbo. Helemaal onderaan de ladder plaatst Skoda een 1,0-liter driecilinder zonder drukvulling, maar met z'n 70 pk zouden we die laten voor wat hij is. De 95 pk sterke variant met turbo die daarboven staat, voldoet echter prima. Niet snel, wel vlot, en dankzij 160 Nm koppel tussen 1.800 en 3.500 tpm daadkrachtig genoeg om niet gestrest te hoeven worden voor normale prestaties. Bovendien scheidt een dikke laag isolatie de inzittenden van hinderlijke geluiden of trillingen. Onder normale omstandigheden heb je eigenlijk geen weet van wat er in de neus ligt.

De handgeschakelde vijfbak die de krachten naar de voorwielen brengt, past er goed bij. De pook laat zich licht bedienen en misprikken kan bijna niet, omdat hij net voldoende feedback biedt. Daarbij zijn de verhoudingen goed gekozen. Wie meer wil, kan nog doorsparen voor de sterkere variant van dezelfde motor met 110 pk en 200 Nm. Die heeft standaard een zesde versnelling en optioneel kan die motor ook worden geleverd met een DSG-automaat met dubbele koppeling. Voor Nederland ben je met de 95 pk sterke versie echter ook prima bediend, tenzij je regelmatig met veel personen of spullen op pad gaat.

Dat zou zomaar kunnen met de Fabia, want al blijft het een auto met bescheiden buitenmaten, hij maakt daar maximaal gebruik van. Als de voorste inzittenden niet van meer dan bovengemiddeld formaat zijn, passen er op de achterbank vrij makkelijk twee volwassenen bij. Dankzij de dunne rugleuningen van de voorstoelen is er net voldoende beenruimte en passen de voeten eenvoudig onder de voorstoelen. De hoofdruimte achterin is door de hoekige vormgeving zelfs prima voor iemand van 1,80 m. Bagageruimte hoef je er niet eens voor in te leveren; met 330 liter zit de Fabia nog steeds boven het gemiddelde. Mocht je toch meer ruimte nodig hebben, dan is er altijd nog de Combi, een van de laatste kleine stationwagons.

NIEUW INSTRUMENTARIUM

Tot zover is er dus geen nieuws en hoewel er voorin iets meer is gewijzigd, is ook daar niets wezenlijk anders. Een opgefrist instrumentarium, nieuw navigatiesysteem en de toevoeging van enkele actieve veiligheidssystemen zoals een dodehoeksensor en een uitparkeerhulp. Niets wat we niet kennen uit andere Volkswagen-producten. Wel valt op dat het navigatiesysteem vrij traag reageert. Met name het in- en uit-zoomen op de kaart vergt wat geduld. Dat kan beter. Trouwens, het monochrome schermpje tussen de tellers behoort ook niet tot het mooiste dat we kennen. Als geheel oogt het dashboard opgeruimd; zakelijk maar een tikkeltje saai. Ergonomisch klopt het echter allemaal wel.

Natuurlijk zijn alle 'simply clever'-zaken aanwezig. Een afvalzakjeshouder in de deur, grote telefoonhouder in de middentunnel, paraplu onder de passagiersstoel en een ijskrabber achter de tankklep. Kleine dingen, maar wel makkelijk. Zelfs voor een facelift zijn de wijzigingen bij de Fabia dus tamelijk beperkt. De echte verschillen zijn op één hand te tellen. Tegelijkertijd: nodig was het niet. We kunnen ons niet voorstellen dat iemand droomt van een nieuwe Fabia, maar rationeel valt er weinig op de auto af te dingen. In bijna alle opzichten zweeft de Skoda rond het gemiddelde. Soms iets erboven, soms iets eronder. Zo staat de Fabia in het midden van alles, maar nooit in het middelpunt.