Uitvoering

850 T-5 2.3i Turbo 20V

Versnellingen

5, Handgeschakeld

Bouwjaar

1994

Jaar van aanschaf

2016

KM-stand bij aanschaf

324.000 km

KM-stand laatst

330.000 km

Werkpaard

330.000 km

17 september 2017

Vorig jaar oktober was ik op zoek naar een leuk werkpaard, voor naast m'n daily C30. Het merk stond al vrij snel vast: een Volvo, en het liefst een estate van de V70 of 850 serie. Een mooi tijdje zoeken op marktplaats en wat andere auto-sites, en toen kwam ik wat tegen, een Regent Red (418), Volvo 854 sedan uit 1994. Voorzien van de zwaarste motor, de T-5.

Afspraak gemaakt met de verkoper, wezen kijken, leek allemaal best goed. Kwam lekker van z'n plek, en zag er goed uit. Deal! We nemen m mee.

Tijdens het naar huis rijden leek het één keer dat ie even wat in hield, maar ach, misschien verbeeld ik het mij.
Thuis aangekomen de kap nog eens los getrokken. De bougies bleken geen Volvo bougies te zijn, en uit ervaring weet ik dat de 5 cilinder van Volvo het liefst op Volvo bougies draaien, dus die gelijk maar vervangen. Motor liep gelijk soepeler.

Echter, een dag later begon de auto wat in te houden bij het gas in trappen. Zouden het toch de bougies zijn? De oude er weer in, maar helaas. Nog steeds inhouden van de motor. Sowieso had ik plannen voor een motor upgrade, dus eerst maar investeren in een zogeheten "stage 0". Zo heb ik de complete ontsteking vervangen, bougies, filters en vloeistoffen, want ik heb ook nog even gedacht dat het het brandstoffilter was, die zag er namelijk uit alsof ie uit '94 kwam. Echter had dit alles nog niet echt effect.. Daar baalde ik natuurlijk goed van. Ik kocht namelijk een Volvo vanwege zijn betrouwbaarheid. Inmiddels begon de auto ook al flink brandstof te verbruiken. Ik mocht blij zijn als ik de 400 km op een tank (75 liter) haalde.

Zelf zag ik door de bomen het bos niet meer. Inmiddels had ik al een donor 850 T5 aangeschaft om wat onderdelen te kunnen uitwisselen. Wat keer op keer wel verschil maakte, maar niet het euvel oploste. Dus moest er maar iemand bij komen die er wat meer ervaring mee had. Al snel kwamen we er achter dat de sok van de turbo naar de intercooler buis over het blok lek was. Raar, want ik heb er zelf ook al een paar keer naar gekeken, maar blijkbaar niet goed genoeg. Echter bleek deze niet origineel leverbaar te zijn bij de dealer (vanwege de RIP kit -Reversed Intercooler Piping- die standaard op het 1994 model geleverd zijn). Dus zelf maar een noodoplossing gemaakt. Ook dit was blijkbaar niet de boosdoener. Want nog steeds stotterde de auto bij optrekken. Van alles nagekeken, de wastegate afgesteld, de BOV verwisseld. Zelf de ECU hebben we vervangen door een waar standaard software op moest staan. Wel was het vaak even redelijk goed als de accu los geweest was, of de ECU eruit was geweest. Afijn, eindelijk waren we op het punt dat de auto redelijk reed. Dus de auto kon, daar was ie inmiddels ook bijna aan toe, voor de APK.

Auto naar de garage gebracht voor de apk, en ja hoor, telefoon. Mooi, auto is klaar! Althans, dat dacht ik. Helaas, de 4 gas meting was te hoog. Auto dus maar weer opgehaald, toch de lambda maar eens vervangen, hielp ook wel weer iets, maar nog steeds niet goed. Tot we met een paar vrienden tot het idee kwamen om de temperatuursensor te vervangen. De temperatuur meter op het dashboard deed opzich geen rare dingen, maar zodra we deze vervangen hadden liep de auto opeens heel netjes. Zo kwam ie ook opeens wel door de apk. Top! Tijd voor de tune dus.

Turbo van een *70 classic erop, die zijn immers iets groter. Japanifold spruitstuk voor een betere flow. Grotere 95cc injectoren erop, etc etc etc. Je herkende de auto gewoon niet terug. Naar schatting had de auto dan ook meer dan 280 pk en 400nm inmiddels.

Terwijl ik met het inhouden van de motor bezig was, heb ik vanuit de donor een mooi vollederen interieur in de auto gezet, ben immers gek van leer op autostoelen. Ook zat er in de donor een mooi houten dashboard, en die stond mij ook wel aan. Et voila, van een zwart kunststof dashboard, naar een mooi houten. Paar weken later kwam ik een R-bumper tegen ín de juiste kleur voor niet te gek geld. Tja, dat laat ik natuurlijk niet voorbij gaan. Zo werd de auto steeds een beetje mooier en beter.

Kilometers gingen voorbij, dagen, weken, maanden. Tot ik er eigenlijk wel een beetje flauw van werd dat er altijd minimaal één van de 2 auto's die bij mij voor de deur stonden, stil stond. Ik was het kiezen iedere ochtend een beetje zat. Het is dan misschien een luxe probleem, maar ik rij eigenlijk gewoon echt te weinig voor 2 auto's. Ik heb gekozen om de 850 maar weer in de verkoop te doen, en is inmiddels ook weer weg.

Het begon met een haat-liefde verhouding, maar uit eindelijk was ik toch wel weg van de auto, ondanks zijn kraakjes in het interieur en z'n verbruik. Maar wat heb ik een leuke tijd gehad met m. Van dikke lease wagens op de snelweg die even moesten slikken toen ze mij zaten op te drukken en ik het rechter pedaal vloerde, tot het vervoeren van een complete schutting op de dakdragers. Multifunctioneel is zo'n Volvo zeker!

Of er ooit weer een 850 turbo komt? Geen idee, ik denk het niet. Het is leuk geweest.
Of er ooit weer een Volvo komt? Zeker!

7,0