Renault Captur TCe 130 Intens (2019)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	Captur TCe 130 Intens
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2020
Jaar van aanschaf	2020
KM-stand laatst	48.000 km

Robuuste rappe rode rakker

10.000 km
4 januari 2021

Lang geleden had ik een Renault 16 TX, die fenomenaal was en waar ik zo op gesteld was geraakt dat ik er (wat me met geen enkele andere auto ooit is overkomen) regelmatig tegen sprak. Bij de begroeting: ‘Zo jongen, hebben we er weer zin in?’
En ja hoor, vrolijk knorrend bracht hij me als een vliegend tapijt overal waar ik zijn wilde, liet me in glijvlucht zelfs een keer op een Brabantse snelweg Jantje Lammers passeren, voerde me fluweelzacht over Belgische kasseien, de Parijse doolhof in de spits namen we samen probleemloos, en als we op één dag heen en terug moesten ging dat moeiteloos.
Na afloop van een aangename tocht mompelde ik dan: ‘Goed gedaan jochie.’ Hij deinde instemmend op en neer als ik uitstapte en dan streelde ik bij het sluiten van de portieren nog even de verchroomde dakrand, die zo elegant de contouren aangaven van die prachtige auto.

Bovendien zag je in die ’16', dankzij het ‘lichtgetinte’ binnenspiegeltje, zelfs in een katertoestand altijd een zonovergoten versie van jezelf. Ook dat hielp.
Tot z’n laatste snik is hij me trouw gebleven, terwijl, wat had zo’n auto nou aan luxe? Ja, een sublieme vering, formidabele stoelen, en dan ook nog: portieren die automatisch van slot sprongen als je er ééntje met het sleuteltje opende, en twee knopjes waarmee je de ruiten van de voorportieren omhoog en omlaag kon laten gaan, plus een uitstekend verwarming-ventilatiesysteem. En, toch ook prettig, stuurversnelling. Maar dat was het wel zo’n beetje - niet te vergelijken met wat nu onmisbaar wordt geacht. Meer had je eigenlijk niet nodig, vond ik altijd.

Een bonte reeks auto’s van diverse pluimage is op die ’16’ gevolgd, en deze zomer diende zich opnieuw het moment van vervanging aan.
De brandweerrode Mégane-diesel had me acht jaar hondstrouw gediend (op wat kuren met de ‘spuitkanaaltjes’ na) en stond na enkele keren de aardomtrek te hebben afgelegd voor een ingrijpende onderhouds-update. Hoewel de restwaarde van zo’n dieseltje niet hoog is, werd inruilen aantrekkelijk. Wat daarbij niet hielp was dat de hond de dag voor de afspraak onopgemerkt in ‘drek’ had liggen rollen en vrolijk was ingestapt, wat in het interieur een penetrant parfum had achtergelaten, hetgeen de inruilprijs niet gunstig beïnvloedde.

De keuze qua opvolger was in feite niet moeilijk. Mijn grote liefde was en is (het moge duidelijk zijn) die ’16 TX’, en als die nog nieuw werd gebouwd zou ik er onverwijld eentje kopen.
Maar de nieuwe Captur, met z’n stoerder en stukken aantrekkelijker geworden uiterlijk, komt redelijk in de buurt qua praktische bruikbaarheid, en bij recente Renaults zit de schoonheid ook weer wat meer van binnen. Alleen die weergaloze torsiestaafvering van de ’16’ wordt niet geëvenaard, maar het moet gezegd de Captur legt meer dan de directe concurrentie het accent op veercomfort en rijdt boven verwachting prettig: stuurt lekker stevig en direct, de vering is behoorlijk comfortabel, de stoelen zitten fantastisch, de motor is lekker sterk, soepel en fluisterstil.

Een andere auto kopen is anno nu geen sinecure gezien de omvang van de instructieboekjes. Bij Renault heet een ervan ‘Easy Life’ - en hoewel het uiteindelijk enorm bleek mee te vallen en eigenlijk ook wel easy is, zat de schrik er bij het openslaan goed in, en heb ik eigenlijk nog steeds het idee de auto maar gedeeltelijk te kennen. En opeens verrast die me dan weer met nóg weer iets dat mogelijk is. Kijk, van die flauwekul als het knopje waarmee je een bibbertje in het stuur krijgt als je ongewild over de lijnen stuurt, hoeft van mij niet, en hij hoeft ook niet zelfstandig in te parkeren, en of het stuur wel of niet verwarmd kan worden, het zal me worst wezen en ik ga het ook niet uitzoeken.
Maar, in het huidige comforttijdperk, er is toch wel van een legioen aan prettige mogelijkheden gebruik te maken die, ik moet het toegeven, de ’16’ moest ontberen. Alleen al de rode lampjes in de buitenspiegels, die aangeven of er zich iemand in de dode hoek bevindt, zijn een genoegen en die camera’s rondom zijn toch ook prettig.
-------------
Zo, de eerste 10.000 kilometers zijn onder de wielen doorgezoefd en, nagenoeg probleemloos.
Goed, er was direct na de aflevering een probleempje dat het tankklepje niet van slot wilde, wat tamelijk lastig was bij de pomp (bleek aan het bijbehorende motortje te liggen - wist niet dat zoiets bestond. Motortje vervangen en sindsdien gaat het goed).
Daarna was er nog wat raadselachtigheid met de electronica, zoals het advies om banden te controleren en te ‘ initialiseren’ (what the fuck is dat?) Oorzaak bleek een spijkertje in het rubber, dus die melding was terecht.

Sindsdien gaat alles prima-de-luxe. De motor is lekker sterk en doet stil z’n werk (op het brandstofverbruik heb ik eigenlijk nog niet zo gelet, maar met de losse pols gemeten is het behoorlijk zuinig.
Voor het eerst een automaat (na wel ooit in militaire dienst met een jeep-versie van de DAF 66 met variomatic the hebben rondgesjeesd). De automaat in de Captur doet z’n werk net zo vloeiend als die in het DAF-je (en zonder dat geloei van destijds. Toch was het wel even wennen; het is en kwestie van met de voet het gaspedaal netjes te leren doseren, zodat je niet als een pijl uit een boog wegschiet bij een stoplicht. Inmiddels gaat het allemaal net zo soepel als met een handbak, en eigenlijk wel veel makkelijker.

Van binnen hebben de Renault-ontwerpers zich goed van hun taak gekweten. Was het in vroegere modellen vaak toch zo oud-communistisch kleurloos dat je eigenlijk het liefst in het donker reed, nu heeft de auto een zelfs bijna lachende binnenkant. Het scherm is groot, werkt snel, makkelijk, en gelukkig zijn de belangrijkste zaken ook nog met knoppen te bedienen. De binnenruimte is praktisch en met de verschuifbare achterbank op allerlei manieren te benutten.
Kortom, ik ben tevreden.

En wat is gebeurd? Tegen de nieuwe Captur babbel ik inmiddels ook weer monter. Maar nu omdat het zo mogelijk is hem ‘van alles’ te laten doen. Tot een goed gesprek van mens tot auto zijn we nog niet helemaal gekomen, maar het begin is er.
En, hij luistert beter dan de hond...

Prettige voortzetting

15.000 km
22 april 2021

Inmiddels enkele maanden verder. De kilometerstand ligt rond de 15.000 - het gemiddelde brandstofverbruik ligt op een keurige 5,8, en zou nog wel lager kunnen uitkomen als ik me vaker een bedaardere rijstijl zou aanmeten, maar de auto nodigt uit tot vlot doornuffen (onlangs maakte ik - voor het eerst elektrisch - een ritje mee in een Tesla-taxi, het grote type, en hoewel de stilte plezierig was en de acceleratie memorabel, vond ik toch dat de trouwe Captur in feite nauwelijks meer geruis geeft en stukken fijner is geveerd)

De auto is ook net wat beter bemeten dan z’n voorganger: van binnen voldoende ruim en van buiten voldoende compact om in stadse miniatuurgaatjes te passen, en ziet er met z’n wat scherpere lijnen toch ook wel aantrekkelijker uit.

Is er dan nix vervelend? Nou, helemaal in het begin ging de dashboardverlichting uit als we onder een viaduct reden en floepte pas kilometers verder weer aan en ook de airco deed soms nukkig. Kennelijk had ik een exemplaar uit de vroege productie, garage heeft de software een update gegeven (‘Raar dat dit al niet was gedaan’) en sindsdien functioneert alles vlekkeloos.

Kortom, nog steeds tevreden over de Rode Rakker.
Maar toch, dat elektrische taxiritje maakte wel begerig naar de komende Mégane eVision. Want die is namelijk wellustig fraai.

Goedgemutst verder

20.000 km
15 september 2021

Inmiddels gevorderd tot ruim 20.000 kilometer (na een periode met weinig kilometers i.v.m. als gevolg van te veel sporten: twee knie-operaties. En tjonge wat is een hoge zit dan fijn)

De Captur bevalt uitstekend en ik vind ‘m ook steeds mooier worden. Je ziet z’n soortgenoten opeens ook veel vaker in het straatbeeld en de vorige editie steekt er toch wel ietwat bollig tegen af. En eigenlijk vind ik ook de gehele concurrentie qua uiterlijk niet opgewassen tegen de stoere maar toch elegante lijnen van de nieuwe Captur.

Problemen: niets, nada (of het moet zijn dat soms, op een warme dag, zomaar de ruitenwissers één keer een slag doen - ik beschouw het maar als een soort van groet, maar vertik het om terug te zwaaien, want voor je het weet blijven ze het dan doen…?)

Het verbruik schommelt nu rond de 5,2 per 100 km (wat ik als netjes beschouw, zeker gezien de vele korte ritjes van de afgelopen maanden - en nu er ook weer een paar lange ritten zijn gevolgd daalde het nog aanzienlijk)

Het comfort is super, de motor laat zich nauwelijks horen en de automaat schakelt soepeltjes.

Voor het 'Zwarte Monster' een soort hangmat aangeschaft die, bevestigd aan de hoofdsteunen, boven de achterbank zweeft en waarin meneer altijd prettig snel slaperig wordt, zodat ook niet meer, zoals bij de vorige auto, het interieur tot aan het plafond toe bedekt raakt met hondensporen.

Met neerklappen van de stoelen van de achterbank ontstaat een oceaan aan ruimte, terwijl de buitenafmetingen zodanig zijn dat de Captur prima in kleine gaatjes valt te wurmen.

Ben inmiddels ook gewend aan de mogelijkheden van het multimedia-systeem. De eerste week had ik soms, wanneer ik weer eens met vraagtekenhoofd ‘iets’ via scherm of knoppen wilde bereiken, gedacht: ‘Sukkeltje, had toch gewoon een Dacia genomen zonder al die poespas die je vroeger immers ook niet nodig had.' Maar inmiddels past de auto als een handschoen en lukt alles vanzelf. Flauwekul als een trilcorrectie bij het even niet tussen de lijntjes rijden hoeft niet, en inparkeren kan ik zelf wel, maar aan andere geneugten ben ik snel gewend geraakt.
Bovendien: het meeste stel je één keer in en daarna laat je het zo. En als af en toe een hand per abuis ‘iets' aanraakt waardoor er wat is veranderd, blijkt het vrij makkelijk om dat weer te herstellen.

Kortom, om bij het begin terug te komen - nog altijd zou ik het allerallerliefste een splinternieuwe ’16’ willen kunnen bemachtigen, maar als ik objectief ben: de Captur is toch wel in vrijwel alle opzichten de betere keuze.

Ideale reisgenoot

48.000 km
23 april 2023

Gestaag rollen de kilometers onder de wielen door. De 50.000 komt in zicht. Op één set nieuwe banden na geen kosten gehad. De auto voelt degelijk aan, de elektronica vertoont geen nukken, de motor doet fluisterstil zijn werk en het interieur toont nog geen sporen van slijtage. De auto zit, in tegenstelling tot enkele eerdere Renaults, werkelijk goed in elkaar.
Wel akelig is dat een parkerende malloot met witte bestelbus heimelijk een venijnige streep over een portier heeft getrokken, terwijl een rode auto toch bij uitstek goed zichtbaar is.

Het verbruik heeft zich gestabiliseerd op 5,7 l/100 km, waarbij ik een vlotte rijstijl hanteer (maar wel anticipeer op verkeerslichten en zo), dus dat is alleszins netjes.

In een volle straat, tussen diverse andere alomtegenwoordige ‘hoge’ auto’s (Mazda, Volkswagen, Opel, Ford, Citroën, Peugeot), blijf ik de Captur nog altijd ‘the belle of the ball' vinden. Stoer en toch elegant.

Kortom nog steeds bijzonder tevreden. De Captur is een ideale reisgenoot en is precies zoals een Renault m.i. behoort te zijn: ruim, praktisch en aangenaam geveerd.

10,0