Opel Mokka 1.4 Turbo Edition 4x4 (2013)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	Mokka 1.4 Turbo Edition 4x4
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2013
Jaar van aanschaf	2013
KM-stand bij aanschaf	20 km
KM-stand laatst	1.787 km

Oude liefde roest niet

412 km
25 juni 2013

Dag Juke

Ik ben weer terug bij onze roots. In een tijd, dat ik nog strak in het velletje zat, en over een weelderige haarbos beschikte, was Opel het huismerk. In veel verschillende Opel's ( Kadett, Astra) heb ik de wegen onveilig gemaakt, zonder veel malheur. Vervolgens heb ik Frans, Japans en zelfs Koreaans gereden. Onze laatste telg was de pittige Nissan Juke. Deze kleine, "rode pittbull" met opmerkelijke neus en 190 pk onder het kapje, heeft in 2 jaar tijd en ruim een halve ton zijn uiterste best gedaan. Oké, het is wat proppen met bagage, en de brandstofaanduiding heeft een eigen leven, maar de power die dit kleine monster op het asfalt drukte deed menig Duitser de wenkbrauwen doen fronsen. Ook de " looks " en een blik in de cockpit gaven me een gevoel van trots. Toch.... de stugge vering deed het koetswerk regelmatig van links naar rechts stuiteren ( mijn nieren kunnen U de details geven ), en dit is wat me altijd heeft tegengestaan. Natuurlijk, het is kiezen of delen....maar toch.

Goedemorgen Mokka

Ergens in het najaar van 2012 kwam de Opel Mokka in beeld. TV reclame leidde geïnteresseerd naar internet en een opbloeiende liefde zat in de lucht. "Mijn" oude vrienden uit Russelsheim waren er eens goed voor gaan zitten en hebben wat leuks op de tekentafel neergelegd. Waar deze heren ( en dames ) jarenlang inspiratieloos hun designs inleverden, werd kennelijk onder druk van de huidige economische ellende de potloden scherp geslepen om deze Opel-SUV te creëren. Deze creatie zou de matige verkopen van Opel wel eens uit het slop kunnen trekken. In Autoweek was al te lezen dat de orderportefeuille overvol zit en dat de Koreanen ( de Mokka wordt ergens in de buurt van Seoel geproduceerd ) zich uit de naad werken om aan de vraag te voldoen. Voor ons dus tijd om deze Opel Mokka eens van dichtbij te bekijken.

Eerste kennismaking

Bij Opel van Voorden in Almere hebben wij in maart oog in oog gestaan met een witte demoMokka. Zijn weelderige vormen deed mij lichtelijk doen kwijlen, en tijdens de proefrit ging dit gevoel niet weg. De lengte, breedte en hoogte zijn precies wat wij prettig vinden. Het uiterlijk mag er zeker wezen en de technische snufjes zijn niet van de lucht. Niets deed mij nog denken aan mijn oude Opel's van jaren terug. Gelukkig maar ; ik ben nu een stuk kritischer geworden na een tijd, dat ik al blij was om geen versnellingspook los in mijn handen te houden.
De rij-eigenschappen waren niet slecht. De turbo liet de 1,4 een redelijke prestatie leveren. Het motortje moet wel op toeren worden gehouden om de turbo te voelen, maar voor mij niet storend. De Mokka gaat soepel door het stadsverkeer en ook op de snelweg laat hij zich gelden. Het instrumentarium is overzichtelijk en prettig bedienbaar. Het zicht naar voren is, ondanks de brede spijlen, gewoon goed. Het zicht naar achteren wordt enigszins beperkt door de hoofdsteunen maar de achteruitrijcamera, die haarscherpe beelden levert, maakt een hoop goed. Kortom, ik raakte steeds meer verliefd....
Opel van Voorden kwam met een levertijd van minimaal 6 maanden, een offerte waar we geen nee tegen konden zeggen als we direct zouden beslissen, en een waardedaling van mijn inruil-Juke omdat ik nog veel kilometers ging rijden in genoemde 6 maanden. De verkoper was net een strenge schoonvader die zijn dochter beschermde, en een hogere bruidsschat eiste. Dat hij een paar dagen later nog even duizend euro meer bood kon ons niet meer deren. Mijn liefde was door deze " gladde " verkoper aardig bekoeld en ook de levertijd deed mijn eetlust vergaan. Als ik iets koop moet ik er niet te lang op moeten wachten. Daarnaast kreeg ik bij van Voorden het idee dat ik blij mocht zijn, om daar een nieuwe auto aan te schaffen dan andersom. Toch bleef de Opel Mokka ergens in mijn achterhoofd ronddwalen.

Land van Bartje

Het was intussen juni. Onze grote vakantie in Middellandse sferen was net achter de rug en de Mokka kwam weer bovendrijven. In Assen, bij dealer Pouw Wanders, stond precies het model en type die aan onze wensen voldeed. Een witte Mokka Cosmo turbo 1,4 4x4, met cocoa lederen bekleding en een schuif- kanteldak. Een paar positieve reviews over de service van Pouw Wanders deed ons op een zonnige maandag afreizen naar Assen, een rit van zo'n anderhalf uur. Bij binnenkomst in de showroom stond mijn liefde prominent in beeld. Zijn glanzende lak deed haast pijn aan de ogen, de gespierde kont en scherpe neus deed mijn liefde ineens weer opbloeien en dan het interieur.......ik leek in een auto van een ton te zitten!
We hebben nog een proefrit gemaakt om de puntjes op de i te zetten ( Drentse keiwegen ), en de onderhandelingen met de ietwat nerveuze verkoper konden beginnen. Na overeenstemming te hebben bereikt (trekhaakje erbij voor de fietsendrager ; mijn huisarts wil dit ik meer ga bewegen) en de handtekeningen konden worden gezet. Zaterdag zouden wij de trotse eigenaars worden van deze hagelnieuwe bolide. De verkoper ging ervan uit dat ik een trekhaak wenste die demonteerbaar was. Dat was niet het geval en alsnog werd een vast exemplaar gemonteerd.

D-day

Zaterdag was het D-day. We hadden eerst een andere afspraak maar tegen 14 uur reden we onze laatste meters met de Nissan Juke, waar we intussen ritueel afscheid van hadden genomen. Onze Mokka stond in de hoek van de showroom met een bordje " verkocht " onder de linker ruitenwisser. Na wat formele zaken te hebben afgehandeld kregen we een beknopte uitleg van de verkoper. Met een blik (!) chocoladebrokken in feestverpakking nog in mijn linkerhand, draaide ik voor het eerst de contactsleutel om en de 1,4 begon zachtjes te snorren. Letterlijk reden we de showroom uit de wijde wereld in. We benutten de eerste parkeerplaats op enkele honderden meters van de garage, om nog eens goed ons nieuwe speeltje te bewonderen.
De rit terug naar het westen ging rustig. Eerst een goede stoelpositie creëren en de bediening eigen maken. Wat opviel was dat het schuif- kanteldak in kantelpositie best wat " windlawaai " produceert. De beleving van het ruiken van frisse buitenlucht maakte echter weer veel goed. Daarnaast geeft ook de lichtinval een speciaal gevoel.
De eerst kilometers op de snelweg waren positief. Het koetswerk gedraagt zich redelijk soepel. De 1,4 motor snort zonder veel geluid en de samenwerking met de turbo produceerde ( ook nog in zijn 6e versnelling ) een aardige acceleratie. Veel meer dan ik na de ritten in de demo's had verwacht. De 130 was snel in beeld, zonder dat ik hier erg in had. Een stukje 150 gaf ook een ruime voldoende en de goede sfeer in de cabine werd nog beter. Ook het instrumentarium trok de aandacht met een veelvoud aan informatie. De navigatie een apart verhaal. Het is duidelijk zichtbaar en geeft uitgebreide en goed instelbare informatie. De gesproken instructies zijn kort en bondig, maar ruim voldoende. De zakelijk damesstem is een verademing boven de Belgische " Sabine " uit de Juke, die lang de tijd nam om de instructies uit te spreken. Daarnaast stuurde ze me regelmatig een straatje om, dikwijls langs een snackbar met Vlaamse friet. Wel moet ik in de Mokka erg wennen aan de " helicopterview " van het display. ik was een blik in rijrichting gewent. Wat ook jammer is dat de SD-kaart alleen de BeNeLux bestrijkt en de rest van Europa alleen de " major roads ". Als ik in het Begische Poppel links-af sla, houdt het dus op met de navigatiepret. Bovendien zit er een kaartje van 2011/2012 in. Soms vertoef ik digitaal met de Mokka in het weiland. Maar buiten dat waren de eerste indrukken positief. Medeweggebruikers keken nieuwsgierig om en fronsten de wenkbrauwen bij het zien van het merk. Deze witte verschijning trekt duidelijk de aandacht.

Night-day

Na een bezoek aan familie in Zuid-Holland, die wij verrasten met onze nieuwe aanwinst, ging de rit terug richting de Flevopolder in de nachtelijke uren. Voor het eerst in donker dus.
Bij het omdraaien van het contact werden wij aangenaam verrast. De interieurverlichting is direct opvallend. Bij de deurgrepen en onder het dashboard kastje ontstaat een rode " gloed ". Dit geeft een bijzonder effect. Ook zijn alle bedieningen verlicht ( ook in de portieren ) en het klokkenspel is overduidelijk. Wel geeft het display van de navigatie wat veel licht. Om deze wat te dimmen is een schakelaar aanwezig echter dimt deze tegelijkertijd ook de dashboardverlichting en de " sfeerverlichting". Jammer, het is kiezen tussen het licht van een tegenligger of een donker interieur en dashboardverlichting. Bij de Juke kon de navigatie separaat gedimd worden. Mijn inziens een foutje op de tekentafel in Russelsheim. Buiten dit smetje geeft het interieur van de Mokka bij nacht een gevoelmix van een spaceschip en een warme huiskamer bij Oma. "No Houston, we don't have a problem and we can lift off" zou van toepassing kunnen zijn. Daarnaast bekruipt je ook de behoefte om wat gezellige schemerlampjes in de hoek te zetten, de gordijnen wat toe te doen en een flesje wijn open te trekken. De easy listening muziek van de goed instelbare, en voor een leek prima geluid producerende audio, doet de rest.

We moeten elkaar echter nog duidelijk beter leren kennen. Het is momenteel een kwestie van aftasten. Ik ben nog steeds enorm verliefd maar transformeert deze in een langdurig relatie.....?

Ik kom hier later, bij ongeveer 1000-1500 km op terug.

Update km 1787

1.787 km
7 juli 2013

Nachtmerrie!

Het liep helaas niet zoals ik gehoopt had. Alle pech die je maar kunt bedenken is mij overkomen. Waren Mokka en ik eerst diep " in love ", nu zitten we in een vechtscheiding.
Na 650 km hoorde ik een flink gekraak in de versnellingsbak. Deze functioneerde vervolgens nog wel maar de 5e en 6e versnelling kon ik niet meer gebruiken. Ook achteruitrijden kon niet meer. De garage uit Assen heeft de Mokka opgehaald en de versnellingsbak gerepareerd. Ik moest het 4 dagen met een Opel Agila doen. Bij ruim 900 km bleek een onverlaat een enorme kras over de volle rechterlengte geplaatst te hebben. Een autoschadebedrijf heeft het keurig gerepareerd....je ziet er bijna niets meer van. De eerste keer in de wasstraat zal ik ook nog lang heugen......het "open" dak lekt behoorlijk! In eerst instantie dacht ik dat het nog een stukje open stond, maar dat bleek niet het geval. Assen gaat een nieuw dak bestellen; wachttijd ongeveer 3 maanden. Gelukkig is de zomer dan voorbij en heb je niet veel meer aan een open dak. Nu maar hopen dat er geen hoosbuien komen......
Als klap op de vuurpijl begaf de versnellingsbak het definitief bij 1787 km, midden op de A1 net voor de spits. Hij staat nu bij de garage en ik zit weer in de Agila....nog maar 5 weken wachten. Excuses van hier tot Rome, maar de aanschaf van de Mokka is intussen een complete nachtmerrie geworden........
Enigszins licht transpirerend werd ik met een schok wakker! Pfff, dit was gelukkig maar een nare droom. De Mokka zoeft er gelukkig nog flink op los en van malheur is totaal geen sprake. Door de eerste viezigheid doet de glanzende lak nog steeds pijn aan mijn ogen, bonkt mijn hart iets harder bij een weerzien, en beginnen we intussen goed aan elkaar te wennen.

Standje hopeloos.

Gezegd moet worden dat de meeste kilometers woon- werkverkeer betreffen . Dagelijks tuf ik met mijn Mokka zo'n 90 km heen en weer. Slechts een enkele keer hebben we het genoegen gehad op een andere manier te genieten van deze witte schoonheid. Wat niet is gaat zeker nog komen. De Mokka en ik hebben serieuze plannen voor een langdurige relatie. Het gewenningsproces uitte zich o.a. in een goede zitpositie. De lederen fauteuil heeft vele instel-mogelijkheden. Daar lag waarschijnlijk ook het probleem. De eerste dagen ging ik wat omhoog, omlaag, naar voren om vervolgens weer wat naar achteren te gaan. Dan heb ik het nog niet eens over de rugleuning. De elektrisch instelbare lendesteun geeft een heerlijk gevoel aan de licht versleten wervels van de onderrug. Deze stoel heeft zoveel standjes, daar zijn ze op de Kamasutrabeurs jaloers op. Bij de locale basketbalvereniging staan ze nu niet te springen om mij een vet contract aan te bieden, maar ook basketballers moeten comfortabel kunnen zitten dus de vele instelmogelijkheden zijn geen overbodige luxe. De armsteun daarentegen stelt niet zoveel voor. In de Juke beschikte ik over een " chesterfield " armsteun. In de Mokka moet ik het doen met een slap aftreksel van enkele centimeters breed, maar ook hier ben ik intussen aan gewend.
De lederen fauteuil zit nu als gegoten en bezorgd mij veel comfort.

Spiegeltje spiegeltje..

De Mokka beschikt gelukkig over elektrisch inklapbare buitenspiegels. Deze minivleugels moeten wel handmatig ingeklapt worden, waar dit bij de Juke automatisch ging bij het uitschakelen van het contact. Inklappen is noodzakelijk gezien het feit dat deze spiegels, aan de linkerzijde voorzien van een handige "dode hoek rand", behoorlijk uitsteken. Het zou een verdwaalde voetbalhooligan op een idee kunnen brengen om de hagelnieuwe sneakers tegen deze spiegels te planten. Jammer dat deze niet op een automatische stand kunnen worden gezet. Ook het stop-start systeem is wennen. De Mokka staat automatisch op " eco- stand " en dus stopt de 1,4 bij elk rood verkeerslicht. Bepaalde aspecten van mijn fysiek zijn in de loop der jaren wat minder scherp geworden, maar aan mijn gehoor markeert nog niets. Toch denk ik regelmatig: " staat hij nu aan of uit ." Gelukkig staat de wijzer bij de toerenteller op " autostart" en weet ik of de motor even uitrust of stationair doorsnort. Ik heb er echter een gewoonte van gemaakt om de ecoknop uit te zetten bij aanvang van elke rit.
Bij de Juke ( ik moet het ergens mee vergelijken ) beschikte ik over een " keyless systeem ". Contactsleutel in de zak, openen met een knopje op de deurgreep, en starten met een startknop. Mokka eist dat ik op afstand ontgrendel en " ouderwets " het contact omdraai. Ik heb al een enkele keer, staande in de stromende regen, haastig mijn zakken afgespeurd opzoek naar de sleutel. Toch, als ik op afstand de Mokka activeer, knippert het blij met de ogen. Als een oude Tekkel met volle blaas, die driftig kwispelt bij thuiskomst van het baasje, meende ik ook enige beweging te zien in de goed gemonteerde trekhaak. Sla ik een beetje door......?

Sky high

De enige angst is dat een vogel met buikloop zijn/haar lading precies door de opening van het open dak deponeert. Voor de rest is dit open " skyview " een zalige belevenis. Op de ( tot nu toe ) schaarse zomerse dagen ging met een druk op het knopje het dak soepeltjes open. Opvallend is het zwarte " insectennetje" wat omhoog komt, als het dak wordt geopend. Kennelijk is het de bedoeling dat dit netje kwaadwillende insecten voorkomt de cabine binnen te vliegen. Het ziet er echter niet erg solide uit. Het randje aan de bovenkant gaat nog wel, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat een harde aanvaring met een "diabeteshommel", de mazen van dit netje permanent zullen worden vergroot. Bovendien bezorgd dit novum bij hogere snelheden een uitslaande decibelmeter door het windgeruis. In het verre verleden had ik een Kadett GT met open dak. Nooit ėėn insect binnen gezien en met het rijwind geluid viel het alles mee. Toch, als wij op gematigde snelheid door de Veluwe bossen snorren, voel ik mij koning te rijk en werp regelmatig een snelle blik omhoog naar de voorbijtrekkende schapenwolken. Ook in gekantelde positie ervaar ik vaak een vleugje frisse lucht. Het is wel jammer dat de Mokka mij geen seintje geeft als ik het dak (gekanteld) open laat staan bij beëindiging van de rit. Dit gaat me waarschijnlijk nog eens natte billen opleveren.......

King of the Mokka's

Mijn rijgedrag in deze Mokka is ten opzichte van de Juke enigszins veranderd. Wilde ik met de Juke, na een stressdag op werk, nog wel eens met het mes tussen de tanden rijden en iedereen laten zien, dat deze kleine Pitt Bull 190 Pk onder de neus had, rij ik nu met de Mokka lekker relaxed. Natuurlijk is de Mokka geen strepentrekker en laat ik de Audi's en consorten vriendelijk met rust. Toch stuurt de turbo de 1,4 motor goed aan en lijkt de acceleratie iets verhoogt. Het gaat in ieder geval soepel door het drukke verkeer. Bij het passeren van andere Mokka's ( nu 3 keer ), wisselde ik snel een blik van verstandhouding met de bestuurder, maar trok direct mijn rechter wenkbrauw richting de teruglopende haargrens en kwam snel tot de conclusie, dat de mijn Mokka nu net even iets mooier is. Tja, sommige doen dit met hun vrouw, andere weer met hun postzegelverzameling. Ik met mijn vrouw en de Mokka. ( ze leest mee....)

Afkickkliniek

Ik ben niet het type dat gewapend met een zakJapanner en peilstok, gebiologeerd naar het aantal te tanken liters bij de pomp staat te staren. Geen idee wat de Mokka opsoupeert. Zo links en rechts lees ik " zuipschuitverhalen ", maar ik krijg niet het idee dat ik met Mokkalief naar een afkickkliniek moet, om deze van een drankprobleem af te helpen. Het gebruik zal overeenkomen met de Juke, zo schat ik in. Natuurlijk, als ik mijn enkelspieren opdracht geef de bal van mijn rechtervoet met een hogere frequentie dieper naar beneden te drukken, gaan de sluisdeurtjes van de brandstofpomp wat verder open. Toch is van een kolk in de tank geen sprake. Al met al geen reden om onze huishoudhulp de wacht aan te zeggen.

Slangenkop

Op de tonen van alweer een tourflits, waaruit ik verneem dat het peloton zich ditmaal opmaakt voor een massasprint, verrijst de statige versnellingspook net voor het mooi afgewerkte middenconsol. Getooid met een donker leer jasje doet de bovenkant mij denken aan een slangenkop. Het ligt lekker in de hand en met één vinger op de neus, of op het achterhoofdje, doet het geheel soepel in de gewenste versnelling doen gaan. Toch, na " angstverhalen " over de duurzaamheid van de versnellingsbak, ben ik waakzaam. Soms voel ik wat weerstand in de eerste en tweede versnelling. Niet dat Mokka de hoektanden al heeft laten knarsen, maar het heeft zeker al een paar keer stevig geflost. Ondanks het feit, dat de versnelling grotendeels soepel haar werk doet, is op dergelijke momenten sprake van enige " hakerigheid". Zeker als het geheel nog niet helemaal op bedrijfstemperatuur is, komt dit af en toe voor. Tja, in Korea maken ze het 's avonds ook wel eens erg laat om vervolgens de volgende dag weer vroeg uit de veren te komen, om nog meer Mokka's te gaan produceren.....

Kort door de bocht

Het weggedrag van de Mokka ervaar ik als prettig. Het koetswerk is strak geveerd maar de vergelijking met " stuiteraap "Nissan Juke gaat zeker niet op. Oneffenheden in het wegdek zijn zeker voelbaar, maar het absorbeervermogen is redelijk goed. Ook in snelle bochten staat de Mokka stevig in de schoenen. Het houdt de voetjes netjes op de vloer, het koetswerk helt maar weinig over en de stevige kont volgt uitstekend. Wel heeft de spitsige maar stoere neus de neiging wat uit te breken. De vergelijking met een springpaard in de grote prijs van Aken, die in de barrage met het hoofd naar rechts, terwijl de ruiter de bocht naar links af wil snijden, gaat zeker op. Toch helpt een lichte correctie aan het lekker in de hand liggende stuur, de Mokka moeiteloos weer in het juiste spoor. Overigens maakt de claxon het geluid van een vette Amerikaan uit de 70er jaren. Je zou je zomaar in een aflevering van Starsky&Hutch kunnen wanen.

Onbewaakte overweg

Het samenspel tussen de verlichting en het navigatiescherm blijft opvallend. De verlichting staat op stand "automatisch" en gaat dus aan of uit op de lichtsterkte buiten. Het display dimt als de verlichting aangaat. Overdag, als de zon hoog aan de hemel staat, branden alleen de stadslichten en is het display goed zichtbaar. Bij een breed viaduct of in een tunnel, gaat het grote licht aan en dimt het navigatiescherm. Mokka moet echter bij het verlaten van de tunnel of viaduct even nadenken om de verlichting weer te doven. Ook is op dat moment het display gedimd en lastig zichtbaar. Natuurlijk kan het display op " dagstand " worden gezet, maar dan is het veel te fel in donker. Daarnaast krijgen medeweggebruikers wel eens het idee dat ik zit te seinen. Enkele personen, die wat te diep in het glaasje hebben gekeken, zouden kunnen denken dat de NS een mobiele onbewaakte spoorwegovergang hebben geïntroduceerd . Als er geen trein aankomt knipperen deze ook wit. In de eerste review heb ik daar al over gemopperd. Van een blik in het instructieboekje, wat overigens zeer uitgebreid en prettig leesbaar is, wordt je niets wijzer. Ook in Russelheim wordt het kennelijk wel eens erg laat.

Me and my Mokka

Ondanks het feit dat ik al behoorlijk gewend ben aan de Mokka, moet ik het echte karakter nog ontdekken. Ik heb nog te weinig "gespeeld" met alle mogelijkheden en zal zeker nog verrast worden. Buiten het lichtenspel, ben ik zeer tevreden over de navigatie en overige mogelijkheden van het display. Vooral het achteruit rijden is telkens een leuke ervaring. De achteruitrij-camera geeft haarscherpe zwart/wit beelden. Laatst zag ik nog goed de licht gebruinde benen van mijn nieuwe buurvrouw voorbij tippelen. Als ik aan het stuur draai geeft het raster in het scherm goed aan waar de kont heen gaat draaien. Als ik te dichtbij buurvrouw's welgevormde kuiten kom, verschijnt een geel driehoek in het scherm op de plaats waar het gevaar dreigt. Bij een bijna aanraking verschijn een rood driehoek op dezelfde plaats. Dit alles wordt ondersteund door een geluidsignaal, goed hoorbaar maar niet storend.
Kortom, ik ben nog steeds uitermate tevreden over deze volbloed beauty.

Me and My Mokka : de titel van een goedkoop kookboek van de Hema, een spannende thriller van Grisham, een mierzoete roman van de Boeketreeks of een groot avonturenverhaal van Dan Brown........de toekomst zal het leren.

Kom ik na de zomer op terug.