Opel Astra Stationwagon X16SZ Merit (1995)
autoreview
15
Signalement
| Uitvoering | Astra Stationwagon 1.6i Season |
|---|---|
| Versnellingen | 5, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1995 |
| Jaar van aanschaf | 2007 |
| KM-stand bij aanschaf | 189.000 km |
| KM-stand laatst | 268.111 km |
Het verhaal achter mijn Sjonniebak
Op 4 april 2007 was het zover. (Ik weet dat het al even geleden is) Maar dit is dan eindelijk mijn eerste echte review. Misschien dat ik in het verleden wel eens wat losgelaten heb over mijn auto, maar zover reiken de statistieken niet meer terug. 3 grote jaren zijn er inmiddels voorbij. Ik rij nog steeds in mijn “Sjonniebak” een naam die door velen roem of minachting opnoemt. Je mag deze auto eigenlijk ook wel iets persoonlijks meegeven. Eerlijk is eerlijk, maar over een zilvergrijze Astra station valt gewoon niet veel te zeggen. Niet positief maar zeker ook niet negatief. De auto straalt weinig uit, er rijden er nog duizenden van rond en de kleur helpt er zeker niet aan mee. Voordeel is wel.. Dat dit een exemplaar betreft met een donkergrijze tint, ook wel Silbergrau genoemt. Er rijden daar misschien een duizendtal van rond in plaats van duizenden. Ook zijn er al een hoop exemplaren naar de eeuwige jachtvelden gestuurd.
De review komt niet voort uit het feit dat dit de meest probleemloze en uitstralingsloze auto van Nederland is. Neen.. Ik probeer al 3 jaar bijna elke dag aan mensen uit te leggen dat deze auto echt wel iets heeft. Hetzij lachwekkends, want zeg nu zelf: Een jochie van krap 19 jaar koopt toch geen Astra station? Wel.. misschien omdat de vorige auto, een Renault 19 in de kleur “Rouge Special” nu ook niet bepaald denderend was. Een brikkie voor een prikkie, welke uitstekend onderhouden was en er voor zijn leeftijd nog meer dan best uitzag. En dat doet hij nog. De weg naar deze km-stand is zeker niet zonder schok of stoot geweest. Maar dat heeft misschien ook wel te maken met de precisie van de vorige en huidige eigenaar. Uit de onderhoudshistorie bleek dat de auto een maand voordat deze in mijn bezit kwam nog naar de dealer is geweest voor een “onvindbare” rammel..
Een oude Opel doet dat nu eenmaal, dus persoonlijk besteed ik daar maar weinig aandacht aan. Wel goed om te weten dat de oude eigenaar daar anders over dacht. De hilariteit, respect en minachting zijn de afgelopen jaren gegroeid. Begrip, dit is een stukje persoonlijkheidsverlening geworden. En er zijn echt grote avonturen mee beleefd. Het einde begint toch wel een beetje te naderen. Ook een Sjonniebak wordt ouder en de sporen worden zichtbaar. Snelweg, vandalisme, ongeval, bomen en een verhuizing laten zijn sporen na. Grote opvallende afwezige is meneer Roest. Hij komt zo nu en dan wel eens langs, maar beperkt zich altijd maar tot minieme bezoekjes.
De verhuizing leidde tot afgebroken schokbrekers. Na 12 jaar en bijna 2ton gaven zij hun ziel over aan het wegdek. Misschien dat een aanhanger met een halve huisraad en 7 personen daar een klein beetje aan mee hielpen, maar het is vergeven. De snelweg leidde tot vele steenslagen, in zowel de ruit als de lampen. Resultaat: De Sjonniebak krijgt op zijn 15e eindelijk de verwachtte jeugdpuistjes! Sommige blijven wit, andere raken ontstoken en moeten worden behandeld voordat meneer Roest ze ziet. Geluk kan ook nooit altijd aan je zijde staan. Het Boeddhisme staat wel al sinds jaar en dag aan mijn spiegel. De bescherm engel hangt sinds die tijd aan mijn binnenspiegel. Gewoon voor het geval dat..
Een tocht naar Kroatië leidde in de zomer van 2007 tot lekke koppakking niet bedreigend voor de koeling maar er gutste wel aardig wat olie uit. Woedend en verslagen kreeg het beestje toch nog een kans. De kans, die een hoop extra herinneringen kon toevoegen in de 15 jaar dat hij oud is. De Sjonniebak in papa-uitvoering (zoals mijn vrienden het noemen, inclusief kinderbankje en Golden Retriever achterin) kreeg een nieuwe start.
Enkele ruitenwisserbladen, oliefilters, uitlaat (wat vervangen is door een erfstuk van de Sjonniebak van mijn buurmeisje) andere schokbrekers, wiellager, interieur (sport), schuifdak, knipperlichten (3x glas), lampjes, antenne, velgen, banden, weer velgen, weer banden, lekkages, stuurstangen, fuseekogels, achterbankvergrendeling, wijzerplaten, knipperlichtschakelaar, accu en misschien nog wat dingen leek plots het einde in zicht. Na een grote Kebab-race in de nacht van 9 januari 2010 tijdens de grote sneeuwstorm kwam een zeer vriendelijke onbekende vanaf de tegenliggende weghelft als glijdend mijn Sjonniebak een kusje geven. Zeer vriendelijk, maar het resulteerde in een klap en een gebroken neus.
Weg trots, weg Sjonniebak.. Misschien door verraad, toeval of het even pauzeren van de beschermengel sta je dan in de berm van de n-weg. De vriendelijke persoon nam snel de benen en heb ik nooit meer terug gezien. Geen bloemetje, geen kaartje en geen schadeformulier. Het verraad was dat ik dit ochtend een Opel Sjonnie Calibra op mijn naam had gezet. Gewoon voor de fun en totaal niet de bedoeling mijn trouwe bak te verraden. De Calibra bleef tijdelijk tot het herstel van mijn Sjonniebak met stijgerpijp en bouwhelm.
Ik kreeg het niet over mijn hart hem een schop te geven. Door slim handelen op internet en een beetje eigen handigheid kreeg de bak weer een kans. Een slootje onderdelen en een voorscherm in de kleur hielpen daar aan mee. De Blitz straalde als nooit te voren (ook al zat hij een beetje scheef..)
Het verhaal van de Sjonniebak kan nog wel uren doorverteld worden. Dagelijks avonturen op de weg, nachtelijke ritten en liefde. Maar niemand weet eigenlijk dat er ook zelfs achter een Grijze Astra in Papa-uitvoering een bijzonder verhaal kan zitten. De kansen in het leven van dit voertuig zijn helaas toch wel bijna op. De kilometers tellen, net als de leeftijd. Er komt weer wat onderhoud aan, voor mijn economische gedachtes echt het laatste. Een jonge hond staat wachten in de garage, wanneer ik tot aankoop overga weet ik nog niet. Maar ik wil graag het verhaal van mijn Sjonniebak onder de aandacht brengen. Het totale onderhoud en de afschrijving naar 0 bedragen slechts 20 cent per kilometer, inclusief brandstof, belasting en verzekering. In de maand kost de auto een schijntje als ik het vergelijk met de dure patserbakken van mijn vrienden. De wegenbelasting zal eind dit jaar hoger zijn als de verzekering. En dat betekend dat dit 1015 kilo wegende monster meer dan vriendelijk is voor de portemonnee is van een kebab etende student. Olie verbruikt ie niet en ook de lekkages vallen reuze mee. Benzine gebruikt hij ietsje meer, maar gemiddeld 1 op 13 is niet verkeerd. Het studenten leven is inmiddels wel ten einde, maar mijn Sjonniebak gaat nog even door.
Het verhaal is verteld, er zijn bijna 50.000 kilometers verstreken en de Sjonniebak staat voor de deur. Te wachten op een nieuw avontuur tot zijn dood zich van mij scheid. Mijn bak mag in mijn ogen niet vergeten worden. Emotie bepaald misschien mijn waardering. Maar het onderhoud wat grotendeels zelf gedaan is valt goed te overzien. De kosten zijn laag, afschrijving is er amper en de ruimte is heerlijk, zonder dat men daar extra voor moet betalen. Enige nadeel is dat je toch wel enige ironie moet houden en je niks van je vrienden moet aantrekken.
Zij respecteren na 3 jaar eindelijk mijn Sjonniebak.
240K ware liefde?
Het verhaal gaat alweer een stukje verder. Het studentenleven heb ik inmiddels vaarwel gezegd. Na het afsluiten van deze tijd, bedacht ik dat ik ook wel afscheid kon nemen van mijn trouwe metgezel. Mijn bakkie begon wat ouderdomskuren te gaan vertonen en er kwamen steeds meer “irritatie” puntjes. Mensen willen soms graag gewoon iets nieuws, je bedenkt steeds meer argumenten tot de aanschaf van een nieuwe auto over te gaan. Zo ook deze ex-student. Een paar keer een ander voertuig bekeken en onderhandelen. Proefrijden zou een doodzonde zijn, waarna ik zeker weet dat ik geen meter meer zou rijden in de Sjonniebak. De aanbiedingen werden steeds lekkerder en hoe meer ik ging geloven dat onze relatie spoedig zou eindigen..
Waar ik in augustus nog sprak over het uitblijven van de roest-duivel, kan ik nu niks anders zeggen dat hij toch gegrepen is. Kansloos, als een virus dat langzaam je botten aanvreet totdat er uiteindelijk geen redden meer aan is. Het begint met een 5-tal nietszeggende plekjes, twee op de motorkap, één aan de wielkast (mijn eigenschuld..) en twee aan de portieren. Ze worden groter, ouderdom-wratjes kan je het eigenlijk ook wel noemen. Jaren van steenslag, pekel en zure regen eisen haar tol.
Ook komen er middels stedelijke avonturen op wonderlijke wijze steeds meer deukjes in de ooit zo gave huid. Nu lijkt het alsof een onverlaat seks heeft gehad op mijn motorkap!? Twee “billen” deukjes vlak naast elkaar beamen dit. Waardeloos, maar mijn Sjonniebak brengt mij nog steeds trouw naar mijn bestemmingen.
Technisch zijn er een aantal zaken die op stapel staan, of eigenlijk al gedaan moesten worden. De stijgerpijp heeft na al die jaren toch de geest gegeven, er zit een gat in. Lassen is nog een optie, want ik weiger een ander exemplaar te monteren. Deze pijp is verbonden aan deze auto. Het erfstuk moet kosten wat kost gered worden. De multiriemspanner heeft na een paintbal avontuurtje lichtelijk de geest gegeven. Hij maakt stationair al een afschuwelijk geluid, op de snelweg is het bijna niet meer aan te horen. Optie: Laten zitten en de radio harder zetten, of vervangen.. Het dingetje is alleen relatief kostbaar. Een goede onderhoudsbeurt is overigens ook misschien wel een aanrader. Deze heb ik vorig jaar uitgesteld omdat ik van plan was de auto toch in te ruilen.
Daar ben ik toch voorlopig weer vanaf gestapt! De auto is vertrouwd, mijn vriend, mijn held, mijn vervoer en ik zou echt niet zonder hem kunnen. De papa-wagen heeft iestje aandacht nodig, maar daarna kunnen we voor het volgende avontuur gaan. Toen ik hem kost besloot ik: Of ik rij hem op, of ik stuur hem naar de 250k. Dat laatste was ik alweer bijna vergeten omdat ik nooit verwacht had dat ik zo in de buurt zou komen. Mijn sjonniebak blijft nog even, ik heb de vriendschap weer terug gevonden en voorlopig pleeg ik maar geen verraad. Dat zou oneerlijk zijn tegenover mijn metgezel.
belofte en schuld?
245000 Km.. nog 5000 te gaan tot ik een belofte na moet komen. Ik zou mijn Sjonniebak naar de 250K sturen. Ik denk dat het me gaat lukken, in het tempo waarmee ik nu rij komt het akelig snel dichtbij. Of ik hem daadwerkelijk van de hand doe lijkt me stug. Een LPG auto of een Dieseltje zou misschien voordeliger zijn, maar voor ik iets op zijn minst vergelijkbaars heb ben ik alweer een rooitje of meer verder. Dat vind ik het niet waard. De onderhoudskosten waren afgelopen jaar minimaal. Een beurtje zou de auto zeker goed doen. De uitlaat en spanrol kunnen eigenlijk echt niet meer, maar die staan op de planning te vervangen te worden. APK over 4 maanden verwacht ik ook niet echt iets heel spannends.
Parkeren in de hoofdstad laat zijn sporen na, evenals het vele zout dat er gestrooid is. Een paar blaasjes komen zo nu en dan verschijnen. Ik beschouw het maar als jeugdpuistjes. Vechten heeft weinig zin, misschien van het voorjaar een beetje bijwerken.
Verder is er maar eigenlijk weinig spannends te vermelden, net zoals de gehele auto zelf. Ik kar door en ik zie wel waar het strand.
Oneerlijk?
249969, raar maar waar.
Ik heb de 250k echt net niet mogen halen. Het speelt al een tijdje dat ik wat anders zou willen. Mijn Sjonniebak is niet meer hetzelfde als ik hem 4 jaar geleden kocht.
Het is geen auto voor een perfectionist, iemand allergisch voor roest, wat rammels en bovenal geen auto voor de echte km-vreter.
Dat is wat ik als bestuurder geworden ben. Het Sjonniegehalte is flink gedaald. De brulpijp heb ik er met grof geweld onder vandaan gezaagd. Ik was het zat.. Ik durfde mij nauwelijks te vertonen bij klanten en al helemaal geen tunnels te nemen.
Voor de apk heb ik op de sloop een investering gemaakt in een uitlaat, koplamp en een spanrol voor de multiriem. Bij elkaar 5 tientjes, een flinke avond stappen.
Ik zou doorrijden met de kar tot de zomer, dan een ritje Europa doen en opzoek gaan naar iets nieuws. Maar.. plots kwam daar een nieuwe liefde om de hoek. Een Astra G op LPG. Niet verkeerd als je berekend dat ik in 2 maanden tijd bijna 4 duizend km heb gereden en ruim 570 euro benzine erin heb geknikkerd. En ja.. hij rijdt best zuinig (1 op 13)
Eigenlijk staat hij nu stil..
Geen blik maar naar geworpen. Op een parkeerplaatsje aan het begin van de wijk. Wachtend op de APK, een klein beurtje en nieuwe remmetjes voor. Dan is hij klaar om op vakantie te gaan. Hij moet nog 3 maanden overbruggen, 3 maanden stilstaan om vervolgens de tocht naar Servië te maken.
Komt hij terug, dan zoek ik een nieuw baasje. Geeft ie de geest; dan schroeven we de platen eraf, spuiten met graffiti RIP op het raam en laten hem achter. Misschien dat er daar nog iemand blij van wordt.
Ik heb onze liefde vorige week donderdag avond beëindigd, sinds dat moment ben ik eigenaar van een jonger exemplaar. Na 4 jaar, zo'n eenvoudig afscheid. Raar, of hoort zoiets?
De eindsprint
Volgepakt en bezakt gingen wij op pad. 4 man, bagage en skibox naar het zuidoosten van Europa. Met als doel: Het behalen van de eindbestemming. Een beurtje en een setje nieuwen remmen waren niet overbodig en uitgevoerd.
Rijden ging prima inclusief slechte wegen, bergen en grens controles. Er moest op bijna 4600km in twee weken alleen een beetje olie bij.
De reis leidde van Amsterdam naar Zagreb, Belgrado, Sarajevo en Pag. Daarna weer terug naar Amsterdam. In die 4600 (afgelegd in twee weken) is alleen de uitlaat gelast en had de handrem het begeven.
De uitlaat is uit voorzorg gelast omdat er een scheur in de voorpijp en een gaatje in de demper achter zat. De handrem trokken we kapot op een te stijle heuvel in het centrum van Sarajevo.
Achteraf gebleken is de handrem gefixed met het rechtbuigen van de hendel. De auto heeft inmiddels een nieuw baasje gevonden, bij 1 van de vakantiegangers.
Hij gaat toch nog een derde leven meemaken.
Dat moet wel iets zeggen over de kwaliteit en de liefde voor het oude beestje..
Ik ga hem missen.. Maar de vervanging maakt veel goed.
Terug in het nest
Raar maar waar..
De auto is terug. Na onze vakantie heb ik de auto verkocht aan één van mijn vrienden. Die heeft er 1.5 jaar zonder enkel probleem in gereden.
Echter werd de uitlaat wel erg slecht en de banden waren bij verkoop al niet top. Resultaat: 4 gladde banden (prijzige maat) en een lekke uitlaat.
Hij heeft een nieuwe auto gekocht en de Astra heeft een paar weken stil in een bosje gestaan. Eigenlijk was het plan hem naar de sloop te brengen, maar daar dacht ik op het laatste moment toch iets anders over.
Complimenten over de betrouwbaarheid van het voertuig en ik heb de auto weer terug genomen.
Komende week even de boel oplappen, nieuwe uitlaat, andere bandjes en even flink schoonmaken. Daarna een APK en zoek ik een nieuw baasje die er weer een tijdje in wilt rijden voor weinig. De auto is technisch verder helemaal prima, op bovenstaand na.
Ik gun het ding nog een kans, op naar het 4e leven?
Export...
Kort maar krachtig. De auto is opgeknapt en binnen 1.5uur op autoscout verkocht. Razend populair export object. Hij krijgt een nieuw leven in Libië. Waar hij nog lang, heel, heeeeeel lang zal rondrijden.
Vaarwel... Dit was een geniale auto.
8,0
- Betrouwbaarheid
- Prestaties
- Comfort
- Kosten
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? ja
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
