Mini One (2015)

autoreview

7 november 2015 om 11:33

Uitvoering	One
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2015
Jaar van aanschaf	2017
KM-stand bij aanschaf	83.000 km
KM-stand laatst	10.500 km

Same same but different

3.600 km
7 november 2015

Inleiding:

Sinds jaren ben ik een vaste bezoeker van MyReview om ervaringen te lezen van werkelijk alle typen auto's. Ik voelde me dan ook verplicht een duit in het zakje te doen zodra ik de eerste ervaringen van mijn eerste auto had opgedaan.

Voorgeschiedenis:

Van jongs af aan besmet met het autovirus en dus wil je zodra het financieel mogelijk is zo snel mogelijk een auto. Bij mijn eerste werkgever is de Mini the weapon of choice. Er valt verder niets te kiezen maar u begrijpt dat ik hier als autoliefhebber prima mee kan leven. Als voorloper heb ik 2 maanden het vorige type mogen leasen (R56 uit 2011). Een Mini One minimalist met een - gezien zijn output - welhaast reusachtige 1.6 4 cilinder benzinemotor. Deze behoorlijke koffiemolen bracht 75 pk tot de wielen maar was wel heerlijk dociel te bedienen. Koppel in overvloed en door zijn atmosferische bouw heel geleidelijk in koppelopbouw. Helaas werd het eerste duwtje in de rug bij 2500 tpm nooit meer dan een klein zetje want boven de 4000 tpm zakte hij helemaal in: mijn voorloper was behoorlijk kortademig. In de twee maanden dat ik deze Mini kon berijden wel gehecht geraakt aan het concept; een heerlijke wendbare kart voorzien van alle luxe die je nodig hebt om jezelf in goed comfort van a naar b (soms via extra omweg) te brengen. Ik keek dan ook enorm uit naar mijn nieuwe kart.

Mini One (F56) on first sight:

Het verbaasde mij dat er nog zo weinig reviews zijn over dit type Mini. Het betreft hier de 102 pk sterke Mini One in de kleur Pepper White met zwarte strepen over de motorkap. Toen we voor het eerst oog in oog stonden was het eerste wat mij opviel dat de Mini behoorlijk gegroeid was. De neus is mijns inzien veel te groot en ook de achterlichten zijn niet moeders mooiste bij daglicht. Natuurlijk is dit smaakafhankelijk en met de zwarte 16” spaakwielen, de eveneens zwarte racestrepen en de dakspoiler achterop staat er toch een sportief ogende auto.

Interieur:

Van binnen is het F56 model een serieuze vooruitgang. Ergonomie is zoals al in de bladen is geschreven erg vooruit gegaan. Mooi voorbeeld hiervan is de nu volwassen geworden iDrive bediening, de snelheidsmeter in hoge resolutie op het scherm bij de klokken en het ontbreken van de enorme snelheidsring van de vorige Mini. Komende uit de vorige Mini valt meteen op hoeveel sneller het iDrive systeem werkt. Waar het geluid in de vorige Mini al bovengemiddeld was is het nu gewoon echt goed. Zie absoluut geen reden om qua multimedia te upgraden! Leuk detail is de lichtgevende ring om het navigatiedisplay. Deze functioneert als een soort extensie van je toerenteller en verkleurt bovendien bij het bedienen van allerlei functies. Spielerei natuurlijk maar het geeft het interieur wel wat cachet. Al zittende in de stoel valt op dat deze iets minder houvast lijkt te bieden dan voorheen. Hij is net als de rest van de cabine een stukje breder en hierdoor zit ik er iets minder vast op. Ik zeg bewust ‘op’ omdat de wangen van zowel de rugleuning als de zitting nauwelijks geprononceerd zijn. Dit is jammer en dat weten ze bij Mini ook wel; ze verkopen u graag een sportstoel. Als ik hier zelf keus in had gehad had ik dit zeker gedaan. Op lange ritten zit je echter prima door de juiste hardheid van de stoel en de goede ondersteuning van de benen (ik ben 1,90m). Ook prettig dat nu beide stoelen in hoogte verstelbaar zijn en je werkelijk met je kont op het asfalt kunt zitten. Wat ik een echte misser vind is de armleuning. Deze maakt het onmogelijk de iDrive goed te bedienen. Nog knulliger is dat hij bij het aantrekken van de handrem hiermee in aanraking komt. Bij ieder begin van de rit kan ik de armleuning dus weer opnieuw verstellen. Hoewel de Mini flink gegroeid is merk je hier op de achterbank weinig van. Het is nog steeds een driepersoons auto omdat er achter mij simpelweg niet te zitten valt. De kofferbak is wel iets groter en heeft nu plek voor een prima boodschappenkrat en heeft daarnaast en groot vak onder de laadvloer. Als ik de bank platgooi past mijn racefiets er bovendien gemakkelijk in. Voor mij groot genoeg en zeker geen reden om de auto te laten staan.

Van 4 naar 3 cilinders:

Eenmaal rijdend is de F56 een wereld van verschil met zijn voorganger. Allereerst heb ik afscheid moeten nemen van 1 cilinder. Om dit op te vangen zit er een turbo’tje op waardoor er toch nog 102 PK uit 1200cc komt. Prettig is ook dat er nu al bij 1400 toeren 180 NM koppel beschikbaar is; voorwaar niet verkeerd in een B-segmenter. De basis klinkt dus goed, echter zijn er wel wat kanttekeningen: de belangrijkste is wat mij betreft dat het lijkt alsof er eerst een computer goedkeuring moet geven op al mijn input. Dit begint al bij het drukken op de startschakelaar op de middenconsole. Het duurt minstens een seconde voordat er iets gebeurd. Eenmaal lopende gebeurt er voor je gevoel letterlijk niets. Het motorgeluid is eigenlijk volledig afwezig. Minnetje voor de beleving. Bij wegrijden eenzelfde ervaring. De eerste 2000 toeren zijn volledig geruisloos. De koppeling is licht en ook het gaspedaal heeft weinig weerstand. Ik krijg nog steeds het idee dat ik zweef wanneer ik wegrijd. Geen geluid, geen trillingen en geen weerstand in de pook of koppeling. Heerlijk soepel maar ook een beetje klinisch. Boven de 2000 toeren merk je dat er een turbo mee begint te doen. Trek je het blokje vervolgens open dan merk je dat hij serieus vaart begint te maken richting de 4000 toeren. De auto snel noemen gaat wat ver maar vlot is hij zeker. Wat hierbij helpt is dat hij boven de 3000 toeren ineens leuk begint te klinken (de 3 cilinder is een halve 6 in lijn nietwaar?). Boven de 5500 is de pret duidelijk voorbij en kun je schakelen naar het volgende verzet. Al met al een zeer soepele aandrijflijn die echter iets te afstandelijk is en lang niet zo lekker is te bedienen als de koffiemolen uit het vorige model.

Het rijden zelf dan?

Hier hink ik heel erg op twee gedachten. Het slechte nieuws is dat de F56 vanaf nu elektrische stuurbekrachtiging heeft. Leuk dat het zuiniger is maar ik mis het stuurgevoel van mijn vorige Mini nog steeds. Ik heb vanaf het begin moeite om lange bochten met precisie te kunnen ronden. Van koers wisselen gaat prima maar deze koers volgen blijkt vervolgens net iets minder lekker te gaan. Je mist gewoon de verbondenheid met de voorwielen. An sich no big deal maar het zorgt er wel voor dat ik een klaverblad niet meer met 150 km/h aansnijdt. Het voelt gewoon niet zeker. Een ander elektronisch foefje is het ‘Rev Matching’ dat standaard is op iedere Mini. Zodra je de koppeling indrukt en de pook richting een lager verzet manoeuvreert voert het motormanagement het toerental automatisch op. Let wel: dit is nog voordat je de koppeling laat opkomen. Het gevolg is dat je volledig schokloos van bijv. 3 naar 2 kunt terugschakelen doordat het motormanagement als het ware tussengas geeft. Heel and Toe voor beginners dus! Leuk maar het is wel weer een stukje autorijden dat je uit handen wordt genomen. Eerlijk gezegd had ik het liever zelf gedaan zodat ik meer verbonden ben met de motor en bak. Het zou wat mij betreft beter zijn als je het met een knopje uit kon schakelen. Wat betreft onderstel is het weer helemaal top. Onderstuur is nauwelijks op te wekken en bij heel lang pushen glijd je met 4 wielen naar de buitenkant van de bocht. Dit gebeurt pas bij dusdanig hoge snelheden dat je passagiers nooit meer met je mee willen rijden. Laat je het gas los op een natte rotonde dan blijk je zelf in staan om met en ware 4-wieldrift rond te gaan. Zeer vermakelijk! Het zit er dus nog steeds in dat vermakelijke weggedrag alleen door de besturing merk ik dat ik het minder vaak oproep. Als je rustiger aan doet vallen er twee dingen op: de enorme stilte aan boord, en de zeer goede koersvastheid op de snelweg. De lange versnellingen i.c.m. de turbo zorgen ervoor dat je zéér laag in de toeren kunt rondrijden. Dit maakt hem naast stil ook erg zuinig (zie hieronder). De vorige Mini was verder ook al erg koersvast en dat heeft deze ook weer. Harde wind of regen op de snelweg deren hem niet. Je kunt hem gewoon op de cruise control laten staan en de Mini zal onverstoord zijn weg vervolgen. Echt iets waar de Mini zich in onderscheid met bijvoorbeeld een Polo.

Verbruik:

Nu het blokje goed is ingelopen rijd ik gemiddeld ongeveer 1:16,5. Met mijn pittige rijstijl en korte woon-werkverkeer is dit geen verkeerde mijns inziens. Bij de vorige Mini slaagde ik er op een retourtje Parijs al op om 1:19,1 te rijden. Het zal me niet verbazen als ik dat met de F56 verbeter. Geholpen door de lange versnellingsbakverhoudingen draait de motor bij 130 precies 2500 tpm. Dit zorgt voor een verbruik van ongeveer 1:16. Bij 120 is dit al 1: 18 en bij 100 km/h zie ik soms 1:22,5 op het scherm staan. Let wel, dit is een benzinemotor. Op een volle tank van 40 liter rijd ik dan ook steevast tussen de zes- en zevenhonderd kilometer, er gaat dan weer 36 liter in. Ook hier denk ik dat ik vanuit Maastricht weer net aan heen en weer moet kunnen naar Parijs.

Betrouwbaarheid (3600km):

Nog weinig over te zeggen gezien de leeftijd van de auto. De auto is volledig kraakvrij en het interieur voelt alsof het gemaakt is voor de eeuwigheid. De mannen en vrouwen in Born lijken op het eerste gezicht goed werk te hebben afgeleverd. Onderhoud hoef je niet meer zelf in de gaten te houden: hij geeft zelf zijn onderhoudsinterval aan. Deze wordt aangepast naar je rijstijl. Bij mij geeft ‘ie op dit moment ‘30.000 km te gaan’ aan. Dit zou op bijna 35.000 km komen voordat hij voor de eerste beurt moet. Benieuwd of de banden het net zo lang volhouden… Bandenspanning en oliepeil zijn allemaal op te roepen via iDrive.

Overall:

In het begin had ik nog niet meteen het idee dat de Mini een grote vooruitgang was ten opzichte van de vorige. Ingehaald door het digitale tijdperk is het vooral een andere, meer volwassen auto geworden. De elektrische besturing vind ik nog steeds een groot manco en stiekem mis ik de dociele gasresponse van de vorige. Op de snelweg rijdt hij echter véél fijner door het hogere koppel en de toegenomen stilte. Ook de multimedia is echt een klap beter en het kleine mopsje muziek dat ik luister klinkt net weer dat kleine beetje lekkerder. Waar ik de vorige graag meenam voor een potje karten zou ik deze eerder meenemen op een lange reis over de snelweg. Daar mag echter nog steeds best een stukje binnendoor route bijzitten, want helemaal verleerd is hij het nog zeker niet.

Lekker ingereden

10.500 km
22 december 2015

Inmiddels zijn de Mini en ik de 10.000 km gepasseerd. Vele ritten Maastricht - Amsterdam en enkele kilometers Autobahn zijn onder de wielen doorgegleden en inmiddels staat ze op winterbanden. Wat valt op:

Waar ik in het eerste gedeelte nog meldde dat ik erg moest wennen aan het uiterlijk ben ik inmiddels volledig gewend aan het nieuwe model. Mooier dan het vorige model vind ik hem nog steeds niet echt maar hij is wel een stukje volwassener.Zeker van achteren staat er wel een echte auto. Veel complimenten kreeg ik over de zwarte Victory spoke wielen, deze zijn eigenlijk onmisbaar als je je Pepper White Mini nog iets van mannelijkheid wilt laten uitstralen. Het wit staat de auto overigens echt uitstekend. Hoewel de metallic lakken niet extreem prijzig zijn kun je het geld prima in de zak steken. Dit wil niet zeggen dat ik zelf voor Blazing Red metallic zou kiezen icm zwarte wielen en zwart dak: echt een waanzinnige combinatie. Maar goed er viel niets te kiezen en de mijne bevalt me steeds beter.

Qua interieur zijn er weinig bijzonderheden te melden. Natuurlijk ziet alles er nog als nieuw uit en het zou ook een schande zijn als dat niet zo was na 10000 km. Wat wel opvalt is dat de rand rond het centrale display veel stof aantrekt. Verder vind ik het een prettige plek om in te zitten. Ook de standaard stoelen vallen me nog steeds niet tegen. Ik zit vaak langer dan 2 uur achter elkaar achter het stuur maar krijg geen last van pijnlijke bovenbenen of een zere rug. Wel missen ze in echt stevig bochtenwerk steun aan de lendenen. Geen probleem, Mini biedt top sportstoelen aan. Nodig zijn ze echter zeker niet. Inmiddels merk ik wel dat er een kleine glitch zit in de bluetooth streaming vanaf mijn Sony Xperia Z2 telefoon. Ik merk af en toe kleine haperingen in de muziek en ook wil er wel eens iets net even sneller worden afgespeeld om meteen erna over te gaan tot normale snelheid. Stoort soms een klein beetje maar ben er nog niet achter of ik dit mijn Sony kan kwalijk nemen of toch het iDrive systeem. Wat ik een regelrechte misser kan noemen is de bediening van de verlichting. Deze zit volledig in een blinde hoek links onder het stuur. Nu gaat de verlichting uit zichzelf aan het en uit en hoef ik hier dus zelden te zijn maar uit principe moeten deze schakelaars gewoon in ieder geval te zien zijn. Inschakelen van de mistverlichting is echt levensgevaarlijk doordat je je ogen voor langere tijd van de weg moet halen.

Na 10.000 km kan ik zeggen dat de motor lekker is ingelopen. Waar hij de eerste 1000 km behoorlijk tam was is dat volledig verdwenen. Voor mijn gevoel zit er behoorlijk pit in het kleine blokje. Dit gevoel werd afgelopen week onderstreept in een ritje door Duitsland. Bij 210 km/h in 5 hieldt het echt op maar ik vond het een zeer goede score. Het verbruik is overigens gestabiliseerd op 1 op 16 waarbij ik stevig doorrijdt waar mogelijk en 75% lange ritten rijd. Opvallend is dat het bij zeer stevig doorrijden nog altijd mogelijk is 1 op 14 te rijden. Niets te klagen!

Waar ik wel al meermaals ruzie mee heb gehad is het start/stop systeem. Af en toe gebeurd het dat de motor afslaat net voor je wilt wegrijden (denk aan afremmen voor een stoplicht dat net voor je 100% stilstaat weer op groen springt). Als ik dan de koppeling intrap gebeurt er niets. Pas na 2 seconden wachten slaat de motor weer aan. Eén keer heb ik de auto daadwerkelijk moeten herstarten dmv de startschakelaar waardoor ik letterlijk weer kon wachten tot het volgende groene licht. Hoewel dit waarschijnlijk een software glitch is is dit zeer irritant.

Helaas zijn er midden november 15" winterwielen met winterbanden van Pirelli gemonteerd. Ik ben hier geen voorstander van binnen NL aangezien het zelden echt koud is (een winterband heeft pas echt voordeel rond het vriespunt en bij veel neerslag of sneeuw). Deze hogere banden geven een veel minder stuurgevoel en rollen bovendien behoorlijk over hun wang. Dit geeft het idee alsof je ze uitsmeert over het wegdek bij snellere bochten. Ik vind de remweg bij vochtig wegdek ook aanzienlijk slechter. Kwestie van gas terug nemen natuurlijk maar ik vind het echt opzienbarend hoe groot het verschil is. Het is de vraag of dit aan de winterband in kwestie ligt of het feit dat de band 3 cm smaller is. Ook merk je nu dat 16" echt de ondergrens is voor een Mini. Net als veel andere moderne auto's is de auto dusdanig ontworpen dat het ontwerp pas echt tot zijn recht komt bij wielen >16". Jammer voor tout leasend NL die veroordeeld is tot goedkoper rubber en dus met 'kleine' wieltjes rondrijdt. Hopen dat de winter zich überhaupt niet meer aandoet en dan kunnen de zomerwielen er in maart weer onder.

8,0