Mini Knightsbridge (2000)

autoreview

Gebruikersreview

23 april 2012 om 21:37

Uitvoering	Knightsbridge
Versnellingen	4, Handgeschakeld
Bouwjaar	2000
Jaar van aanschaf	2012
KM-stand bij aanschaf	9.475 km
KM-stand laatst	19.750 km

Introductie en eerste verslag

9.945 km
23 april 2012

Deze Mini heeft een wat bijzondere geschiedenis. De auto is door mij nieuw aangeschaft in de zomer van 2000, het laatste jaar waarin er nog nieuwe exemplaren van de klassieke Mini werden verkocht. Voor dat laatste modeljaar had BMW (want inmiddels waren zowel Rover als Mini door BMW gekocht) nog een aantal Limited Edition modellen uitgebracht, waaronder deze Knightsbridge. Bij dit model lag de nadruk meer op luxe dan op sportiviteit, zoals bij de Cooper modellen. Technisch waren de 5 (!) Limited Edition modellen allemaal hetzelfde en voorzien van een 1,3 MPi motor, de laatste incarnatie van de antieke A+ series motor van Leyland. Maar inmiddels wel voorzien van multipoint injectie, geregelde driewegkatalysator en een radiateur aan de voorkant van de motor direct achter de grille, met een thermostatisch geschakelde elektrische koelfan. Verder had Rover deze uitvoering (die sinds najaar 1996 op de markt was, de zgn. Mark VII) tevens voorzien van een stuurwiel met airbag (‘geleend’ uit de MG-F, maar daar moest wel een geheel nieuwe stuurkolom voor ontwikkeld worden!), gordelspanners, beschermbalken in de portieren en aanmerkelijk meer isolatiemateriaal, waardoor de auto een stuk stiller was geworden.
De Knightsbridge onderscheidt zich qua uitvoering met een geheel crème kleurig lederen interieur, volledig wortelnotenhouten dashboard, Wortelnoten houten lijsten aan de bovenkant van de portieren en onder de achterzijramen, Cream vloerbedekking, volledig instrumentarium met 6 meters met witte wijzerschaal en metallic lak in drie kleuren (British Racing Green, Black en Sienna Gold). Tevens was deze uitvoering voorzien van het Rover Sportspack, wat bestond uit de uitgeklopte wielkasten met de brede 13” lichtmetalen wielen en nog zo wat aardigheden.
De auto werd af fabriek geleverd met een vier-versnellingsbak, die een hele lange vier met hoge eindoverbrenging had om verbruik en lawaai te reduceren op de snelweg. Dit resulteerde in merkwaardige bakverhoudingen, waardoor je feitelijk met een 3-bak onderweg was met een overdrive als vierde versnelling. Dat gecombineerd met het matige vermogen van 63pk, haalde de fut er op de snelweg wel aardig uit.
Om daar wat aan te doen heb ik meteen bij aankoop van de auto een 5-versnellingsbak van Jack-Knight eronder laten zetten. Bij Minicentre Ben van Leeuwen (die de auto leverde) wisten ze wel hoe dat klusje geklaard moest worden. Ook heb ik de auto meteen laten voorzien van een derde remlicht, zodat ook het overige verkeer in de gaten had dat ik op de rem trapte……..
Die vijfbak was een hele goede beslissing: de auto werd daarmee aanmerkelijk levendiger, omdat de eerste vier verzetten veel beter op elkaar aansluiten. Ben je eenmaal op kruissnelheid op de snelweg, dan gaat-ie naar zijn 5 en draait het vier-pittertje relatief rustig zijn toeren. De bak schakelt ook redelijk trefzeker en geeft geen problemen.
Nadat alles goed was ingereden ontstond toch de behoefte aan wat meer vermogen. Het toeval wilde dat ik op dat moment in Londen woonde en John Cooper garages aan de Engelse zuid-kust niet al te ver verwijderd was.
Die boden een mooi totaal pakket aan in de vorm van de Cooper S-Works Conversion. Dit bestond uit een nieuwe cilinderkop met gepolijste in- en uitlaatkanalen, grotere kleppen, een gepolijst inlaatspruitstuk, andere tuimelaar-as met minder wrijving en langere openingstijden voor de kleppen, een volledig nieuwe sportuitlaat, verhoogde druk van de brandstofinspuiting en een K&N luchtfilter voor betere doorstroming van de aanzuiglucht. Dit alles resulteert in een vermogenstoename van zo’n 45% tot 90pk en een aanmerkelijk hoger koppel, vooral in het midden-toerengebied. Dit gecombineerd met de al aanwezige vijfbak gaf een enorm verschil in rijbeleving. De sportuitlaat zorgt voor een wat donkere brom, zonder vervelend lawaaiig te zijn, maar vooral de toegenomen trekkracht maakt alle verschil. Het wagentje gaat met deze conversie als de brandweer en heeft er ook op de snelweg nog flink de gang in, ook bij hogere snelheden: tot zo’n 140km zit de fut er goed in. En nu ik toch bezig was de auto te upgraden heb ik in Engeland ook nog het interieur laten verfraaien met extra leer en een volledig beklede kofferruimte. Tevens werd er nog een elektrisch bediend stalen schuif/kanteldak ingebouwd om in de zomer wat extra frisse lucht te hebben. Inmiddels was deze Mini een klein luxe bommetje geworden, waarmee het heel plezierig sturen was.
Eenmaal terug in Nederland heb ik nog ruim een jaar met de auto gereden en toen heb ik hem, wegens omstandigheden, van de hand gedaan. Maar een koper vinden bleek niet zo eenvoudig, want er zat heel wat geld in deze auto. Uiteindelijk bleek Ben van Leeuwen zelf belangstelling te hebben en was de deal snel gesloten.
Wat ik toen nog niet wist, is dat Ben de auto voor zichzelf wilde houden, omdat hij het zo’n uniek exemplaar vond. En dus werd de auto toegevoegd aan zijn persoonlijke verzameling, die hij heel fraai opgesteld heeft staan in een soort privémuseum.
Goed: grote sprong naar eind 2011: het begon toch weer te kriebelen en ik wist dat mijn auto nog steeds bij Ben van Leeuwen in zijn verzameling stond. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben gewoon gaan praten en na een aantal weken waren we eruit: ik kon de auto terugkopen. Inmiddels bleek ook dat er in die tien jaar nauwelijks met de auto gereden was: er stond nu nog geen 9500km op de teller en dat is toch wel uniek voor een auto van inmiddels bijna 12 jaar oud!
Om de auto na 10 jaar weer rijklaar te maken moest er natuurlijk wel het nodige aan gebeuren: naast een grote onderhoudsbeurt en vier nieuwe banden zijn ook wiellagers, remmen achter, een nieuwe sportuitlaat vanaf de katalysator en nog zo wat zaken vervangen. Tevens heeft Ben van Leeuwen het motormanagement aangepast d.m.v. chiptuning: daar is hij inmiddels specialist in en het motormanagement wordt volledig aangepast aan de nieuwe configuratie, na inbouw van de Cooper-S conversie. Dat houdt in dat de auto nog iets meer vermogen geeft, meer koppel in het midden toerengebied, minder verbruikt en minder uitstoot! Wat wil je nog meer? Daarnaast was dit ook nodig om de auto door de APK te krijgen i.v.m.de emissie waarden. Bij aflevering in 2000 had de auto een Dinitrol anti-roest behandeling gehad; deze wordt binnenkort herhaald, zodat het roestspook geen kans krijgt.
Tja, en hoe rijdt dit nu anno 2012?
Nou, eigenlijk verrassend goed! De rijpositie is natuurlijk niet meer van deze tijd, maar beslist niet oncomfortabel. Ik heb met mijn 1.83m lengte geen probleem prettig te zitten. De stoelen zitten goed, alhoewel ik wel wat meer steun onderin de rug zou willen hebben. De hoofdsteunen zijn op goede hoogte in te stellen. Het kleine sportstuurtje staat natuurlijk heel maf plat, maar dat is inherent aan het ontwerp. De vering is wat stug, maar op de meeste wegen best comfortabel en lang niet zo hobbelig als de Fiat Panda 100HP die ik ooit gereden heb. En overhellen, doet de auto vrijwel niet. De RC40 sportuitlaat geeft een sportieve brom en het stationair toerental is wat onrustig als gevolg van de gewijzigde kleptiming door de tuimelaaras met een 1 op 1,5 ratio. En je moet weer wennen aan het continue ‘gezang’ van de tandwielen in de versnellingsbak, ook zo’n typisch Mini fenomeen. Als je rustig rijdt en het gaspedaaltje met beleid bediend is het motortje ook best wel soepel, maar je voelt heel goed dat hij onder de 2500 RPM niet helemaal mooi ‘rond’ loopt. Vanaf dat toerental is hij ‘On Cam’ zoals de Engelsen dat zo mooi kunnen zeggen en loopt hij soepel en in de lagere versnellingen ook behoorlijk gretig. Gasgeven wordt dan beloond met een flinke grom uit de uitlaat en een snelle gang voorwaarts.Vanaf 3500 toeren komt er echt leven in de brouwerij en met een forse blèr uit de uitlaat klimt hij lekker in de toeren. Meer dan 5000 à 5500 RPM is niet nodig en als je op dat moment schakelt valt hij rond 3500 a 4000 toeren weer in en kan het feest opnieuw beginnen. Wel is het zaak bij dit soort acties het stuur stevig in de hand te houden want de stuurinrichting heeft veel last van het koppel. Door de overbrengingsverhoudingen in de bak loopt hij met verrassend weinig toeren op de snelweg: 100km/u in vijf is 2500 RPM en bij 120 draait hij net 3000 toeren. Heel prettig voor de levensduur van de motor en het geluidscomfort, want dat is bij deze snelheden prima vol te houden. De fut is er dan wel een beetje uit en voor snel inhalen verdient terugschakelen naar vier wel de voorkeur. Benzineverbruik heb ik nog niet kunnen meten, dat komt in het volgende verslag wel aan de orde, maar ik verwacht dat het rond de 1 op 14 à 15 zal liggen. Met 34 liter in het tankje kom je dan toch nog zo’n kleine 500km ver en dat is best een prima actieradius voor zo’n klein wagentje.
En verder is het leven aan boord zeer aangenaam, mede ook dankzij het schuifdak, dat de ventilatie aanzienlijk bevordert. Op de snelweg gaat het in de kantelstand open met slechts minimaal windgeruis, maar wel merkbaar meer ventilatie in het interieur. En dan is er de blik op het mooie dashboard en alle fraaie materialen in de auto. Dat is toch iets waar de Engelsen meester in blijven. De leren bekleding is van een mooie matte kwaliteit (Alpaca staat er in de folder uit 2000, een hele zachte leersoort). En omdat de auto zo weinig gebruikt is ziet alles er nog als nieuw uit. Er staan nog wat upgrades op het programma, zoals de inbouw van een middenconsole, wat in Engeland gaat gebeuren. Meer rijervaringen in een volgend verslag, als er de nodige kilometers gemaakt zijn.

Reisje naar Engeland

11.417 km
18 juni 2012

Inmiddels ben ik ruim 2000km verder met de Knightsbridge. Een retour reis naar het noord-westen van Engeland heeft daar een flinke bijdrage aan geleverd. Doel van deze reis was het bedrijfje Custom Consoles; zij maken al 17(!) jaar midden consoles voor de classic Mini’s. In principe kun je op internet de juiste console bestellen, wat ik ook gedaan had, echter, hij paste niet. Dit komt omdat de productie van de Mini vele uitvoeringen kende en er daarnaast nogal willekeurig allerlei producten van toeleveranciers in werden gehangen. Er is bijna geen staat op te maken hoeveel verschillen er soms tussen een en dezelfde productiebatch kunnen zitten. Dit is overigens niet uniek voor Rover/Mini. Dit geldt voor bijna alle Britse automerken. En dus kon het gebeuren dat deze console niet goed paste in mijn auto. Nu ik ter plekke was kon de console helemaal volgens mijn wensen gemaakt worden. Het resultaat kunnen jullie zien bij de foto’s. Ik ben er erg tevreden over, zeker ook omdat ik voor deze actie niets extra’s heb betaald. Dat is nog eens klanten service!
De Mini heeft het prima gedaan op deze reis. De Engelse landweggetjes stelden de vering wel op proef: de kwaliteit van het secundaire wegennet in Engeland is niet wat wij hier in Nederland gewend zijn. Ik moest soms behendig allerlei gaten en kuilen ontwijken, maar desondanks had de vering het moeilijk en was de rit af en toe behoorlijk hobbelig. Het terrein was ook redelijk heuvelachtig en daar bleek eens te meer dat de S-Works machine op toeren gehouden dient te worden voor prestaties. 2500 RPM is echt wel het minimum, wil je dat de zaak in beweging blijft. Vanaf 3000RPM trekt hij lekker door en nu hij weer goed ingereden is heb ik ook de hogere regionen van het toerenspectrum verkend en blijkt het motortje absoluut niet toerenshuw. Er kan dus flink doorgetrokken worden, met navenante prestaties. Het brandstofverbruik bij volle uitnutting van de aanwezige pk’s loopt op tot zo’n 1 op 13. Rustig toeren levert 1 op 16 op. Geen verkeerde cijfers vind ik zelf en een duidelijke indicatie dat het machientje efficiënt loopt.
De bagagemogelijkheden bij een bezetting van 2 personen zijn natuurlijk ruim voldoende. Als je de juiste maat tassen hebt kan er best nog wat in de bagageruimte zelf en de rest vindt een plaatje op en onder de achterbank. Het comfort blijft heel acceptabel, afgezien van slechte wegen, zoals al gezegd.
In Engeland werd ik regelmatig aangesproken over de auto: in deze conditie zie je ze ook in het thuisland niet veel meer rijden, dus hij valt op. Er was zelfs een eigenaar van een Lotus Elise die meteen zag wat voor uitvoering het was en vond de auto in ‘Fabulous Condition’. Toch leuk om te horen.
Is er nog wat aan te merken? Jazeker! Bijvoorbeeld het sleutelsysteem: het contactslot heeft een normaal formaat sleutel, dus daarover geen klagen. De portieren en het kofferklepje moeten echter met een minuscuul sleuteltje ver/ontgrendeld worden. Een hoop gepruts als je wat in je handen hebt. Natuurlijk heeft de tankdop weer een ander sleuteltje, ook van dwergformaat. Verder nog aan de sleutelbos: de afstandsbediening van de start blokkeer installatie. Bent u er nog?
Dan de verwarming en de ventilatie. Als we ons bedenken dat de Mini ooit geleverd werd zonder kachel is er in die 41 jaar productietijd heel wat verbeterd. Er is een kachel, en de aanjager kreeg in 1996 zelfs een tweede snelheid! Verder is de achterruit voorzien van elektrische verwarming. Hoe pakt dit in de praktijk uit? Bij regen beslaan al snel alle ramen; de voorruit wordt adequaat door het ventilatiesysteem condensvrij gehouden, evenals de achterruit, maar dat zal geen verbazing wekken. Alle zijruiten blijven volledig ondoorzichtig. Het enige soelaas is de portierruiten een klein eindje openen, dan trekt de mist langzaam weg. Dan de verwarming: deze wordt bediend door een uittrekknop. Deze werkt heel eenvoudig: uittrekken is verwarming aan, dichtdrukken is verwarming uit. En dat is het zo ongeveer, want de hoeveelheid warmte laat zich bijzonder slecht regelen. Aangezien de capaciteit van de kachel boven iedere kritiek is verheven, wordt het in het voor- en naseizoen al gauw bloedheet in de auto, zodra je de kachelkraan ook maar een klein beetje opent. Ach ja, wat klagen we? Er is toch verwarming? En inderdaad, het zijn de kleine ongemakken die horen bij dit soort auto's. En er is in de praktijk best mee te leven.
Inmiddels is hij ook op herhaling geweest voor de anti-roest behandeling, dus daar hebben we voorlopig ook geen zorgen over.
Verder komen er nog een paar bescheiden toevoegingen aan en op de auto: zo heb ik in Engeland de originele S-Works stickers gevonden, zoals ze door John Cooper garages werden aangebracht op hun eigen S-Works uitvoeringen. Dan komen er nog chromen ringen rondom de ronde ventilatie roosters in het Dashboard. En helaas begint de hemelbekleding los te laten (niet zo gek na 12 jaar) en denk ik erover deze te laten vervangen door Alcantara in de kleur van de interieur bekleding (light stone beige). Dat wordt nog een heel project, want dat is een zeer gespecialiseerd klusje, wil je een goed en mooi eindresultaat krijgen. Wordt vervolgd.

Beurt en APK

14.039 km
15 maart 2013

Na een jaar was het tijd voor de APK plus jaarbeurt. Een kleine dit maal omdat hij vorig jaar een hele grote beurt had gehad na 10 jaar stilstaan. Geen bijzonderheden, behalve de remschijven voor, die waren krom. Meteen maar geventileerde schijven laten monteren met mooie Aluminium MiniSport remklauwen. Hij remt inmiddels weer superstrak. Tevens de originele radio/CD combinatie laten inbouwen. Ben van Leeuwen bleek deze nog op voorraad te hebben liggen. Is in feite gewoon een Blauwpunkt apparaat, met uitstekende radio ontvangst. En toch wel leuk om het originele apparaat erin te hebben zitten, veel beter dan de JVC unit die ik er bij aanschaf in had laten zetten. Die stoorde met name door de slechte radio ontvangst. Dan wordt binnenkort de hemelbekleding vervangen. Ik ben in onderhandeling met een bedrijfje, die het zou kunnen doen. Ik heb gekozen voor alcantara om het interieur verder in stijl te verfraaien. Ik wacht nu op kleurenstalen, zodat we de juiste kleur kunnen uitzoeken (light stone beige). Ben benieuwd hoe dit gaat uitpakken. Verder rijdt de auto als een zonnetje en mag hij begin mei meedoen aan de Dutch Mini Rally in de Belgische en Franse Ardennen. Meer daarover in een volgend verslag.

Hemeltje vervangen

18.120 km
7 oktober 2013

Eindelijk is de binnenhemel vervangen! Het kostte eerst moeite om iemand te vinden die het kon en wilde maken, daarna tijd om de afspraak te maken. Het werk zelf bleek een enorme klus: de voor- en achterruit moeten eruit, evenals de achter zijramen. Daarna bleek dat het volledige schuifdak er ook uit moest! De bekleder heeft de klus vervloekt, maar wel zeer professioneel werk geleverd. Het eindresultaat mag er zijn: practhig strak gespannen hemeltje in licht beige alcantara, prachtig passend bij de rest van het interieur. Toen het werk gereed was konden de standaard lichtgrijze zonnenklepjes natuurlijk niet gehandhaafd worden. Er bleken gelukkig exemplaren te bestaan in cream/crackle, gemaakt door de firma Newton Commercial in Engeland. Mijn garage bleek ze op voorraad te hebben en dat was de finishing touch. Daarmee is het interieur weer helemaal in top conditie. Technisch is er niets te melden, de auto rijdt uitstekend. Gemiddeld verbuik rond de 1 op 15, olieverbuik nihil. Binnenkort nog naar de Mini Seven Clubdag en dan waarschijnlijk in de motteballen tot volgend voorjaar.

Beurt plus APK

19.750 km
24 maart 2014

De auto heeft net weer een grote onderhoudsbeurt plus APK gehad. Geen enkele bijzonderheid te melden. De auto verkeert in top-staat en is een genot om mee te rijden. Begin mei mag hij weer terug naar het moederland tijdens de deelname aan de Dutch Mini Rally, die dit keer in Zuid-Engeland verreden zal worden (Kent en Surrey). Een evenement om naar uit te kijken! Comfort gaat een ster vooruit vanwege het plezierige aangepaste veersysteem. Het algehele comfort is hiermee op een hoger plan komen te staan. Ook de nieuwe voorremmen (zie vorige verslag) voldoen uitstekend: de auto staat er in geen tijd mee stil, mocht dat nodig zijn.

Verder heb ik onlangs een bezoek gebracht aan The Autosport Company in Waalwijk, waar ze een zeer geavonceerde rollen testbank hebben. Doel was vermogen en Koppel aan de wielen te meten. Ze hebben daar een hele mooie rollentestbank ruimte, compleet met geluidsisolatie en koeling/afzuiging. Verder staat de auto op enkele rollen in plaats van dat de wielen tussen dubbele rollen draaien, wat meer weerstandsverlies oplevert. Er wordt door die enkele rollen zoveel mogelijk de rolweerstand op de gewone weg gesimuleerd. Dan het resultaat: 75pk bij 5450 rpm en 105 Nm bij 2750 rpm. Aan de wielen, wel te verstaan. Heel netjes, als er op papier 90pk aan de krukas zou moeten zijn; dat is ong. 17% verlies in de aandrijflijn, wat vrij normaal is. Nog beter was hoe vermogen en Koppel worden afgegeven: het vermogen toonde een prachtige stijgende lijn en werd consequent zo opgebouwd, tijdens meerdere runs. En het Koppel heeft een bijna vlakke lijn tussen 2000 en 5000 toeren: bijzonder soepel dus. Ook de lucht/brandstof verhouding was exact correct: plm. 0,9 over vrijwel het gehele nuttige toerengebied. Kortom: het S-Works machien loopt keurig volgens de norm en is erg goed bij de les! Leuk om dit nu eens in cijfers en grafieken bevestigd te zien, wat je tijdens het rijden natuurlijk ook wel merkt.

8,0