Mercury Grand Marquis LS (1994)

autoreview

8 november 2010 om 18:21

Uitvoering	Grand Marquis LS
Versnellingen	4, Automaat
Bouwjaar	1994
Jaar van aanschaf	2010
KM-stand bij aanschaf	149.000 km
KM-stand laatst	173.400 km

Heerlijk comfort volgens Amerikaanse traditie

169.000 km
8 november 2010

Over Amerikaanse auto's bestaan veel vooroordelen in Nederland. Bijvoorbeeld dat ze zuipen, een lage betrouwbaarheid hebben en dat er geen bocht mee te nemen valt. De Mercury Grand Marquis ontkracht deze vooroordelen naar mijn mening met overtuiging.

- REDEN VAN AANSCHAF EN BEZIT -
Ik kan mij voorstellen dat mensen zich in de eerste plaats zullen afvragen waarom ik een dergelijke auto heb gekocht. Vanuit dat perspectief is een review ook beter te waarderen. Ik rijd al jaren in verschillende auto's van verschillende herkomst, maar heb in mijn persoonlijk bezit altijd Amerikanen gehad. Ik ben iemand die houdt van veel waar voor je geld, een mooie chique uitstraling en bovenal veel waarde hecht aan comfort. Bovendien ben ik meer dan 2 meter in lengte en pas ik niet in de hedendaagse kleine trend. In een Amerikaanse auto komt het beste samen: comfort, technische snufjes en altijd een krachtige motor. En dat, door de lage bekendheid en daarmee kleine Nederlandse markt, ook nog eens voor een zeer schappelijke aanschafprijs.

Ik reed na een ongeluk met mijn LeBaron als tijdelijke auto een Chrysler GTS. Een erg mooie en fijne auto, in een bijzondere nieuwstaat, maar hij bood te weinig been- en hoofdruimte. Ik was dus op zoek naar iets groters en mijn oog viel weer op die prachtige full-size Amerikaanse sedans. Veel ruimte, ook voor de passagiers. Ik had echter dezelfde angst als velen: is zo'n ding wel te navigeren op de Nederlandse wegen en ga ik er niet aan failliet? Let wel: ik had een auto nodig voor dagelijks gebruik. Na lang wikken en wegen had ik met argumenten als "je leeft maar één keer" en "van uitstel komt afstel" besloten om de gok te wagen en op zoek te gaan naar een échte Amerikaanse reus, inclusief V8 en achterwielaandrijving, maar dan niet te oud. Na maanden de aanbiedingen in de gaten te houden viel mijn oog op deze mooie Grand Marquis uit, naar mijn mening, zijn beste bouwjaar 1994. Dit jaar heeft de huidige gestroomlijnde vormgeving maar de mooiste details aan uiterlijk en interieur.

- IMPRESSIE -
Smaak is persoonlijk. Ikzelf vind de vormgeving van de Grand Marquis prachtig. Heel strak maar wel imposant. Chique accenten als een volchromen grille, emblemen op de C-stijl en lichtmetalen spaakwielen met verchroomde doppen in het midden maken het een statige verschijning. Hij schept niet op over zijn vermogen; de dubbele uitlaat is beschaafd weggewerkt achter de bumper. Ruitenproeiers bevinden zich onder de motorkap en de ruitenwissers zakken daar ook onder weg, zodat de stroomlijn van de auto feilloos is. Door de doorgetrokken chroomstrip boven de koplampen kijkt de auto nors voor zich uit. Een statige heer die geen zin heeft in al dat moderne gepeupel om zich heen.

Het exemplaar dat ik heb is donkerblauw, wat hem eruit doet zien als een voertuig voor hoge functionarissen. Bordeauxrood sprak mij meer aan, maar een exemplaar in een staat als deze vind je bijna nooit. Het interieur matcht met het exterieur en is zo niet nog chiquer dan de buitenkant. De brede zetels zijn gevoerd met glanzend gegolfd leder, het zachtste dat ik ooit in een auto heb gevoeld. De rimpeling in de bekleding laat zien dat men niet karig omsprong met de dierenhuiden. De voorstoelen sluiten aan elkaar aan en vormen zo een bank met, jawel, 3 gordels. Beide stoelen zijn voorzien van een royale middenarmsteun en een serie van drie knoppen waarmee de stoelen 8-voudig versteld kunnen worden, plus een elektrisch verstelbare lendensteun.

Vrijwel alle bedieningselementen binnenin de auto zijn verchroomd. Dit is echter niet storend, aangezien er weinig knoppen aanwezig zijn. De bediening op het dashboard is zo simpel mogelijk gehouden. Het dashboard heeft een mooie cleane uitstraling, te meer omdat het digitale dashboard een strak zwart vlak is wanneer het contact uit staat. De wagen is voorzien van automatische climate control die instelbaar is met drie verchroomde schuifknoppen. Rondom loopt mooi aansluitende houtinleg, die doorloopt tot en met de achterportieren. De afwerking als geheel laat niets te wensen over, veel zachte materialen als tapijt, zachte stof, gevuld vinyl en leder. Het dashboard is deels ingelegd met aluminium.

- COMFORT -
Comfort is een complex begrip. Het is niet alleen een zachte stoel, maar ook het bedieningsgemak van de auto. De zittingen van de Grand Marquis zijn heerlijk zacht, zonder tekort te schieten aan ondersteuning dankzij de verstelbare lendensteun. Ze zijn echter niet zo zacht als de zetels van luxe Buicks uit diezelfde tijd met hun dubbele kussens. Verder had de rugleuning van de voorstoelen hoger gemogen. Het exemplaar dat ik heb is uitgevoerd met luchtvering en het Performance & Handling package. Dat de luchtvering een zalig comfort biedt mag voor zich spreken, maar de auto ligt met het P&H pakket ook nog eens ongelofelijk stabiel op de weg. Het vederlichte sturen kostte mij een flinke gewenning in de eerste maand, maar nu ik eraan gewend ben wil ik niet anders meer. Niet meer die constante weerstand bij klaverbladen en rotondes, maar zonder moeite met 90 die scherpe bocht door zweven. Want sneller dan 90 rijd ik niet, dat vind ik zonde van de auto en van mijn portemonnee. Het voordeel van zachte vering die de hobbels opvangt is dat de wagen ook bij hobbels nog steeds strak op de weg ligt en daarmee heel zeker aanvoelt. De wagen is verder zo breed dat van overhellen niet veel sprake is. Natuurlijk deint hij wel bij sterke bobbels maar dat geeft juist dat beetje extra lol aan zo'n Amerikaans slagschip.

Qua uitrusting kan ik een een paar pagina's vullen, maar ik zal het samenvatten. Alles zit erop en eraan. De climate control is zalig, hij wordt zeer snel koud of warm, en is prettiger dan bij andere auto's die ik ken. Geen kille luchtstroom maar een heerlijk zachte bries die langs je glijdt. Dit is de echte climate control die niet meer of minder koude lucht blaast, maar de luchtstroom echt de gewenste temperatuur maakt. De auto heeft handige zaken als een dubbel zonvizier, zodat je tegelijk van opzij en van voren kan afschermen. Achterin zitten twee leeslampjes die de passagiers naar hen toe kunnen draaien. Ook in de vizieren en onder het dashboard zitten extra lampen. De leeslampjes voor zijn boven de hoofden van de voorste inzittenden geplaatst, zodat het licht van achteren komt in plaats van van voren, wat men gebruikelijk in auto's vindt. Hiermee kan ook tijdens het rijden voor een gezellig sfeerlicht worden gezorgd. Het digitale dashboard van deze uitvoering laat naast snelheid en waarschuwingen een hoeveelheid informatie zien over verbruik, temperaturen, ritten, enzovoort. Opvallend is dat er geen toerenteller aanwezig is, maar wie heeft die nodig met een automaat. Die automaat is trouwens even zacht als de rest van auto, met uiteraard bediening aan het stuur.

Een luxueus interieur kan niet bestaan zonder goede isolatie. Ik vind het geluidsniveau in de cabine zeer acceptabel. De motor is nauwelijks aanwezig wat opvallend is, gezien het kabaal dat hij van buiten maakt bij het optrekken. Ook de windruis is niet storend aanwezig. Dit alles komt ten goede aan de mooie ruim klinkende JBL geluidsinstallatie, die inclusief CD-wisselaar fabrieks-af aanwezig is. Ik heb mij verbaasd over de voorspeakers, die zeer klein van formaat zijn maar een schitterend vol geluid geven. De speakerroosters zijn stijlvol afgewerkt met metalen roostertjes met een verchroomd embleem. Naast de vier luidsprekers die er standaard in zitten was de Grand Marquis in de VS ook leverbaar met subwoofer in de hoedenplank. Die zit er bij mij helaas niet in, maar het gat onder de hoedenplank is er wel. Misschien een interessante upgrade voor later.

- RUIMTE -
Als er iets is waarin deze auto uitblinkt is het wel ruimte. Dat is dan ook onmiskenbaar de meest praktische kant van het geheel, hoewel efficiënt een ander verhaal is. Ford is scheutig geweest met alle afmetingen, dus ook van de motorruimte. Ondanks het kolossale motorblok zijn alle onderdelen makkelijk bereikbaar en is er rondom voldoende ruimte om gereedschap te manoeuvreren. Dit scheelt aanzienlijk in arbeidskosten bij reparaties. En ondanks dat het verder totaal onzinnig is, is het uitzicht op zo'n glanzend stalen veld van motorkap prachtig tijdens het rijden.

Zoals ik al eerder noemde is ook het zitgedeelte royaal bemeten. Ik kan mijn benen strekken voorin en dat is vrij uniek. Daarvoor moet de bestuurdersstoel uiteraard wel volledig naar achteren. Vier volwassenen van gemiddelde lengte kunnen met ruim voldoende beenruimte plaatsnemen in de Grand Marquis, die daarmee zijn naam eer aan doet. Maar in die gevallen dat er vijf vrouwen mee moeten (u kent die lastige situaties wel) is dat ook geen probleem. De auto beschikt over ruimte voor zes personen, die alle zes veilig in de gordel vervoerd kunnen worden. Uiteraard zit men met drie op een rij wel wat knus.

Maar wat het meest in het oog springt is de lange overhang achter de achterwielen, die een astronomisch geproportioneerde kofferbak belooft. De kofferruimte heeft meer inhoud dan die van een Ford Mondeo station wagon, dit is deels omdat de bodem zeer diep ligt. Het gedeelte onder de hoedenplank wordt deels bezet door de Ford CD-wisselaar en de full-size spare. Desondanks was er na het inladen van vijf koffers nog ruimte over voor een zesde. De luchtvering bracht de achterkant weer netjes op niveau.

- PRESTATIES -
De Grand Marquis is geen sportwagen en presteert overeenkomstig. Maar Ford is wel zo gul geweest om er een 4.6 liter V8 in te hengelen en dat voel je! Ik rijd over het geheel uiterst rustig met deze auto, langzaam optrekken, 90 in de cruise control op de snelweg, maar laat ik eerlijk zijn, soms wil ik die V8 even wakker schudden. De auto is in minder dan 9 seconden naar de 100 (ik weet dat dit in de statistieken van Autoweek anders staat aangegeven) en het is bijzonder om zo'n enorm gevaarte zo snel in beweging te zien komen. Het is handig bij het inhalen op tweebaans wegen, zal ik maar zeggen ;-)

Het performance & handling package voorziet in een extra uitlaat (in H-vorm) die zorgt voor een extra 15pk's. Deze dubbele uitlaat laat zich alleen zien bij koud weer, door twee pluimen aan weerszijden van de achterbumper. Erg beschaafd en dat hoort ook bij zo'n auto.

Als ik het heb over de wendbaarheid van de auto viel die mij alleszins mee. Doordat de wagen achterwiel aangedreven is heeft hij een verrassend kleine draaicirkel en krijg ik hem zelfs zonder steken in de parkeergarage onder mijn appartement gedraaid. Het lichte stuur is flink wennen maar als je dat eenmaal door hebt, merk je dat de auto als een huis op de weg ligt. Na 20.000 kilometer met deze auto gereden te hebben kan ik met recht zeggen dat zacht veercomfort niet per se een onveilige wegligging hoeft te betekenen. Dit bleek te meer toen ik op de snelweg een slippende BMW ternauwernood heb kunnen ontwijken. De zwalk was beangstigend maar de auto is de grip op de weg niet kwijtgeraakt.

- VEILIGHEID -
De wagen heeft 2 airbags, ABS, traction control en kreukelzones. Verder is hij gebouwd volgens een body on frame-constructie. De wagen heeft 12 jaar op rij 5 sterren op crashtests gehaald, op alle punten, en is daarmee de goedkoopste auto om te verzekeren in de VS. Verder heeft de auto handige hulpmiddelen als bochtverlichting (witte lamp achter de oranje reflector) en automatisch inschakelende verlichting inclusief instelbare follow-me-home. Veiligheid zit overigens voornamelijk bij de bestuurder, maar dat terzijde.

- KWALITEIT -
De lakkwaliteit is duidelijk minder dan ik van mijn Chryslers gewend ben. Er komen makkelijk "swirls" op en ik heb exemplaren gezien die erg aangeslagen waren door de zon. Maar omdat de auto bij mij altijd binnen staat en ik hem goed in de was houd ziet deze auto er als geheel nog goed uit voor zijn 16 jaar. De bouwkwaliteit is een heel ander verhaal. De wagen is zwaargebouwd, met onderdelen die stuk voor stuk stevig en robuust aanvoelen. Het plaatwerk en de bodem hebben geen roest. Het interieur is volledig vrij van ratels en alle gadgets werken nog altijd perfect. De Amerikaanse V8 motoren zijn vrijwel onverwoestbaar. Dat er 215PK uit een 4.6L wordt gehaald lijkt weinig, maar vergeet niet dat dat met een koppel van 360Nm wordt gecombineerd. Dezelfde blokken worden opgevoerd tot 300pk voor politiewagens en tegen de 500pk's in sommige racewagens. Met zijn "bescheiden" 215 is de motor in de Grand Marquis eindeloos duurzaam. Mijn exemplaar zweet niet, verbruikt geen olie en loopt zo soepel dat je hem stationair vrijwel niet hoort.

De uitlaat van de Grand Marquis is van RVS, plaatwerk onder de stootstrip is verzinkt en alle hendels en knoppen in het interieur voelen stevig en solide aan. Het feit alleen al dat deze 16 jaar oude Grand Marquis nog rijdt als nieuw is een bewijs van kwaliteit. Toch was er bij aankoop een en ander mis aan de wagen wat ik heb moeten inhalen aan reparaties.

- DEFECTEN -
Het enige wat erg slecht is uitgevoerd aan veel Amerikaanse auto's, zijn de leidingen. Ook bij mij waren de ijzeren leidingen volledig verroest en ik heb ze moeten laten vervangen. Een dure grap maar crashen is ook geen goedkope optie. Verder waren de luchtmassameter en automatische choke kapot. Tevens heb ik er na aankoop vier nieuwe banden onder laten zetten. Ik heb voor de esthetica nieuwe koplampunits geplaatst, die ik vond in een Grand Marquis die voor onderdelen bij een handelaar stond. Verder heb ik afgezien van het reguliere onderhoud niets aan de auto hoeven laten doen. Daarmee is het allerminst een slechte koop geweest.

- KOSTEN -
Deze auto, geloof het of niet, rijd ik 1-10 tot 1-12 gecombineerd. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik zeer rustig optrek en zelden de 90km/u passeer, maar dat Ford een 4.6L V8 heeft kunnen ontwikkelen die een 1780kg zware auto met 1:11 gemiddeld voorttrekt, is alleszins een prestatie naar mijn mening. Daarmee is deze auto voor wat hij is uitzonderlijk zuinig. En 90 rijden in een Grand Marquis is heel anders dan 90 rijden in een Ford Ka. Ik hoef niemand in te halen, iedereen haalt mij in en ik hang lekker op de rechter baan, badend in de zwevende weelde van het gladstrijkende onderstel. Op rustige wegen lig ik soms ook weleens overdwars op de voorbank, dat is onvergelijkbaar als je nooit in een dergelijke auto hebt gereden.

Qua maandelijkse kosten is de auto natuurlijk wel heel duur, maar dat ligt aan onze graaigrage overheid. Wat dacht u van 97 euro per maand aan belasting, hetzelfde bedrag aan verzekering en dan dus nog de benzinerekeningen daarbij optellen. Onderdelen (origineel Ford) komen uit de VS en zijn ook niet mals. Ach, het houdt hem exclusief.

- CONCLUSIE -
Deze exclusieve wagen kan zich prima redden op de Nederlandse wegen. Ik heb geen moment spijt gehad van de aanschaf.

# UPDATE #
Ik vergat het belangrijkste: de ruimtelijke aspecten van de auto!

Korte statusupdate

173.400 km
13 januari 2011

De auto rijdt nog steeds fantastisch. Ik heb hem een grote beurt laten geven hoewel er niet echt iets aan was. Het luchtfilter was grijzig en de bougies bruin aangeslagen en zijn beide vervangen en ook de oliën zijn vervangen. Na 12000km sinds de vorige olieverversing was het oliepeil nog steeds binnen de marges. Echt prima dus voor een 16 jaar oude auto. Verder werken de bochtlampen nu aan beide kanten wat rijden op onverlichte wegen een stuk behaaglijker maakt.

Verder heb ik uiteraard veel eraan gepoetst, inclusief het regelmatig poetsen van de lederen bekleding zodat het weer mooi glanst en vers kraakt. De bekleding van mijn auto is uitzonderlijk goed bewaard gebleven en dat houd ik graag in ere.

Echter heb ik ook botte pech gehad met de auto. Tijdens de jaarwisseling zijn er twee bierflessen op het dak geworpen met twee putten en forse lakschade als gevolg. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik mijn auto onder de glasscherven terugvond. Al mijn poetswerk ten spijt moet het dak nu opnieuw worden gespoten en die kosten kan ik uiteraard zelf opbrengen omdat de politie nooit iets doet met een aangifte. Jammer dat zulke mensen bestaan.

8,5