Menu
| Uitvoering | i30 2.0 T-GDI N1 Performance |
|---|---|
| Versnellingen | 6, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 2018 |
| Jaar van aanschaf | 2021 |
| KM-stand bij aanschaf | 23.000 km |
| KM-stand laatst | 24.000 km |
Liefhebbers van sportieve auto’s kennen ongetwijfeld mijn eerdere reviews over de Renault Mégane RS (2011) en Subaru Impreza WRX (2007). De diefstal van de Renault eind vorig jaar vond ik heel vervelend (tja, wie niet) maar de afwikkeling hiervan door de verzekeraar vond ik voor verbetering vatbaar. Het hele verhaal kun je daar lezen.
Maar goed, tijd om te zoeken naar een vervanger voor de Renault. Eerst overwoog ik een heel ander type auto: bijvoorbeeld een achterwiel aangedreven coupé (bijv. een Nissan 350Z of 370Z, BMW Z4) of een cabrio (Mazda MX5 of diens kloon Fiat 124 Spider). Uiteindelijk toch maar besloten dat er een andere hot hatch moest komen omdat ik dit type auto’s erg waardeer vanwege de multifunctionaliteit. Je kunt er hard mee gaan, je kunt minstens 4 mensen meenemen en kleine verhuizingen zijn geen probleem.
Maar welke hot hatch moest het dan worden? Er zijn er veel: uiteraard de usual suspects zoals de Golf GTI, Seat Leon Cupra, Ford Focus ST maar ook de Mercedes A35/A45, BMW 140 i(X), Alfa Romeo Giulia (280 pk). En uiteraard ook de nieuwe Renault Mégane RS 280/300 Trophy en de Honda Civic Type R (FK8).
De Honda was mijn favoriet. Had er al zoveel over gelezen en gehoord. Daar komt bij dat een vriend met wie ik regelmatig toertochten rijd, een hele fraaie rode Honda CTR had waar hij helemaal lyrisch over was. Heb er uiteraard ook een proefrit mee gemaakt. Met het model uit 2018 met 320 PK heb ik een uitgebreide proefrit mogen maken. Vond het een geweldige wagen die heel goed stuurde, maar vond het ook een hele grote en wat onoverzichtelijke wagen. Met het woeste, bijna buitenaardse uiterlijk had ik evenwel geen enkel probleem.
Maar er waren issues. Zo kreeg ik mijn stoel niet goed naar beneden waardoor ik te veel tegen de dakhemel aan keek en bij het afslaan steeds mijn hoofd een stukje moest zakken om toch maar iets door de voorruit te kunnen zien. Bovendien vond ik het uitlaatgeluid niet zo heel bijzonder. Oké, daar valt later wel iets aan te doen, maar ik besloot verder te kijken.
Ik heb uitgebreid gereden met de Mégane RS Trophy-R, een kneiterdure maar straatlegaal circuitbeest van bijna 77K. De wegligging was geweldig, plakte echt aan het asfalt, goede stoelen (maar achterin geen bank terwijl de achterdeuren daar wel open konden) maar ook hier geen inspirerend uitlaatgeluid uit de 1.8 turbomotor van 300 pk. Heb daarna gekeken naar knaloranje versies van de ‘gewone’ Mégane RS 280, maar die hadden geen sperdifferentieel wat ik wel belangrijk vond. De Golf GTI TCR had wel zo’n sper, met eveneens veel belovende specs, maar vond de GTI toch wat gewoontjes omdat je die toch vaak ziet hoewel de TCR veel beter stuurt dan de standaard GTI. Tevens was ik bevreesd voor dieven die Golfjes stelen. De Ford Focus ST met de 2.3 liter 280 pk vond ik een interessante wagen die goed is besproken in tal van testen. Maar op de een of andere manier trok de Focus me niet.
Naar de ‘kleine’ Mercedes AMG modellen A35 en A/GLA45 keek ik ook, de supersterke tweeliter motor van de 45 versies sprak me zeker aan, maar ik hoefde niet per se een AWD omdat immers mijn Subaru WRX dat ook had. De BMW 140 spookte lang door mijn hoofd, leek mij de ideale auto om in het RWD-segment te stappen in combinatie met een heerlijke romige zescilindermotor van 340 pk, vlotte automaat en een compacte carrosserie. Toch schrok ik terug voor de te verwachten huizenhoge onderhoudskosten van BMW in het algemeen.
Een snelle elektrobak dan? Heb zeker gekeken naar een Tesla 3 Performance. Met enige aanpassingen aan de remmen en onderstel kan de 3 een aardig rondje Nürburgring rijden. Maar vind dat ik er nog niet aan toe ben om in een stroomdoos door het leven te slaan.
Tja, wat moest het worden? Toen kreeg ik een berichtje van een gezamenlijke kennis die in Duitsland woonde en al reed in een Hyundai i30N. Ik moest er maar eens mee gaan rijden. Ik met een Hyundai rijden? Een i30? Dat zijn toch supersaaie maar zeer degelijke auto’s voor mensen die alleen van A naar B wilden? Waar geen enkele lol mee te beleven viel?
Fout, fout en nog eens fout! De i30N is een ware sensatie, zo bleek. Heb sindsdien alles overgelezen en bekeken wat er maar over deze auto voorhanden was. Een merk dat ik een paar maanden nog nooit had overwogen, was in staat om ongelooflijk leuk sturende auto’s te maken.
Het is geen nieuwe geworden want Hyundai Nederland heeft de i30N inmiddels uit de prijslijsten afgevoerd. Je zag het al in de nieuwprijs die door de oplopende bpm-boetes vanaf zo’n 44K nieuwprijs in 2018 rap opliep naar boven de 50K. Tja, en dan heeft de Hyundai een beetje pech dat het nog geen echte historie heeft opgebouwd met snelle hot hatchs.
Uiteindelijk vond ik dit exemplaar – officieel de i30N Performance van 275 pk - van 2,5 jaar oud, niet in de bekende baby blue kleur die ik aanvankelijk wel het mooiste vond, maar deze in ‘Pepper Grey’ kleur. Dat ziet er op de foto wat saai uit maar als je ervoor staat is het echt wel een zeer indrukwekkende auto. Zeker door de prachtige 19-inchers met Pirelli P Zero banden, de rode biesjes onder de bumper voor en achter en de knalrode remklauwen met het N-logo. Er staat een strakke, zakelijk uitziende wagen waar je overal kunt komen voorrijden.
Op dit moment heb ik zo’n 1000 km meegereden, nog iets te kort om er uitgebreid over te vertellen, dat komt binnenkort. Wel kan ik nu zeggen dat deze wagen een sensatie is door de geweldige wegligging, het kartachtige stuurgedrag, het instelbare uitlaatgeluid bij de verschillende rijmodi en de zeer brede powerband.
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
