Menu
| Uitvoering | i30 2.0 T-GDI N1 Performance |
|---|---|
| Versnellingen | 6, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 2018 |
| Jaar van aanschaf | 2021 |
| KM-stand bij aanschaf | 23.000 km |
| KM-stand laatst | 40.500 km |
Liefhebbers van sportieve auto’s kennen ongetwijfeld mijn eerdere reviews over de Renault Mégane RS (2011) en Subaru Impreza WRX (2007). De diefstal van de Renault eind vorig jaar vond ik heel vervelend (tja, wie niet) maar de afwikkeling hiervan door de verzekeraar vond ik voor verbetering vatbaar. Het hele verhaal kun je daar lezen.
Maar goed, tijd om te zoeken naar een vervanger voor de Renault. Eerst overwoog ik een heel ander type auto: bijvoorbeeld een achterwiel aangedreven coupé (bijv. een Nissan 350Z of 370Z, BMW Z4) of een cabrio (Mazda MX5 of diens kloon Fiat 124 Spider). Uiteindelijk toch maar besloten dat er een andere hot hatch moest komen omdat ik dit type auto’s erg waardeer vanwege de multifunctionaliteit. Je kunt er hard mee gaan, je kunt minstens 4 mensen meenemen en kleine verhuizingen zijn geen probleem.
Maar welke hot hatch moest het dan worden? Er zijn er veel: uiteraard de usual suspects zoals de Golf GTI, Seat Leon Cupra, Ford Focus ST maar ook de Mercedes A35/A45, BMW 140 i(X), Alfa Romeo Giulia (280 pk, geen hot hatch weliswaar). En uiteraard ook de nieuwe Renault Mégane RS 280/300 Trophy en de Honda Civic Type R (FK8).
De Honda was mijn favoriet. Had er al zoveel over gelezen en gehoord. Daar komt bij dat een vriend met wie ik regelmatig toertochten rijd, een hele fraaie rode Honda CTR had waar hij helemaal lyrisch over was. Heb er uiteraard ook een proefrit mee gemaakt. Met het model uit 2018 met 320 PK heb ik een uitgebreide proefrit mogen maken. Vond het een geweldige wagen die heel goed stuurde, maar vond het ook een hele grote en wat onoverzichtelijke wagen. Met het woeste, bijna buitenaardse uiterlijk had ik evenwel geen enkel probleem.
Maar er waren issues. Zo kreeg ik mijn stoel niet goed naar beneden waardoor ik te veel tegen de dakhemel aan keek en bij het afslaan steeds mijn hoofd een stukje moest zakken om toch maar iets door de voorruit te kunnen zien. Bovendien vond ik het uitlaatgeluid niet zo heel bijzonder. Oké, daar valt later wel iets aan te doen, maar ik besloot verder te kijken.
Ik heb uitgebreid gereden met de Mégane RS Trophy-R, een kneiterdure maar straatlegaal circuitbeest van bijna 77K. De wegligging was geweldig, plakte echt aan het asfalt, goede stoelen (maar achterin geen bank terwijl de achterdeuren daar wel open konden) maar ook hier geen inspirerend uitlaatgeluid uit de 1.8 turbomotor van 300 pk. Heb daarna gekeken naar knaloranje versies van de ‘gewone’ Mégane RS 280, maar die hadden geen sperdifferentieel wat ik wel belangrijk vond. De Golf GTI TCR had wel zo’n sper, met eveneens veel belovende specs, maar vond de GTI toch wat gewoontjes omdat je die toch vaak ziet hoewel de TCR veel beter stuurt dan de standaard GTI. Tevens was ik bevreesd voor dieven die Golfjes stelen. De Ford Focus ST met de 2.3 liter 280 pk vond ik een interessante wagen die goed is besproken in tal van testen. Maar op de een of andere manier trok de Focus me niet.
Naar de ‘kleine’ Mercedes AMG modellen A35 en A/GLA45 keek ik ook, de supersterke tweeliter motor van de 45 versies sprak me zeker aan, maar ik hoefde niet per se een AWD omdat immers mijn Subaru WRX dat ook had. De BMW 140 spookte lang door mijn hoofd, leek mij de ideale auto om in het RWD-segment te stappen in combinatie met een heerlijke romige zescilindermotor van 340 pk, vlotte automaat en een compacte carrosserie. Toch schrok ik terug voor de te verwachten huizenhoge onderhoudskosten van BMW in het algemeen.
Een snelle elektrobak dan? Heb zeker gekeken naar een Tesla 3 Performance. Met enige aanpassingen aan de remmen en onderstel kan de 3 een aardig rondje Nürburgring rijden. Maar vind dat ik er nog niet aan toe ben om in een stroomdoos door het leven te slaan.
Tja, wat moest het worden? Toen kreeg ik een berichtje van een gezamenlijke kennis die in Duitsland woonde en al reed in een Hyundai i30N. Ik moest er maar eens mee gaan rijden. Ik met een Hyundai rijden? Een i30? Dat zijn toch supersaaie maar zeer degelijke auto’s voor mensen die alleen van A naar B wilden? Waar geen enkele lol mee te beleven viel?
Fout, fout en nog eens fout! De i30N is een ware sensatie, zo bleek. Heb sindsdien alles overgelezen en bekeken wat er maar over deze auto voorhanden was. Een merk dat ik een paar maanden nog nooit had overwogen, was in staat om ongelooflijk leuk sturende auto’s te maken.
Het is geen nieuwe geworden want Hyundai Nederland heeft de i30N inmiddels uit de prijslijsten afgevoerd. Je zag het al in de nieuwprijs die door de oplopende bpm-boetes vanaf zo’n 44K nieuwprijs in 2018 rap opliep naar boven de 50K. Tja, en dan heeft de Hyundai een beetje pech dat het nog geen echte historie heeft opgebouwd met snelle hot hatchs.
Uiteindelijk vond ik dit exemplaar – officieel de i30N Performance van 275 pk - van 2,5 jaar oud, niet in de bekende baby blue kleur die ik aanvankelijk wel het mooiste vond, maar deze in ‘Pepper Grey’ kleur. Dat ziet er op de foto wat saai uit maar als je ervoor staat is het echt wel een zeer indrukwekkende auto. Zeker door de prachtige 19-inchers met Pirelli P Zero banden, de rode biesjes onder de bumper voor en achter en de knalrode remklauwen met het N-logo. Er staat een strakke, zakelijk uitziende wagen waar je overal kunt komen voorrijden.
Op dit moment heb ik zo’n 1000 km meegereden, nog iets te kort om er uitgebreid over te vertellen, dat komt binnenkort. Wel kan ik nu zeggen dat deze wagen een sensatie is door de geweldige wegligging, het kartachtige stuurgedrag, het instelbare uitlaatgeluid bij de verschillende rijmodi en de zeer brede powerband.
Ruim drie maanden en zo'n 6000 km verder na de aanschaf kan ik met recht zeggen: wat een fantastische auto is dit. Het blijft een genoegen om er in weg te rijden. Als je de deur opendoet en de stoel gaat voor het gemak al elektrisch naar achteren, dan weet je al dat je je welkom gaat voelen in deze snelle Hyundai. Dan plaatsnemen en de stoel neemt automatische zijn voorkeurspositie aan (kan voor twee mensen instellen). Vervolgens startknop indrukken, standaard is de rijmodus Normaal, maar ik zet het gauw - wanneer in mijn wijk uitrijdt - op 'Sport' zodat de uitlaat wat donkerder klinkt en het onderstel wat harder.
Heb inmiddels met mijn autoclubje (waar we elk jaar met verschillende auto's gaan rijden door Frankrijk) al de sportieve kanten op de kleine weggetjes kunnen ontdekken van deze i30N. Zaak is wel om de rijmodus niet op N-stand te zetten, maar op N-custom waarbij ik alle instellingen op maximaal sportief zet (stuur, uitlaatgeluid, sperdifferentieel, revmatching) behalve de adaptieve vering, die zet ik op Normal. Dat lees ik ook op forums over deze Hyundai N dat de N-stand veel te hard is en eigenlijk alleen geschikt voor circuits met vlak asfalt. De bochtsnelheid is dan hoog genoeg om veilig te nemen, hoewel één keer in een lange bochtige snelweguitrit de snelheid zo hoog was dat ik even twijfelde of de Hyundai in het spoor bleef. Maar dit ging gelukkig goed.
Eén van de mooiste features, ik heb het al gezegd, blijft de sound van de uitlaat. In de meest sportieve stand is het zeker één van de best klinkende viercilinders op de markt. En dat bij Hyundai, een merk waar ik het niet van verwachtte. Het sturen door de bochten is een waar genot, je merkt dat het sperdifferentieel zijn werk prima doet. Altijd grip en geen spinnende voorwielen als het even los ging. De acceleratie is het fijnst als er al snelheid is, bijvoorbeeld vanaf 80 doortrekken naar 140, gas los en dan hoor je de harde pop and bangs uit de uitlaat: geweldig! Zelfs op een saaie snelweg is het leuk spelen hiermee. De aanwezige launch control (met timer op dashboard) heb ik nog niet gebruikt, vind ik ook wat zonde om de tandwielen in de bak zo'n opdonder te geven.
Onderweg krijgt deze Hyundai heel veel belangstelling. Veel duimpjes. Laatst bij inparkeren vroeg een groepje kinderen of ik even paar keer gas wilde geven voor het stoere geluid. In Duitsland kwam ik meerdere i30N tegen en de bestuurders zwaaien dan ook. In Nederland ben ik nog geen tweede tegengekomen. Is dus behoorlijk zeldzaam.
Wat het verbruik betreft ben ik toch aangenaam verrast: de i30N is iets zuiniger dan de Mégane RS uit 2011 die ik hiervoor had. Globaal haal ik tussen de 8,2 (heel hard boenderen) en 12,5 km per liter (altijd euro 98. Op forums lees je hier en daar dat de i30N een echte zuiplap is, maar dat vind ik echt meevallen. Omdat de tank klein is (50 liter) lijkt de benzinemeter sneller naar de nul te gaan. Zeker ook zuiniger dan mijn 300 pk Subaru Impreza WRX uit 2007 die ik er nog bij heb.
Afgelopen week heb ik twee nieuwe Pirelli P-Zero banden besteld voor de voorwielen. Niet bestellen bij de Hyundai dealer, die vragen echt de hoofdprijs, maar bij een bandenboer op internet. Twee bandjes voor €250 en is door mijn garage erop gezet. Ben benieuwd hoe lang ze meegaan. De vorige banden stamden uit 2018, wellicht zaten ze al vanaf nieuw al op.
Over een maandje ga ik hiermee met de autoclub de Pyreneeën in en gaan we daar de vele haarspeldbochten bedwingen.
Wat is het toch heerlijk rijden met deze Hyundai i30N. Al ruim 18.000 km gereden in één jaar met veel sportieve ritten in het buitenland. Vooral in de bergen komt het fijne stuurkarakter tot uiting. Je blijft maar sturen, van de ene haarspeldbocht na de andere en je hoopt steeds dat er maar geen einde aan komt. De Pirelli's doen het prima op droog, maar op nat zijn ze wel tricky. Hoor van andere i30N rijders dat Michelin Pilot Sports betere banden hiervoor zijn. Wellicht voor later.
Na een tijdje begin het tuningvirus op te spelen. Wat kan ik doen om de auto nog lekkerder te maken? Lichter maken is niet zo gemakkelijk, hoewel er goede resultaten zijn met andere, lichtere velgen dan de huidige. Maar deze vind ik een heel mooi wieldesign. Krachtiger maken is de eerste stap. Niet zozeer eindeloos veel pk's erbij, maar liever veel en meer koppel bij lagere toerentallen. Fijne driveability dus. In eerste instantie dacht ik aan chippen wat je vaak ziet op internet. Voor een paar honderd euro kan je het vermogen al naar 300 pk en 450 Nm omhoog schroeven. Althans dat wordt beloofd. Vooral Racechip maakt veel reclame ermee (ook op YouTube). Maar ik wilde het serieuzer (en dus veel duurder) aanpakken. Op N-forums op Facebook wees iemand mij op Apec in het Belgische Deinze, vlak onder Gent. Een kleine tuner maar wel één die veel ervaring heeft met het oppeppen van N-modellen van Hyundai. Afspraak mee gemaakt. Klinkt goed, ze hebben inmiddels zo'n 50 van die Hyundai i30N modellen aangepakt.
Wat is er gedaan? De bestaande ECU is opnieuw geprogrammeerd, compleet met straatlegale andere downpipe en als extra een nieuwe, betere intercooler van Wagner. En wat is het resultaat? Zie de uitdraai van de vermogensgrafiek. Ruim 310 pk en 480 Nm koppel! In eerste instantie merk je er niet zoveel van, totdat je merkt hoe ontzettend soepel de auto nu rijdt met razendsnelle tussenacceleraties. Het uitlaatgeluid in de N sport en custom stand is veel dieper met een groot gerommel en luide grasp.
Het is nu nog te vroeg om iets concreets over te zeggen, daarvoor moet ik wat meer rijervaring hebben met de nieuwe setup.
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
