Menu
| Uitvoering | Sirion 2 1.3 16V DVVT Sport |
|---|---|
| Versnellingen | 4, Automaat |
| Bouwjaar | 2006 |
| Jaar van aanschaf | 2016 |
| KM-stand bij aanschaf | 46.450 km |
| KM-stand laatst | 55.000 km |
Na vijf jaar in Istanbul hadden mijn vriendin en ik schoon genoeg van taxi’s metro’s en bussen. We moesten maar eens een auto aanschaffen. Tsja, waar te beginnen. Als voormalig medewerker bij autoblad ben ik behoorlijk verwend. Tussen 2009 en 2011 heb ik zo ongeveer alles weleens onder de kont gehad, van een Audi R8 tot een Renault Twingo. Gelukkig zijn het aantal auto’s dat ik gereden heb sinds mijn vertrek naar Turkije op een hand te tellen. En als ik de afgelopen vijf jaar een reed, dan was het meestal in de Peugeot 107 van moeders.
Allereerst was het zaak de tweedehands markt in Turkije te leren te doorgronden. Modellen waarvan je zou denken dat ze betaalbaar waren, neem een Hyundai Getz/i20, bleken verdraaid duur. En terwijl auto’s als de Peugeot 207 en Nissan Micra relatief betaalbaar zijn. We besloten dat de auto nier meer dan 30,000 lira mocht kosten, een automaat moest hebben en geen dertien-in-dozijn model moest wezen.
Het Citroen C1-Peugeot 107 duo (de Aygo wordt hier niet geleverd) stond uiteraard op het lijstje, daar je dit model hier niet op elke straathoek ziet. Ook waren we geïnteresseerd in de Nissan Micra. De Citroen C3 mocht ook meedoen, en hetzelfde gold voor de Honda Jazz. We hebben ook nichemodellen als de Peugeot 206 CC en C3 Pluriel overwogen, maar het verstand zegevierde uiteindelijk. Afvallers waren de Mini (onbetrouwbaar), Fiat 500 (te duur) en de Mitsubishi Colt (vond de vriendin maar een lelijk ding).
De eerste proefritten waren met 107s. Dat beviel verassend genoeg helemaal niet. De halfautomaat waarmee de auto doorgaans is uitgerust hier haalt alle fut uit het normaal zo levenslustige torretje. Aangezien het hier nogal heuvelachtig is, werd rijden al snel een hele opgave. Streep erdoor.
Vervolgens stapte we in een Smart ForFour. Een geweldig ding, al zeg ik het zelf. Nog altijd leuk om te zien, fraai gebouwd en een prima ruimte aanbod. Hoewel er 122,000 km op de klok stond, had de nieuwe motor (vader van de eigenaar had het 1.5 CDI blok in de soep gedraaid) volgens de eigenaar slechts 55,000 km gelopen. De nieuwe unit was nogal humeurig bij een koude start. Dat is normaal gesproken niet zo’n probleem, maar gezien de hele voor geschiedenis weinig vertrouw wekkend. Daarnaast zat er nogal wat onderhoud aan te komen. Ook deze viel af.
Vervolgens hadden we onze zitten gezet op een Honda Jazz, een HR-V en een Daihatsu Sirion 2. Laatstgenoemde had ik weleens zien rijden, maar doorgaans in lease grijs. Leek me niettemin een interessante optie. Dit vond de vriendin dan vaak weer niet mooi. Het geadverteerde exemplaar was echter een zogenaamde Sporty uitvoering, met bijbehorende bumpers, sideskirts, spoiler en lichtmetalen velgen. Dan staat er toch best een aantrekkelijk ding. Online research leerde dat de auto als redelijk bulletproof te boek staat. Kortom, nadat de proefrit ook vertrouw wekkend was, de Daihatsu maar gelijk gekocht.
Het betreft zwarte een 1.3 Sporty automaat uit 2006 met pak-m-beet 46,000 op de klok. We gaan er dus voorzichtig vanuit dat de auto nog een heel leven voor zich heeft. De eerste ervaringen over 250 (stads) kilometer(s) zijn ronduit positief, waarbij er direct al een aantal hele duidelijk pluspunten naar voren kwamen.
De auto is ruim, zeg maar gerust gigantisch, vanbinnen. Toegegeven, ik zit vrij dicht op het stuur, maar de ruimte achterin is verbazingwekkend. Hoofdruimte is er eveneens meer dan voldoende, met dank aan de hoekige carrosserie. De kofferruimte is segment-conform.
Het dashboard is leuk gestileerd en er is meer dan voldoende afleg- en bergruimte. Handig zijn ook de bekerhouders in de deur. Voor de versnellingspook zitten er nog twee.
Vooraf had ik veel gelezen over de abominabele kwaliteit van de audiospeakers. Andere eigenaren hebben waarschijnlijk nooit een Peugeot 107 stereo gebruikt. Onze Sirion installatie doet het naar onze mening daarom dan ook prima, temeer de sporty vier speakers heeft. Had ik al gezegd dat de auto zo ruim vanbinnen was?
Hoewel het stuur enkel in hoogte verstelbaar is, heb ik een aardige zitpositie. Wel zijn de stoelen wat smal, maar daar valt prima mee te leven. Het meubilair is verder voldoende comfortabel, maar daar zal ik na een langere rit een beter oordeel over kunnen vellen. Voornamelijk maken we nu stadskilometers, waarbij de auto prettig stil is.
De bediening is uiteraard, want Japans, probleemloos. De ergonomie is ook goed, al zit de spiegelverstelling op een wat vreemde plek op het dashboard achter het contactslot.
De automaat doet zijn werk in alle rust en schakelt lekker zacht over. De acceleratie is prima, maar heuvel op merk je dat de aandrijflijn toch best moeite heeft. Misschien moet ik het pedaal toch maar eens wat meer vloeren.
Het onderstel is bovenal comfortabel en weet prima raad met slecht wegdek en drempels. Met name de dempers zijn uitstekend op hun taak berekend en houden de koets mooi onder controle. De vering is precies goed; nooit te week.
De bandjes zijn volgens mij van het goedkoopste soort, dus een definitief oordeel over de wegligging kan ik nog niet vellen. Het stuurgevoel is redelijk. Het is wat vaag rond de middenstand maar uiteindelijk voldoende precies. Haarspeldbochten, daar zijn er hier nogal wat van, zijn lastig voor de installatie. Je stuurt al snel te ver in, waardoor de auto over zijn voorwiel lijkt te struikelen. Ben er nog niet uit of de banden hier mede debet aan zijn, maar heb de indruk in ieder geval wel. In het voorjaar maar eens A-merk rubber monteren. Er zitten nu Tigar (nooooit van gehoord) exemplaren onder.
Een aantal maanden en een paar duizend (stads) kilometers verder kan ik niet anders stellen dat het een prima karretje is. Ja, het verbruik schommelt nog steeds rond de 1 op 10, maar dat komt simpelweg door de enorme verkeersdrukte hier en de het heuvelachtige terrein. Onder normale omstandigheden, een ritje naar het vliegveld bijvoorbeeld, presteert ie een stuk beter.
Helaas heeft de wielophanging het zwaar te verduren in mijn omgeving. Er is ook een rammel ontstaan linksvoor, hetgeen blijkbaar een kwaal is waar meer Daihatsu rijders mee te maken hebben, zo leert het internet. Ik zal er eerdaags eens naar laten kijken.
Hoewel ik de prestaties aanvankelijk prima vond, heeft het motortje boven de 100 km/h toch weinig reserves. 'Gelukkig' zijn we nauwelijks in staat dergelijke snelheden te bereiken in deze stad, maar toch. Meestijds moeten we ons tevreden stellen met een gangetje van 70-90 km/h, en dan doet de Sirion het meer dan prima. Met een terugkeer naar Nederland in het verschiet gaat de Daihatsu er binnenkort weer uit. Ik twijfel er niet aan dat berijders in Nederlandse omstandigheden een perfect karretje aan de Sirion hebben. Ik vind ze toch nog wat kostbaar.
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
