Daewoo Espero 1.8 CD (1997)
autoreview
Signalement
| Uitvoering | Espero 1.8 CD |
|---|---|
| Versnellingen | 5, Handgeschakeld |
| Bouwjaar | 1997 |
| Jaar van aanschaf | 2009 |
| KM-stand bij aanschaf | 215.000 km |
| KM-stand laatst | 233.000 km |
Italiaanse Koreaan
Carrosseriebouwers en technici bij Daewoo hadden het eind jaren tachtig niet heel moeilijk bij het ontwerpen van een nieuw automodel. Voor inspiratie liep men even naar moederbedrijf Opel. Zo werd bijvoorbeeld de Daewoo Nexia een volmaakte kopie van de Opel Kadett, maar dan goedkoper.
Met de Espero nam Daewoo gelukkig afstand van deze kloonmethode. De Koreanen namen geen halve maatregelen, en belden het Italiaanse ontwerphuis Bertone om het koetswerk voor hen te tekenen.
Wie niet maalde om een beetje krakend plastic hier en daar, reed voor een habbekrats in een smaakvol belijnde reiswagen met -gezien de prijs- een zeer royale uitrusting.
Het is deze combinatie van subtiele belijning en uitrustig die me deed beslissen om de Espero te kiezen. Mijn eerste auto, en een echte Bertone! Ik vond er een uit 1997 achter een schuur in Goirle, onder de modder en vuil. Kale achterbanden, kapotte spiegels, en een wat oubollig blauwe striping over de gehele lengte van de wagen. Lelijke roestplekjes, muf interieur, water in de kofferbak. Het verstand wist 'staan laten', maar mn gevoel was sterker. Deze Amerikaan-achtige Italiaanse Koreaan werd van mij.
Sindsdien heb ik het nodige vervangen aan de Espero. Volledig nieuwe remmen voor en achter, thermostaat, banden, wiellager linksvoor, en diverse kleine herstelklusjes. De lak kreeg een grondige opfrisbeurt, en de striping verdween. Het interieur werd compleet schoongemaakt en ontdaan van nare geuren, chocolademelkvlekken, kauwgom, flippo's. De automatten met felblauw randje gingen direct in de vuilnisbak en werden vervangen door zwarte exemplaren.
Rijervaringen
Mijn Espero rijdt -eenmaal op snelheid- prima. De vering is vrij soepel te noemen, echter mijn exemplaar stuitert over drempels, hoe kalm je ook rijdt. Jammer is ook het windgeruis wat boven de 100km/H vrij plotseling iets te nadrukkelijk aanwezig is.
Het schakelen gaat redelijk soepel, maar een vreemde resonantie in de pook in 1, 3 en 5 zorgt voor wat irritaties bij een bepaald toerental.
De koets maakt best wat kraakgeluiden wanneer je over klinkers rijdt, en ook het dashboard blinkt niet uit in stevigheid. Regelmatig laat het goedkope plastic van zich horen.
De motor biedt onderin aardig wat trekkracht, daarna houdt het een beetje op. Het is geen grote performer. De stoelen zitten behoorlijk goed, alhoewel ze inmiddels wat beginnen door te zakken, maar de achterbank zit fantastisch. Wie daar zit tijdens de reis heeft een fijne armsteun tot z'n beschikking, elektrische ramen en een leeslampje.
Alle mankementen ten spijt: ik ben van de wagen gaan houden. Traploos regelbare interval voor de ruitenwissers, regelbare sterkte van de interieurverlichting, in hoogte verstelbare bestuurderstoel, in hoogte verstelbaar stuur, airco, kofferklep kan worden geopend van binnenuit, elektrisch verstelbare en verwarmde spiegels. Heel jammer is de niet neerklapbare achterbank, maar door het skiluik past een IKEA cd-opbergmeubel (Benno)!
De auto leeft, heeft soms rare kuren, maar heeft me tot dusver nooit laten staan.
Tip: vervang de pookhoes door een lederen exemplaar, ziet er veel beter uit.
Verbruik +/- 1:13 gemengd, lange snelwegritten 1:15 mogelijk. Zelfs een keer 1:17,2 gehaald!
Update
Een nieuw flexibel stuk uitlaat, nieuwe remleidingen en een schroefveer. Pas daarna kwam de wagen door de keuring. Een probleem met de elektrische koplampverstelling (een punt bij de keuring) werd verholpen door het draaiwieltje uit de auto te halen, op aanraden van de praktisch ingestelde keurmeester. 'Nu is het geen elektische verstelling meer, en dus zie ik ook geen probleem.' Een dag later heb ik het systeem weer netjes in de middenconsole geklikt. Misschien verhelp ik het euvel ooit nog wel eens. Nu zit de lamp keurig vast met kartonnetjes, alweer een vondst van de keurmeester.
Het was een koude winter, maar de Daewoo startte altijd onmiddelijk. Motorisch is deze auto gewoon goed, in mijn geval. In het begin liep de motor stationair nog wel eens onregelmatig, maar dit heeft zichzelf in de loop der tijd opgelost. Zo gaat dat met meer dingen in de Espero; hij lost zelf dingen op. Een raam wat niet open wil, wil dat een half uur later toch wel. Onheilspellende bonkgeluiden in het onderstel leken te duiden op een serieus probleem, maar in plaats daarvan verdween het lawaai simpelweg. Dit wonderlijke zelfregulerende proces maakt de wagen sympathiek.
Een paar slangen rondom de motor zal in de nabije toekomst moeten worden vervangen, evenals de distributieriem. Verder staat een nieuwe voorruit op de agenda, en ik ga de versnellingsbakolie binnenkort verversen, plus de motorolie.
Inmiddels kijk ik toch stiekum wat rond voor een Espero 2.0 automaat, of een Leganza. Laatstgenoemde zit barstensvol leuke opties en schijnt zeer behoorlijk te rijden.
1 jaar in bezit
De wagen is nu ruim 1 jaar in mijn bezit.
Bovenop het motorblok zit een slang, die, voor zover ik er verstand van heb, kwalijke dampen uit het blok wegzuigt. Vieze lucht die anders duidelijk in het interieur te ruiken valt.
Deze slang was helemaal vergaan. Na een eerste noodreparatie met een stuk aluminium pijp, een fietsband en wat slangklemmen, zit er inmiddels weer een fatsoenlijke originele slang op. Bij een stoplicht ruik ik gelukkig niets meer, en het staat een stuk mooier wanneer ik de motorkap opendoe.
Helaas zit er een barst in de voorruit. Reparatie (vervangen) zou meer kosten dan de hele auto bij aanschaf, dus ik neem het maar zoals het is. Gelukkig zit de barst niet in mijn blikveld, Dus voor de keuring maak ik me geen zorgen.
De versnellingbakolie is ververst. Dit is volstrekt onnodig, maar het is toch gebeurd, gewoon 'omdat het kan'. Een tube siliconen erbij, om het ding zo goed mogelijk te verzorgen.
Rest mij nog de distributieriem, en wellicht nog wat andere belangrijke zaken.
En het belangrijkste: een originele PINO Arbre Magique aan de binnenspiegel, de wagen ruikt nu als een dennenbos. Essentieel!
Ik waardeer de lijnen van de Espero nog elke dag, alhoewel ik de naam van het ontwerphuis hier niet meer zal noemen. Bij sommige lezers werkt dit op de zenuwen.
De motor loopt nog steeds als een trein. Op naar de volgende 10.000 km?
En weer naar de keuring
De wagen staat aanvankelijk ergens in februari 2011 op voor de APK. Ik besloot deze week om de Espero voor het begin van het nieuwe jaar alvast maar langs te brengen bij de keurmeester. Wel weer even de elektrische koplampverstelling uit de console slopen van te voren.
De auto kwam er door, met een kleine aanpassing aan het deurslot aan de bestuurderszijde. Het openen van het portier ging daarna zonder 3 keer hard trekken, een weldaad. Op het parkeerterrein van de plaatselijke buurtsuper bleek echter dat ik de auto weliswaar op slot kon draaien, maar bij het terugdraaien van de sleutel floepten alle deuren vrolijk weer open. Terug naar de garage. Met wat gepast geweld van de dienstdoende monteur was het slot weer perfect. Voorgenoemd geweld zorgde er voor dat de deur niet meer van buiten te openen was, en zo hadden we een gezellige middag. Ik heb de monteur zijn rust gegund, en ben zelf gaan sleutelen. Een spanbandje rond een asje en de deurgreep deed weer dienst als nooit te voren.
De Daewoo heeft ook deze winter, die nu op zn eind lijkt qua vriezen en sneeuwen, tot nu toe glansrijk doorstaan. Geen motorproblemen, niets van dat alles. Hulde aan mijn 1.8 GM blokje.
Het enige probleem is nu nog de bedwelmende geur van 2 liter antivries ruitensproeiervloeistof, wat uit de niet goed afgesloten jerrycan is gelekt in de kofferbak. Je kan niet alles hebben!
The End
Natuurlijk had ik de Espero willen houden tot het moment dat hij al rijdende uit elkaar zou trillen. Voor mij het ideale scenario; de Garde sterft, en geeft zich niet over.
Maar hij is verkocht. Een moment stilte a.u.b.
De wagen leeft nog, en sterft waarschijnlijk alsnog zeer binnenkort, door toedoen van de jeugdige koper. 'Het is meer om te raggen', legde de jongen behulpzaam uit. In de asbak meteen een peuk.
Het afscheid was al genomen de avond en ochtend voor de verkoop, met wat foto's en filmpjes. Het is maar blik. En toch.. Dit blik had gevoel, ik weet het nu zeker. Nooit sputterde de 1.8 liter tegen, totdat hij gestart werd om een nieuwe wagen te gaan bekijken ergens in het land. De motor weigerde even dienst.
Die nieuwe wagen; een Daewoo Espero, zelfde kleur. Om het leed te verzachten. 2 liter automaat, om het leed meteen maar helemaal weg te nemen.
Over die nieuwe Daewoo misschien later een review.
- Betrouwbaarheid
- Prestaties
- Comfort
- Kosten
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? misschien
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
