Citroen C4 Cactus PureTech 110 Feel (2015)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	C4 Cactus PureTech 110 Feel
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	2015
Jaar van aanschaf	2016
KM-stand bij aanschaf	20 km
KM-stand laatst	35.000 km

Strandbuggy

35.000 km
15 januari 2022

Deze vreemde eend in mijn autohistorische bijt is de gewezen auto van m'n eega. Wat volgt, is dus een volledig in de verleden tijd geschreven verhaal.

Ruim voor we elkaar zelfs maar ontmoet hadden, heeft m'n eega de Cactus gekocht ter vermijding van een tweede... Volvo. Zo hadden ze er in het toenmalige huishouden met één immers al méér dan genoeg.
Van de Cactus werd niet veel verwacht. En aan die verwachtingen heeft zij zo ongeveer voldaan.

Zélf heb ik er de voorbije jaren een tien- à twintigtal ritten mee gemaakt - hoofdzakelijk naar de bouwmarkt en/of het containerpark - soms ook even de snelweg op.

De 1200cc turbo benzinemotor was me meteen al misvallen. Die leverde in eerste instantie géén en dan na enkele meters meteen "ál" het vermogen ineens af. Maar tijdens acceleraties verdween dat zo pardoes opgebouwde vermogen in géén tijd weer als sneeuw voor de zon.
Ik vond het een erg onrustige en onverfijnde karakteristiek met op de koop toe dan ook nog eens de enerverende trillingen en herrie van die 3-cilinder.
Op de snelweg voelde en ging het gewoon amechtig.

Zuinig viel er helaas ook niet mee te rijden: 5,8 liter E10 per 100km was hooguit hetzelfde als wat ik haalde met m'n 400 kg zwaardere en (alleen al op papier) 72pk sterkere Civic 1.5 turbo (weliswaar op E5). M'n huidige Honda CR-V Hybrid AWD verbruikt zelfs minder (E5) - ook al weegt die bijna het dubbele van de Cactus.

Die ongestructureerde vermogensafgifte was gekoppeld aan een zelfs voor 110pk / 205Nm ontoereikende voortrein. Op droog wegdek bleef de hinder bij rustig versnellen op kruispunten of rotonden nog wel beperkt tot oncomfortabele en onnauwkeurige rukjes aan het (niet eens ronde) stuurwiel. Maar van zodra de weg er enigszins vochtig bij lag, gingen de Continental-voorbanden een eigen leven leiden (of juist "lijden"...). Dan wilde die Cactus haar lelijke tronie blijkbaar zo snel mogelijk tegen de eerste de beste paal te pletter smakken. Mij niet gelaten, maar toch... Nog los van de schade aan het openbaar domein en de eigen bankrekening zorgt zulks toch voor heel wat tijdverlies, ook voor andere verkeersdeelnemers. Gas eraf of meteen maar naar de derde versnelling schakelen en het kwam natuurlijk wel goed. Maar zo'n stuurkarakter had ik in de 21ste eeuw toch écht niet meer verwacht. Zelfs de aloude Volvo 440 van m'n moeder was in vergelijking een toonbeeld van stuurprecisie...

De stoelen waren veel te zacht, vormeloos en breed. En het stuur stond niet mooi centraal tegenover de bestuurdersstoel - net zo min als de pedalen overigens. Vervelend was daarbij vooral dat het voetcompartiment véél te smal was en het gaspedaal niet in het verlengde van m'n been maar in een vreemde linkse hoek ónder m'n voet zat. Voorts was de bouwkwaliteit van die aard dat de raamlijsten op de voorportieren er bij elke wasbeurt met de hoge drukspuit weer afvlogen en... dat ik er zélf steevast met snijwonden in m'n handen afkwam. Het was dus niet alléén al rijdend dat de Cactus als een opengereten conservenblik aanvoelde (en klonk).

Het centrale informatiescherm met navigatie heb ik nooit doorgrond - mede door een totaal gebrek aan interesse, geef ik toe. En de ruitenwissers kreeg ik alleen bij toeval op een aanvaardbaar ritme ingeschakeld en met meer geluk dan wijsheid sóms ook weer uitgezet.

In haar laatste jaar bij ons heeft de Cactus nog geen 3k kilometer gereden.

M'n eega zat sowieso al naar een elektrische stadsauto te verlangen. En de vele (lange en fijne) ritten per Honda Civic Sport + hebben haar aandacht steeds méér op het haar vóór onze kennismaking nog geheel onbekende Honda gevestigd. Zo is ze vanzelf verliefd geworden op de Honda e. Na één proefrit was de bestelling van een zwarte Honda e Advance met levering in november 2021 een feit... (wat natuurlijk een héél ander verhaal is, dat later volgt).

Uiteindelijk is de kilometerteller van de Cactus in net geen 6 jaren tijd bij ons op zo'n 35k blijven steken.

De Hondaverdeler zag zichzelf geen Citroën Cactus aan de man/vrouw brengen. Maar bij de Citroënverdeler wist het ding nog wél een mooie restwaarde op te brengen. Bij de onderhandeling over de verkoop wist de verantwoordelijke mij immers meteen te vertellen dat "de mensen ervoor véchten"... Mooi zo, dacht ik! En wie weet, is iemand er nu dus wél gelukkig mee en wordt de Cactus nu zelfs gebruikt voor verplaatsingen!

Laatst bespraken we onze Cactuservaringen overigens met een neef die zélf zowel een (2017) Honda CR-V i-dtec als een gelijkaardige (2016-2021) Citroën Cactus en een (2021) Mercedes-Benz A200 CDi bezit. Volgens hem is/was de Cactus helemaal niet zo slecht, maar was/ben ik gewoon duidelijk véél beter gewend.