BMW i4 eDrive40 (2024) #3

autoreview

20 december 2024 om 14:26

Uitvoering	i4 eDrive40
Versnellingen	1, Automaat
Bouwjaar	2024
Jaar van aanschaf	2024
KM-stand laatst	56.265 km

Eerste indruk? Onversneden geweldig!

27.633 km
19 december 2024

“Mooie bak! Hoe rijdt ‘ie?” Na alle doffe ellende die ik met mijn ID4 had, is het een begrijpelijke vraag. Zéker omdat een flink aantal collega’s nog altijd wanhopig rond-tobt met hun Volkswagen. De vraag wordt dan ook vrijwel steevast gesteld met een zweem van jaloezie. En terecht. Zo’n BMW i4 40 (High Executive, M Sport) rijdt namelijk fan-tas-tisch.

De eerste 27.000 kilometer waren onversneden geweldig. Ik reed lange stukken. En korte. Door bergen. En polders. Op strak asfalt en tergend slechte wegen. Bij mooi weer en bij ontij. Maar de i4 toonde zich een echte BMW. Freude am Fahren. Hij zal op de lange duur misschien niet helemaal foutloos zijn – maar voorlopig is ‘ie een feestje.

De positie achter het stuur is formidabel. De met rood leer bekleedde stoelen zitten heerlijk. Ze omklemmen mijn torso en bieden de bovenbenen uitstekend steun. De hoofdsteun komt juist hoog genoeg voor iemand van 1m97. De instelbaarheid van de stoel is dik voor elkaar. Je kunt een heel eind naar achteren én naar onderen. Wat je ook doet, het stuur beweegt over een flinke afstand met je mee. Uitstekend zicht op de digitale meters is daarmee altijd gegarandeerd. Je rechter arm laat je rusten op een breed middenconsole – je hand vindt welhaast automatisch de onovertroffen dial-switch van de iDrive. Voorin zit je als een vorst. Achterin het voor (de benen van) lange mensen behelpen.

De rijmodus selecteer je met knoppen, die verzonken liggen in het middenconsole. Dat werkt prima. Bij mij staat de auto altijd in de gepersonaliseerde Eco modus. Fel zat. Maar als je geregeld speelt met de rijmodi, kan ik me voorstellen dat er handigere oplossingen zijn dan die verzonken buttons.
Ik moest wel even wennen aan de grote tuimelschakelaar waarmee je de transmissie bedient. Zelf vind ik anticiperen in het verkeer een sport en bol daarom vaak en veel uit. Regenereren doe ik bij voorkeur in standje 1 of 2. Afremmen op de aandrijflijn doe ik zoveel mogelijk in de B-stand. En zo’n schakelaar vind je dan net wat minder makkelijk dan een pookje.

De schermen voor mijn neus zijn kristalhelder. In de nacht soms een beetje té, wat mij betreft – ook als ze maximaal gedempt zijn. Rijd je in de sport-modus, dan is de setting rood en wel erg right in your face. Ik vind de bruine comfort-variant het mooiste. Maar helblauw (eco) is ook prima. De HUD is mooi, crispy en biedt veel informatie die je nog tot op zekere hoogte kunt personaliseren.
Het enorme tweede scherm is fijn.
De opbouw van het menu is zo-zo, maar inmiddels kan ik er mee lezen en schrijven. Je kunt de applicaties redelijk makkelijk beheren. De navigatie werkt uitstekend. Minstens net zo betrouwbaar en accuraat als Google Maps – en de software blijkt tot op heden een foutloze assistent voor het uitstippelen van de beste (oplaad)route.

De audio – ik koos voor een upgrade naar HiFi – is prima. Okay, wat thuis staat klinkt meer uitgebalanceerd, maar dit setje is met de meeste soorten muziek prima te verdragen. Alleen klassiek is zijn ding niet. En bij héél donkere partijen, willen de bassen nog wel een beetje enthousiast gaan klapperen. Bediening gaat eenvoudig vanaf het stuur en het systeem reageert lekker snel op de commando’s. Het enorme tweede scherm toont alle details haarscherp.

Het opladen van de auto doe ik thuis. Het programmeren van de juiste venstertijden is een peulenschil. Wil je toch eerder vertrekken, dan regel je dat eenvoudig via de app. Dat is sowieso een prima tool. Hij werkt rap – en de communicatie met de auto is de afgelopen 27.000 kilometer altijd vlekkeloos geweest.

Opladen gaat ook feilloos. Zowel thuis als onderweg. De auto verbindt steevast al bij de eerste poging met de laadpaal. De laadpiek van 210 kWh tikt de i4 met gemak kortstondig aan – en blijft doorgaans voortvarend lurken tot een procent of 70. Daarna kachelt de snelheid snel onderuit. Wat de laadsnelheid waarschijnlijk positief beïnvloedt, is dat ik doorgaans het volgende laadpunt onderweg alvast in de BMW-navi invoer. Hierdoor verwarmt de auto de batterij automatisch voor en kunnen die kilowatjes extra snel worden getankt.

Het verbruik liet in de zomer een ronduit fantastische gemiddelde waarde van 14.1 kWh per 100 kilometer zien – inclusief mijn vakantie (door Duitsland) naar Oostenrijk. Deed ik mijn best? Ja, best wel, eigenlijk. Maar zonder dat het zo voelde. Auto in de zelf geconfigureerde Comfort modus. Bandjes 0.3 bar hoger. Cruise (in Nederland) op 100 kilometer per uur. Decent optrekken. Niet wild invoegen. Gewoon heerlijk met de flow mee. Za-lig.
Nu het kouder wordt, zie ik het gemiddelde verbruik oplopen richting 16.5 kWh per 100 kilometer. En dat vind ik nog steeds een keurige waarde, aangezien mijn zoon de BMW met enige regelmaat meeneemt en dan de slogan Freude am Fahren omarmt.

En daar leent het onderstel zich ook uitstekend voor. Ik kom daar in een volgende review nog wel op terug. Voor nu volstaat het om te zeggen dat de i4 een flink tempo niet schuwt - rechtuit, noch in de bochten. De remmen - ik kreeg van BMW gratis een upgrade naar een M Sport setje, lang verhaal - zijn subliem en als een boosaardige pitbull zo waaks en bijtgraag. Ook dat aspect zit dus wel (bijna...) snor.

Om te beginnen met het antwoord op de vraag uit de eerste zin... Ik kijk uit naar de volgende rit!

Rare manoeuvres - maar wat een heerlijke auto!

56.265 km
23 mei 2025

Ik ben echt gek op deze auto. Het comfort. De dynamiek. Het stuurgedrag. De stoelen. De bediening. De respons van de aandrijflijn op het gaspedaal. Het verbruik. De i4 40 is gewoon een feestje.

De afgelopen tijd heb ik een aantal flinke trips mogen maken naar onder meer Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk en Spanje. Je merkt aan alles dat de BMW gemaakt is om kilometers te verslinden. De rust waarmee het onderstel de koets van A naar B brengt, is fabelachtig. De auto lijkt over rails te rijden, ook als de bochtensnelheid omhoog gaat en het asfalt minder strak wordt. Het gewicht van de i4 wordt bij elke stuurbeweging simpelweg zonder drama scherp van koers veranderd en oneffenheden zijn mooi gefilterd. De ingenieurs hebben een fijn midden gevonden tussen hard en soepel. Alleen bij écht slecht wegdek merk je dat er flink gewerkt wordt.

Des te opvallender is dat de neus van de BMW merkbaar lichter wordt zodra je fel accelereert. En het maakt niet uit of je dat doet bij 30 kilometer per uur of bij 120. Bij zo'n versnelling leunt de auto wat meer op de achteras en komt de voorzijde omhoog. De verder altijd schitterende balans lijkt dan (bij gebrek aan een zwaar motorblok?) plotseling verstoord – om pas weer terug te keren zodra je je rechtervoet lift. BMW heeft verzuimd dat euvel afdoende te neutraliseren. Het is de enige smet op het verder vlekkeloze blazoen van deze voiture.

Als je harder gaat, is het héél geruststellend om te weten dat de blauw gespoten M Sport-remmen erg effectief hun werk doen. Je staat belachelijk snel stil. Het rubber om je velgen lijkt de limiterende factor. Ook als je eens in een bocht vol in de ankers moet, blijft alles heerlijk stabiel.

In de winter steeg mijn verbruik (zie review van december) uiteindelijk door naar 17,9 kWh gemiddeld. Nog steeds heel keurig, maar het steekt schril af bij de jaloersmakende waarden die ik sinds april weer noteer: op langere ritten kom ik vrijwel nooit meer boven de 14,0 kWh uit. En nee, dan duik ik niet in het kielzog van een truck. Gewoon ACC op 100 km per uur, de auto in standje Eco Pro en goed anticiperen.

Voor een man alleen is het ruimteaanbod in een auto niet snel een dealbreaker. Maar als je een jong gezin hebt en de mensen voorin lang zijn, dan moet je met deze BMW vooraf wel even gaan passen en meten. De ruimte op de achterbank houdt namelijk niet over – zeker zodra de voorstoelen wat verder naar achteren worden gezet. Ook de kofferbak slikt niet alles. Zo groot als hij aan de buitenkant lijkt, zó groot is de i4 van binnen namelijk niet.

En dan, tot slot, over die manoeuvres. Als je het stuur niet al te ferm vasthoudt, krijg je een niet te missen waarschuwing dat het tijd wordt dat je je tengels om het stuur klemt. Als je die waarschuwing krijgt tijdens het stapvoets filerijden en je pakt het stuur dán vast om direct ook een stuurcorrectie uit te voeren, dan gaat de BMW in standje 'error'. Het stuur neemt de corrigerende beweging dan namelijk meteen over, om zichzelf te corrigeren – en weer te corrigeren – en weer te corrigeren – en zo door. De auto gaat hierdoor behoorlijk bruusk stuiteren tussen de lijnen, ook als de snelheid vervolgens omhoog gaat. De oplossing: spierkracht. Stuur vastpakken en recht houden. Het is jammer dat ik geen videootjes kan uploaden … maar BMW (die de bewegende beelden wél zag) gaat ernaar kijken. Ik moet alleen nog een afspraak maken.

10,0