BMW 5-serie (1981)

autoreview

Gebruikersreview

29 augustus 2009 om 20:05

Uitvoering	5-serie
Versnellingen	5, Handgeschakeld
Bouwjaar	1981
Jaar van aanschaf	2002
KM-stand bij aanschaf	335.000 km
KM-stand laatst	350.000 km

Godfather M5

335.000 km
29 augustus 2009

Grappig, blijkbaar is dit model zo zeldzaam (M535i) dat Autoweek 'm niet aangeeft als model. En zeldzaam is hij inderdaad, 1410 totaal geproduceerd, 600 RHD waarvan dit er één is.

Begin 2003 verhuisde ik naar Cyprus en als BMW liefhebber met een voorkeur voor de bijzondere modellen gaf ik er de voorkeur aan zelf een auto mee te nemen ipv er daar één regelen. Ik had al een M535i en dat beviel zo goed dat ik besloot een verkeerdom gestuurd exemplaar in Engeland te kopen. De Engelse Autotrader een paar weken afgestroopt tot ik tegen een op 't oog interessant exemplaar liep. Een rode '81-er, zo te zien in goede staat, ook een echte (ze zijn wel eens omgebouwd) met een interessante optie, namelijk airconditioning (heel fijn op Cyprus!). Ik schrok wel een beetje van de kilometerstand, 210.000 mijl, voor een auto uit die tijd flink veel. Maar de eigenaar bezwoer me dat dat nergens aan te merken was, de auto was 17 jaar van de eigenaar van een universeelgarage geweest en deze had de auto tot in de puntjes onderhouden. Er zat een flinke berg historie bij, evenals het aparte speciaal voor dit model gemaakte inleggedeelte van het standaard instructieboekje, nog zeldzamer dan de auto zelf.

Gok genomen, via email afgesproken dat als de auto volgens beschrijving was ik 'm zou kopen. Week of wat later met Easyjet naar Engeland, auto bekeken en deze was inderdaad zoals omschreven, dus de volgende dag met de boot naar Nederland en kort daarna in een container naar Cyprus.

Maand later naar Limassol om de auto in ontvangst te nemen. Al het geneuzel met de douane sla ik maar grotendeels over, daar kan ik een boek vol over schrijven. In 't kort, de douanier die de auto inklaarde kon het motornummer niet vinden en vond dat belangrijk. Na ontzettend aan z'n kop te hebben lopen zeuren mocht ik de auto meenemen, maar hij zou wel een aantekening maken voor de volgende inspecteur (tijdelijke import, moest om de drie maanden verlengd worden) en dan moest ik het gevonden hebben. Zoals voor alles geldt op Cyprus, daarna hoor je er nooit meer iets van.

Maar goed, auto was er, verzekering geregeld en gaan met de banaan. En dat ging fantastisch. Weekje wennen aan dat aan de verkeerde kant rijden en daarna ontzettend van genoten. Ik werkte in Paphos en woonde er ruim een half uur vandaan in de bergen, elke dag via veel kronkels en steile stijgingen en dalingen op en neer commuten, met deze auto gewoon een festijn. Dogleg sport 5-bak (1 links naar onder), sper, bilstein dempers, recaro sportstoelen (alles standaard in de ///M) en last not but least, 3,5 liter met 220 pk, 0-100 in 7 seconden, waarmee de auto in 1981 Porsches als ontbijt at. Maar ook nu nog, bergop net voor de bocht nog snel even een trage Isuzu pickup diesel of een MB 123 taxi inhalen, graag zelfs, de BMW voelde zich beledigd als je 't niet deed. Ik moet er bijzeggen dat de enige concessie die de vorige eigenaar aan de orginaliteit had gedaan het wisselen van de originele BBS velgen (met 14" ballonbandjes) voor TRX'en was geweest, maar ik was daar wel blij mee, want het scheelde aanmerkelijk in de wegligging.

Onderhoud was een ander verhaal. Ik ging er geregeld mee naar de (officiële!) dealer, maar die wist 't elke keer zo te versieren dat hetgeen ik wilde eigenlijk ergens anders gedaan moest worden. Uiteindelijk heeft hij alleen olie en filter twee keer vervangen, al het andere werk weigerde hij simpelweg. Met name een gebroken uitlaat ben ik meer dan een week mee zoet geweest om weer in orde te krijgen. Ik wilde gewoon een nieuwe, maar dat ging niet, uiteindelijk gelast en achteraf was dat eigenlijk ook prima. Maar de airco heeft 't uiteindelijk nooit gedaan en ook de nieuw bestelde TRX'en zijn nooit geleverd. Ik wist dat die er eigenlijk al uit waren, maar er werd me bezworen dat ze bij Michelin nog besteld konden worden. Nada dus.

Eind 2003 verhuisde ik naar Budapest en besloot de M535i in Bulgarije te stationeren alwaar ik medeeigenaar was van een meubelfabriek. Auto naar Griekenland gestuurd om 'm in Piraeus op te halen en dan naar Bulgarije te (proberen te) brengen. Het was namelijk niet zeker dat de Bulgaren de auto zouden toelaten op het Engelse exportkenteken waar ik nog steeds op reed. De auto ophalen in Pireaus was één van de meest stressvolle momenten in m'n leven, iedereen en alles werkte tegen, uren dwars door Athene heen en weer gereden om overal allerlei documenten op te halen die dan weer ergens anders bleken te zijn, bromfietskoerier laten inschakelen die niet kwam opdagen, allerlei paperassen invullen in een loods met ijzeren golfplaten dak bij een temperatuur van minimaal 40 graden (de auto stond daar in het zicht!), douane die om 1 uur 's middags al dicht ging. Pas toen ik een douaneagent 100 Euro in z'n borstzakje deed kwam er schot in de zaak en kreeg ik de auto begin van de avond vrij. Toen nog naar Bulgarije, 800 kilometer! Tot overmaat van ramp liep de motor na nog geen half uur rijden warm. De zelfdenkende ventilator dacht nog maar aan een ding, 't niet doen, dus elk stoplicht resulteerde in oververhitting en voordat ik 't doorhad in een kokende motor. Laten afkoelen, water bijgevuld en nu bij elk stoplicht de motor uit. Gelukkig was 't verder allemaal grotendeels snelweg, waardoor er zich verder geen problemen voordeden. De Bulgaarse grens was een ander verhaal. Inderdaad vonden ze het exportkenteken maar niets en omdat de loketjuffrouw 't niet snapte moest natuurlijk haar chef erbij (en zijn chef, en de chef van zijn chef en de minister van buitenlandse zaken etc. etc.). Het gros daarvan lag natuurlijk op dat moment op één oor, wat misschien ook wel weer m'n geluk was, want omdat er niemand te bereiken was en ik pontificaal voor het loket bleef staan kreeg ik drie uur later het begeerde stempeltje in mijn paspoort en kon ik doorrijden. Om drie uur 's nachts uiteindelijk aangekomen.

En toen herhaalde zich hetzelfde festijn als op Cyprus, maar hier was 't eigenlijk nog leuker. Slechte wegen, midden in de bergen, vol verraderlijke kuilen, bochten, modderstromen, slakkende vrachtwagens, onverlichte paard en wagens, regelrecht fantastisch, alsof je midden in een videogame zat. En je kon elke Bulgaar die in iets meer dan een Lada reed helemaal gek maken, hierarchisch gezien reed ik in een oud lijk en daarmee was 't (volgens de Bulgaar) not done om iets nieuwers in te halen. Aan mij (en de BMW!) hadden ze daaraan een hele verkeerde :). De TRX'en waren ondertussen tot de draad versleten, de laatste rit die ik in Bulgarije met de auto maakte was midden in de winter over volledig besneeuwde wegen met vier babybilgladde banden 150 kilometer naar het vliegveld in Sofia. Eigenlijk kon 't niet, nulkommanul grip met 220pk op je achterwielen, maar door behoedzaam te rijden lukte het uiteindelijk zonder problemen.

Omdat de koelproblemen bleven aanhouden (er kon alleen nog met de kachel vol open worden gereden), andere TRX'en niet eenvoudig te krijgen waren en er nog wat meer kleine problemen begonnen te ontstaan, besloot ik de auto naar Nederland terug te sturen (per truck) en te stallen. En dat is waar de auto nog steeds is. Ik doe hem niet weg, te veel goede herinneringen en te lekker rijden, als er weer wat tijd en geld is wil ik 'm weer op de weg krijgen.

Update (modelhistorie)

350.000 km
3 september 2009

Ik begin bijna te blozen van het positieve commentaar :)

Wat misschien wel leuk is om te vermelden;

Eigenlijk is deze auto ontzettend ondergewaardeerd. Misschien heeft dat te maken met dat de opvolger er in echte M5 uitvoering kwam (heel weinig van gemaakt, zeer begerenswaardig!). Als "instapmodel" kwam ook daar een M535i van, zeker geen verkeerde auto, maar de M5 was natuurlijk eigenlijk de enige die telde. Verschil was ook dat de M5 wél op de motorsportafdeling van BMW werd gemaakt, de M535i (E28) kwam gewoon van de lopende band.

De E12 M535i daarentegen niet, ook die werd bij afdeling ///M gemaakt. Eigenlijk een soort test om te kijken of de markt geïnteresseerd was in dit soort auto's. Ik geloof niet dat ik iemand hoef uit te leggen wat er daarna gebeurd is. En niet alleen dat, feitelijk zijn de M's gewoon rijdende testauto's, de opgedane ervaringen werden ook in de normale producten verwerkt. En ook dat is goed zichtbaar.

Ik vraag me wel eens af wat er gebeurd zou zijn als deze auto niet M535i had geheten, maar direct M5. What's in a name, zei W.S. al lang geleden. Eén voordeel heeft 't, deze auto's zijn ook in waarde ondergewaardeerd, met name in Engeland en zeker met de huidige pondprijs zijn ze relatief goedkoop aan te schaffen. En het RHD rijden heeft mij nooit enige belemmering opgeleverd. Ok, wel eens lastig bij een tolpoortje, maar dan stap je uit en kan iedereen zien wat voor knappe jongen er in zo'n leuke auto rijdt :).

Een ander apart punt; Alpina heeft zich ook over de E12 ontfermd. Dat werd een B7S Turbo, 330pk en 500(!) Nm koppel (bent u er nog?). 0-100 in 5,8 seconden. Maar, er is er een Zwitser die zowel de "normale" als de Alpina heeft en toch liever met de ///M rijdt, de verhouding kracht en gedrag is bij de ///M beter in balans, blijkbaar kan je dingen ook overdrijven. Wat de ///M betreft kan ik dat beamen, de BMW techneuten waren in die tijd geen domme jongens.

Ik hoop mijn exemplaar toch wel weer een keer op de weg te krijgen, wellicht is hij vanwege deze review dan ook wat meer waard :):)

8,0