Abarth Punto Evo 1.4 T-Jet 16v SuperSport (2014)

autoreview

Gebruikersreview

Uitvoering	Punto Evo 1.4 T-Jet 16v SuperSport
Versnellingen	6, Handgeschakeld
Bouwjaar	2014
Jaar van aanschaf	2018
KM-stand bij aanschaf	112.000 km
KM-stand laatst	142.500 km

Nooit meer weg

127.000 km
5 juli 2019

Sinds een jaar ben ik in het bezit van deze Italiaanse hot hatch. Ik zal vertellen waarom ik deze auto heb gekocht; hoe lastig het is om een origineel exemplaar te vinden; de weinige modificaties die ik heb gedaan en waarom de auto zo goed bevalt.

Mijn vorige auto was een Alfa Romeo 156 sportwagon 2.0 JTS in de TI-uitvoering. Een heerlijke auto die ik negen jaar in mijn bezit heb gehad. De Alfa stuurde messcherp en had een fantastische wegligging, daar staat tegenover dat de JTS -motor olie zuipt (1 liter op 1200 km!) en ‘slechts’ 140 pk ipv de opgegeven 165 pk levert. Vooral bij stoplichtsprints is de Alfa niet snel. In 2018 had de 156 meer dan twee ton op de teller en was vervanging noodzakelijk. Eerder reed ik een Fiat, twee keer een Lancia en momenteel heeft mijn vrouw een luxe Lancia Ypsilon. Aangezien we met zijn tweeën zijn, hoef ik geen vier/vijfdeursauto meer te hebben. Uitgangspunt: ik wilde absoluut weer een Italiaan rijden. Bij Alfa was de keuze niet groot: de Giulia te duur, de 166 te oud/groot, de 159/Brera te zwaar/groot, bleef alleen over de GT. Maar dat voelde als meer van hetzelfde. Ferrari en Maserati vielen buiten budget, Fiat is te braaf, Lancia bestaat niet meer. Dus bleef alleen over Abarth, maar welke? Een 595/695 is leuk maar ook wel klein en dat vertaalt zich in onrustig weggedrag. Er past slechts één koffer achterin, hij heeft slechts vijf versnellingen en geen cruise-control. De 124 spider is fantastisch maar voorlopig nog te duur. Dus de enige optie was de Punto. Prima, maar dan moest hij wel aan mijn wensenpakket voldoen. Aangezien ik een zo’n modern mogelijk exemplaar zocht, streepte ik de Grande Punto weg. Hoewel de neus van die versie iets mooier is, is het interieur van de Punto Evo veel moderner. Om het mezelf nog moeilijker te maken zocht ik een SuperSport, een zwart exemplaar en als het even kon met panoramadak. Die laatste optie omdat het ideaal is om frisse lucht binnen te krijgen zonder de ramen te hoeven openen, verder krijgt het interieur meer licht en is zo’n dak minder kwetsbaar bij vogelpoep - waar we in de straat veel last van hebben. Met de keuze gemaakt, bleef over de vraag of ik een goed exemplaar kon vinden rond de 13K. Natuurlijk heb ik over de grens gekeken. Het aanbod in België is niet groot en die in Duitsland zijn bijna allemaal gepimpt. Ik heb in april 2018 een zoekopdracht bij Wim Prins in Nunspeet neergelegd, maar die gaven me weinig kans.

Niet gehinderd door enige realiteitszin, bleef ik zelf het internet afspeuren. En ergens in juni 2018, had ik ‘m gevonden. De verkoper had de Abarth als ‘Fiat’ aangeduid, iets wat wel vaker gebeurt. Ik kon mijn ogen niet geloven, de auto voldeed aan al mijn voorwaarden. De Abarth Punto dateerde uit 2014 en had 112.000 km gelopen. De verkoper gaf aan: 163 pk, maar achterop en in het interieur stond duidelijk SuperSport. Dit was een 180 pk-versie. Ik ben naar Kaatsheuvel gereden en zag dat de auto in prima conditie was. De kleur Nero Scorpione met de verduisterde zijruiten gaf hem een luxe en mysterieuze uitstraling. De eerste eigenaar had al het onderhoud bij Wim Prins laten uitvoeren. Ik opende de motorkap en controleerde het luchtfilter. BMC stond erop, die zit alleen in een Grande Punto EsseEsse of Punto Evo SuperSport. Ik had beet! De vorige eigenaar had slechts één optie aangevinkt: panoramadak. Dat betekende dat de auto geen parkeersensoren en geen Sabelt-kuipstoelen had. Ik heb een proefrit gemaakt en was meteen verkocht. In de normal-stand is de auto vrij braaf maar in sport is het een razendsnelle hot hatch. Vooral de acceleratie tussen 60 en 160 km/u is spectaculair. De Garrett-turbolader kent geen turbogat en zorgt voor een directe respons. De Abarth is een gooi-en smijtauto, je blijft maar inhalen. De verkoper bood de Abarth aan voor iets onder de 13K. Ik ging akkoord. Toen ik hem vertelde om wat voor bijzondere uitvoering het ging, keek hij even zuur.

Ik heb de Abarth een 120K-beurt bij Wim Prins laten geven. Dat is een kostbare grap. Ze hebben al het onderhoud gedaan en meteen xenon-koplampen gemonteerd, vooral ’s nachts geeft dat meer moving power. Ik heb andere wielen (18 inch) overwogen, maar ik vrees dat hij dan spijkerhard wordt. Daarom ben ik ook blij met de normale sportstoelen, op een lange rit bieden die meer steun. Van een aangepaste uitlaatpijp heb ik ook afgezien, dat is leuk voor even maar gaat op den duur irriteren. Ik heb de Abarth bij SquadraTuning software-matig laten tunen. De winst is ongeveer 15 pk. In de normal-stand voelt hij vlotter aan en over het geheel is de auto vinniger geworden. Meer vermogen is mogelijk maar er ontstaat onvermijdelijk een turbogat, iets waar de auto in de huidige staat geen last van heeft. Pedaal intrappen betekent meteen versnellen. Het advies van Squadra was om voortaan RON 98 te tanken. Dat doe ik dus braaf - in België. Qua gemiddeld verbruik haal ik in normal 1 op 14 en in sport 1 op 10. Keurige waarden.

Het afgelopen jaar heb ik er 10K kilometer mee gereden. En wat een genot. De Abarth is praktisch (kofferbak is groot genoeg voor twee koffers en meer), luxe (cruise-control, blue-me, pano-dak en start-stop, etc.), heeft zes versnellingen en is een ongelooflijk scheurijzer (reken maar uit: 195 pk/300 Nm op 1100 kilogram). Inhalen met deze auto is een fluitje van een cent. Voorliggers denken met een normale Punto te maken te hebben, totdat ik ze links (desnoods rechts) passeer. De tussenacceleratie van de Abarth is fenomenaal. Vier brembo-remklauwen zetten de boel ook zo weer stil. Dat start-stop in Sport-stand ook werkt, is een misser. Bij een stoplichtsprint moet die gewoon uit staan (dat kan gelukkig). De stuurbekrachtiging is iets te licht, maar dat went. Niet onbelangrijk voor millimeter- fetisjten: de afwerking is keurig. Bij de Alfa 156 was alles na de siësta in elkaar gezet, bij Fiat/Abarth is het wel keurig afgewerkt. Nergens iets te mopperen? Ik heb wat gezeur gehad met een lege accu. De eerste bleek kapotte cellen te hebben en de tweede (huidige) leek leeg, maar was het niet. Ergens zat kortsluiting. Ik weet niet waar, maar het is door mijn Alfa Romeo-garage verholpen.

Heeft deze auto concurrenten? Niet zoveel. De VW Polo GTI mist elke emotie, de Renault Clio Sport is een slag groter, daarbij beiden zijn alleen leverbaar met automaat - een no go in een hot hatch. De enige serieuze opponenten zijn de Peugeot 208 GTI en de Ford Fiesta ST, maar met de Abarth Punto Evo heb ik iets exclusiefs in handen - en dat alleen is voor mij al onbetaalbaar.

Binnenkort ga ik met de Abarth in de Alpen rijden. Dat is zijn habitat. Ik verwacht er veel van. Volgens mij ben ik sneller dan vele zwaardere auto’s met meer vermogen. Zoals ik het nu zie, gaat de Abarth nooit meer weg. Ik rij hem helemaal op. Desnoods ‘misbruik’ ik hem als boodschappenauto. Elke rit naar de supermarkt heeft deze Abarthisti een grote grijns op zijn smoel.

Pocket Rocket

142.500 km
29 april 2020

Bijna een jaar verder en de Abarth blijft me verbazen. Wat bevalt deze auto goed. Je kunt er rustig mee door de stad rijden en verschrikkelijk mee boenderen op de autoroute. Dat ik geen snelweg schrijf, komt omdat ik geloof dat de gouden jaren van het autorijden hier definitief achter ons liggen. Sinds de 100 km/u-maatregel is ingevoerd is elke vorm van plezier uit het autorijden gezogen. Nederland is niet alleen het duurste land in Europa maar ook het minst prettige land om een auto te bezitten. Dankzij alle heffingen, sancties, verkeersdrempels en overheidsmaatregelen is er geen lol meer aan. Je betaalt je een breuk en krijgt er niets voor terug. De wegen zijn te vol, de irritaties zijn te hoog en de controles zijn te intensief. Voor een beetje spannend wegdek moet je gewoon de grens over. Voor mij betekent dat naar België, Frankrijk of Italië.

Eind februari (ja, nog net voor de lockdown inging) ben ik twee weken met de Abarth in de Alpen geweest. Wat een genot. Vooral zodra de weg bochtiger wordt en het asfalt egaal is - want dat laatste is niet vanzelfsprekend. Daar komt de Abarth tot zijn recht. De motor (een Multi-air en geen T-jet zoals de omschrijving bovenaan aangeeft) is gretig en de turbo kent geen vertraging. De gasrespons op het pedaal is er direct. Even terugschakelen is vaak niet eens nodig. In de Sport-stand heb je bakken koppel ter beschikking. Menig grote auto (meestal van Duitse makelij) heb ik mijn sporen laten zien. Wat die bestuurders niet beseffen is dat bij heuvelachtige wegen niet vermogen maar gewicht een doorslaggevend factor is. Dat zij mij niet konden bijhouden zegt ook iets over hun stuurmanskunsten.

Voordat ik die kant op ging heb ik vier nieuwe banden (Pirelli Nero Zero) onder de auto laten zetten en een remklauw vervangen. Dat zijn Brembo’s dus die kosten een lieve duit. De carrosserie en de motor van de Abarth zijn nog steeds in prima staat. De Abarth is natuurlijk een ‘gepimpte’ Fiat Punto en die zitten goed in elkaar. Bij klokje rond werd een oranje Fiat Punto met 3,5 ton op teller kritisch onder de loep genomen. De Punto met Abarth-badges doorstond de test glansrijk.

Naar aanleiding van mijn eerste review kreeg ik de vraag waarom ik niet voor een Alfa Romeo MiTo of Giulietta gekozen heb. Beide auto’s heb ik even overwogen maar vielen na een proefrit toch af. De MiTo QV is gewoon niet zo sportief. Dat komt ook omdat hij te hoog op zijn wielen staat. Daarbij die koplampen…daar blijf ik moeite mee houden. En de Giulietta is een klasse groter. Dat betekent ook meer gewicht. Ja, de QV heeft de heerlijke 1750 TBI motor maar dat is dan ook een prijzige jongen.

De afgelopen twee jaar heb ik het aanbod van Abarth Punto’s op gaspedaal.nl in de gaten gehouden. Volgens mij ben ik niet de enige met die rare tic. Het aanbod is zeer beperkt. Wie een goede - lees: originele - zoekt, moet geduld hebben. Vooral de Grande Punto esseesse en Punto Evo supersport zijn dun gezaaid. Twee opmerkingen voor potentiële kopers. Cruise-control is vaak niet standaard. Waarschijnlijk komt dat omdat deze auto’s alleen voor korte pretritten worden ingezet. En vele exemplaren hebben een after-market brulpijp. Zo’n ding geeft een
extra zwaar geluid maar dat kan ook snel gaan irriteren. Vooral bij lange ritten vormt dat garantie voor stevige hoofdpijn.

Ik schreef onderaan mijn eerste review dat deze pocket rocket nooit meer weggaat. Zo denk ik er nog steeds over. Er zijn weinig auto’s die zoveel lol voor zo weinig geld bieden. Alleen moet ik voor mijn vertier voortaan wel de grens over. En dat is niet alleen om voordeliger te tanken.

9,5