Zwijgende diesels

Na een week rijden met de Mercedes C220CDI ben ik om een aantal redenen heel gelukkig. Het is een supercomfortabel, snel en zuinig ding. Op één punt schiet hij tekort: geluid. Ik ga iets heel ergs bekennen. Ik hoor te weinig. Diesels worden me te stil.

Ik weet: dit soort bezwaren is aan niemand uit te leggen. Jarenlang heeft iedereen, ik ook, geklaagd over de teringherrie die die zelfontbranders maakten. Doen de fabrikanten er wat aan, is het weer niet goed. Wat waren we blij met de eerste Peugeots HDI, de eerste BMW 330d; eindelijk rust. Ook waar.

Toch gaat het, denk ik, de verkeerde kant op met die isolatiehype. Stilte is mooi, maar de medaille heeft twee schaduwzijden.

Een: die moderne common rails zijn onvoorstelbaar sterk. Die kracht wil je niet alleen voelen maar ook horen.

Twee: dat hoorbare geluid moet als het kan wel een beetje spierballen hebben. Toeren maken die motoren niet. En wat niet uit de hoogte komt, dat moet dus uit de breedte komen. Een vette, ronde, gorgelende Joe Cocker-sound, dat is je ware. Daar kan ik bij Mercedes-Benz, Peugeot en Citroën vandaag de dag naar fluiten. Die cdi's en hdi's klinken een beetje zoals low fat-yoghurt of 30+kaas smaakt, een tikje laf, wat bleekjes, moedeloos. Niet stoer, robuust, niet kloek & moedig. Erger nog: de blokken zien er uit zoals ze klinken. Van top tot teen verpakt, geluiddicht ingeblikt; geen kabel meer te zien. Niks aan.

De oude 405 diesel die ik ooit had, die klonk lekker. Zo'n vet, sloom pruttelend bouwvakkersgeluid was dat. En wat een heerlijke chaos onder de motorkap. Alsof daar een complete sloperij lag weg te rotten. Dat waren nog eens tijden.