Zwalkend beleid

Soms begrijp ik helemaal niets van overheidsbeleid. En dan bedoel ik niet alleen op landelijk niveau, maar ook Europees. Zoals bekend, is het alle overheden er veel aan gelegen om de uitstoot van CO₂ naar beneden te krijgen. De automobilist is in dit hele politieke spel goed de Sjaak. Hij of zij gaat steeds meer betalen om te kunnen rijden. En terecht, zo menen de beleidsmakers. Tja, en dan zitten we opeens midden in een financiële crisis. Die gaat zeker niet aan de autofabrikanten voorbij. En wat zien we nu? Diezelfde overheden gaan steun verlenen aan de autoproducenten. Alsof ze zich plotsklaps realiseren dat we ook in economisch opzicht toch behoorlijk afhankelijk zijn van diezelfde auto. En onze schatkist vaart er ook wel bij, want jaarlijks stroomt er meer dan 17 miljard euro binnen aan BPM, accijns, motorrijtuigenbelasting, BTW over nieuwe en gebruikte auto's en ga zo maar door. Een onmisbare inkomstenbron. Maar goed, nog even over die CO₂. Dat komt ook vrij bij het produceren van auto's. Je zou dus denken dat al de overheden van autoproducerende landen als Frankrijk en Duitsland blij zijn met de recessie. Zo worden in ieder geval de CO₂-doelstellingen gehaald. Maar niks hoor! Er wordt juist geld in die sector gepompt. En in Duitsland gaat men nog een stapje verder. Daar krijg je een premie van 2.500 euro als je je auto van tenminste negen jaar oud inruilt op een nieuwe. Onder het motto: kopen mensen, dat is goed voor de economie. Zelf rijd ik in een auto van inmiddels 11 jaar oud en met iets meer dan 3 ton op de klok. Loopt nog als een zonnetje, kan nog jaren mee. Inderdaad, niet goed voor de economie, deze manier van denken. Daarentegen besteed ik wel weer meer aan onderhoud, dus dat geld komt hoe dan ook in de schatkist. En die Duitser in zijn Audi A4 van 2000 met 67.000 op de klok is eigenlijk nog lang niet toe aan inruilen. En wie zit er straks met al die occasions in zijn maag? De dealer. Nee, ik vind het maar rare sprongen die er worden gemaakt. Tweeslachtig, zwalkend beleid.