Xpeng, Pingpong, Dongfeng

O ja, dacht ik, jou krijgen we ook nog. Na Aiways en MG en Xeres en eigenlijk ook Polestar en Lynk, vóór de volgende Chinese eruptie met Nio en god welke PingPong of DongFeng ons nog te wachten staat. De Chinese stekkerbakkengolf krijgt vleugels.

Die P7 moet gaan concurreren met de Model 3. Succes. Straks komt er een persbericht vol gewichtige cijfers en geloftrompet over de supervette connectivity en Apple Car Play. Je mag er vergif op innemen dat een Xpeng-CEO het ontwerp dat sprekend lijkt op alle andere Xpengs en Xeressen die we nog zullen ontmoeten een ‘bold statement’ noemt, of zich krijgslustig premium-ambities laat ontvallen.

Goed, P7, we zien je met oprechte belangstelling komen. We gaan met je lunchen. We gaan zestig kilometer rondjes rijden om een veganistisch conferentieoord in hartje Nederland. We zullen wat van je vinden. Misschien val je niet tegen – wat zeg ik, die kans is levensgroot. Pompompom, niet slecht zeg, lekker zzzzzztil en plenty power, infotainmentscherm klaar voor de puberchallenge Wie heeft de grootste - en potverdikkeme, wat weten die Chinezen vaart te maken zeg! Je komt in de krant, P7! En dan begint je loopbaan op de Nederlandse markt. Hoe die afloopt hangt natuurlijk ook van de prijs af. Maar als die niet laag genoeg is om zoals bij de MG ZS het volk de hand over het hart te laten strijken, zit er maar één ding voor hem op; minstens zo goed zijn als de benchmark in zijn klasse. Die nog steeds van Tesla komt.

Xpeng P7

Nog fijner zou het zijn als hij veel beter was dan anderen. Dan geef je concurreren zin. De Xeres 3 kon het niet, de Aiways U5 kon het niet, de MG Marvel R kon het niet. Prima middelmaat, in termen van rijcomfort ondanks hun kleinere en grotere gebreken allemaal niks-te-klagen-auto’s. Niet handig in de niche van 40-50.000 euro waarin de Koreanen en zelfs Tesla met de basis-Model 3 echt iets te bieden hebben.

Maar gaat het echt nog over de vraag wie de beste is?

Bang van niet, en daar zit mijn zorg. De laatste fase van het verbrandingstijdperk was er een van een overaanbod dat op den duur zelfs de veroorzakers te gortig werd. Geen niche zo klein, of er paste een crossover in. Trots kondigden de grote roergangers een grote schoonmaak van hun gamma’s aan. Mooi, dacht ik, dit gesodemieter zal ons in het stroomtijdperk bespaard blijven. Elektrificatie kost de concerns teveel geld om er weer oeverloos op los te copypasten. Van mijn hoop op een gezonder, rationeler, minder niche-geobsedeerd modellenbeleid is weinig over. Het Volkswagenconcern volgt met stekkermodellen exact hetzelfde fok- en kruistraject als voorheen. De suvs komen er in drie maten van vier merken en de gaten tussen klein, middel en groot worden gedicht met suv-coupés en ander ongerief. Alleen de GTI-versies heten nu GTX of Cupra. Stellantis dito; de bodysnatch van Opel nadert zijn voltooiing, nu alleen Alfa nog. Identiteit? Het gaat toch alleen maar over meedoen, een graantje van de markt meepikken. En nu schuiven de Chinezen ook aan tafel. Zo stevenen we met een sprinkhanenplaag van nieuwe spelers af op het hetzelfde zinloze overaanbod als voorheen. Dat gevecht heeft alleen zin als het tot grote stappen voorwaarts leidt, tot een hard maar fair gevecht waarin de vaandeldragers in de innovatieketen met succes worden verslagen. Maar toen ik het verbruiksdisplay van die best fors geschapen Model Y naar een krankzinnig laag verbruik van 13,2 kWh op 100 kilometer zag zakken wist ik weer hoe hoog de lat lag – en dat geen concurrent met twee ton suv maar in de buurt komt van die score.

Dus in godsnaam, Xpeng – maak het verschil.