Weblog Bas - Afkortingen

Ik zit qua online in een prikkelmoede detox-fase. Terwijl ik tech leuk vind, en er soms redelijkerwijs de zin van inzie. Ik heb geen bezwaar tegen routebegeleiders die je waarschuwen voor files, wegomleidingen of gevaarlijke objecten op de weg – mijn i3 kan het ook. Alleen doet Googlemaps dat op je smartphone meestal accurater dan de te vaak achterlijke software van je auto. Actieve veiligheidsassistenten zet ik altijd uit en inparkeren kan ik zelf. Knap hoor, auto’s die je email voorlezen, maar een verrijking van mijn leven is het niet. Spraakbediening? Heeft een van mijn andere auto’s ook. Nooit gebruikt. Inderdaad, de 850 heeft geen bluetooth. Bel ik onderweg gewoon niet.

Omdat bijblijven een dure plicht is, woon ik een online presentatie van Hyundai bij over Software Defined Vehicles, ofwel de Kia’s, Hyundais en Genesissen van morgen. Het duizelt me wat ze in Zuid-Korea allemaal van plan zijn. Mobiliteit compleet herdefiniëren, ook voor wie geen auto heeft maar zich wenst te verlaten op de Mobility as a Service-achtige diensten die Hyundai uiteraard ook gaat aanbieden. Het Hyundai van morgen laat auto’s zichzelf automatisch updaten. Een stoet van Koreaanse top dogs, de een nog serieuzer dan de ander, licht successievelijk de uitrol van de plannen toe vanuit een virtueel Software House met vijf verdiepingen. Van vehicle platforms gaat het naar electrical/ electronic architecture, software, data en de toekomst van mobiliteit. De afkortingen vliegen me om de oren. OTA voor Over-The-Air, MECA voor ‘Mobility, Electrification, Connectivity en Autonomous Driving Platforms’. ADAS voor ‘Advanced Driver Assistance Systems’, CCOS van ‘Connected Car Operating System’. HDP is ‘Highway Driving Pilot’, RPP staat voor ‘Remote Parking Pilot’ en AAM voor ‘Advanced Air Mobility’, want vliegen wordt op termijn ook opgenomen in de mobiliteitsketen. Weer wat geleerd.

Ik zit gefascineerd te kijken met mijn softwarevrije Berlijn-reis in gedachten. Mijn bestemming, luchthaven Berlijn Brandenburg, kon ik zonder navigatie vinden. Er wezen op de snelweg bordjes naar. Ik had thuis al gezien waar ik moest zijn en dat was naast een parkeergarage die op de luchthaven stond aangegeven. Mijn smartphone kon de hele route uit.

Over mijn mobiliteitsnoden nog dit. In Berlijn had ik vooral spijt dat ik mijn fiets niet had meegenomen. Hij had in die grote station van me makkelijk achterin gekund. Dan had ik de Volvo aan de rand van de stad geparkeerd en de mondkapjeshel van het OV kunnen vermijden. Fietsen in zo’n megacity is iets prachtigs.

Hoho ouwe, daar gebruik je toch ook Googlemaps? Alleen om de weg naar een museum, autodealer, wijnhandel of restaurant te vinden. Daarna gaat het uit. Ik mag graag ronddwalen. Dat vergeten die nerds; soms wil een mens helemaal nergens heen. Het heet ontspannen.

Dus terwijl ik vol bewondering die Koreaanse wizards aanhoor denk ik continu; wat heeft dit nog van doen met mij en mijn mobiliteitservaring? Voor autonoom rijden ja, waar ik niet in geloof. Het echte leven is analoog. Je moet er op een niet te onplezierige manier je brood verdienen. Verder draait het om mensen, natuur, muziek, een balletje trappen, een fijn glas, goede gesprekken, een redelijke gezondheid, lekker rondtuffen en de menskracht om de Russen een enorme trap onder hun kont te geven. De rest is bijzaak.

Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van de tech-spelers. Ze willen het leven beter en comfortabeler voor je maken, voor de autofabrikanten Kia en Hyundai neem ik mijn hoed af. Maar de digitale perspectieven van hun wereldbeeld staan ver af van de mijne. Volgens mij moeten we de verdere virtualisering van het leven juist verhinderen. Wij leven allang niet meer in de aanstekelijk chaotische realiteit van geuren en kleuren, maar in de steriele pseudowerkelijkheid die we gamebouwers en software-ingenieurs laten creëren.

Worden we daar gelukkiger van? Ik hoor een technodame van Hyundai de hamvraag stellen: “Misschien vraagt u zich af welke waarde en ervaringen deze technologieën opleveren?”

Er komt geen goed antwoord op. Dan geef ik het zelf maar. Geen. Kom een keer fietsen in Groningen of Drenthe, lieve techneuten, of leen desnoods mijn oude Volvo. Laat los, keer terug naar de basis. Rijden, glijden, mijden.

Van mij mag Volvo morgen weer een auto zonder één scherm of display bouwen. Ik koop hem meteen. Al doet de oude baksteen het nog prima. En ik houd nu eenmaal van die ouderwetse meters, dat mooie groene licht. Noem me gerust een achterlijke romanticus. Ik kwam met die 27 jaar oude, softwarevrije Zweed wel overal.