Wat een held!

Sinds mijn autosportbewustzijn, vanaf een jaar of tien, hebben drie coureurs een bovengemiddelde interesse bij me opgewekt: Gilles Villeneuve, Ayrton Senna en Michael Schumacher. Stuk voor stuk unieke persoonlijkheden, met een combinatie van eigenschappen die ver boven het doorsnee coureursgilde uitsteekt.

Een man die zich in de Formule 1 nooit wist te onderscheiden, maar daarbuiten wat mij betreft in één adem genoemd mag worden met bovengenoemd trio, is Alessandro Zanardi. Een groot talent, dat na zijn mislukte F1-avontuur (1991 tot en met 1994) een held werd in de Amerikaanse Champ Car-serie (twee titels in drie seizoenen). Vastberaden om wat recht te zetten tekende de aimabele coureur in 1999 een contract bij Williams. Het Engelse team zat echter net in een onstuitbare neerwaartse spiraal en sleurde de Italiaan daarin mee. In 2001 keerde hij terug naar de Champ Cars. Het begin was moeizaam, maar met het doorzettingsvermogen van een grote kampioen knokte Zanardi zich terug naar voren. De heropstanding leek op de Lausitzring te komen. In plaats van een bijna zekere overwinning verloor hij echter beide benen in een huiveringwekkend ongeluk.

Het was niet alleen een wonder dat hij dit overleefde. Maar ook hoe snel hij zich weer vast beet in het leven. Met het fanatisme waarmee Alessandro altijd aan de set-up van zijn raceauto bezig was, sleutelde hij aan zijn protheses. Hij moest en zou zich zo snel mogelijk op eigen kracht kunnen voortbewegen. En dat niet alleen. Twintig maanden na zijn ongeluk kroop hij op hetzelfde circuit weer achter het stuur van een aangepaste Champ Car. Om de zeven rondjes af te maken die hem in 2001 scheidden van de finish. In plaats van een rustige demonstratie ging Zanardi vol van kiet een reed rondetijden die er niet om logen. Sindsdien heeft hij de smaak van de autosport weer te pakken. Nog hetzelfde jaar debuteerde hij met BMW in het EK Toerwagens, nu WK. Daar racet Zanardi nog steeds. Gasgeven, schakelen, koppelen en sturen met de handen. Remmen met de prothese. Als je weet met wat voor 'n precisie zo'n auto bediend moet worden, is het werkelijk onvoorstelbaar hoe competitief de man is. Onlangs won hij zijn eerste race in z'n tweede carrière. Niet lang daarna, op Spa, beleefde hij z'n eerste zware crash. Zijn droge commentaar na afloop: "Toen ik uit het wrak klom, vroeg een jonge, vrouwelijke dokter of het wel goed met me ging. Want ik liep zo raar. Ze was pas gerust gesteld toen ik haar uitlegde dat dit probleem door een eerder ongeluk is veroorzaakt..."