Vrij spel met 'n Trabant

Najaar 1988. Stapvoets rijdt onze bus langs de wachttorens. De regen gutst langs de ramen en vertekent het beeld van de betonnen versperringen, het prikkeldraad en de zoeklichten. Wanneer een nors kijkende grensbewaker knikt, mogen we weer een stukje naar voren. Ze komen nu de bus in en we moeten onze identiteitsbewijzen inleveren voor controle. Bij één schoolgenoot is het paspoort verlopen. Hij wordt uitgekafferd en vervolgens door twee met Kalashnikovs uitgeruste grenswachten de bus uitgehaald. Zo'n 40 drukke scholieren die een half uur eerder nog aan het keten waren, zijn nu muisstil en krijgen een praktijklesje 'leven in een politiestaat'. Twee uur lang wachten we. Dan krijgen we de paspoorten, en zelfs onze medereiziger, weer terug. Weiter fahren! Welkom in de DDR. 2007, negentien jaar later sta ik weer bij die controlepost. Niet meer als scholier met een bus maar als AutoWeek-redacteur met een stel Trabantjes. De grensovergang is inmiddels een museum. Een groter contrast is amper denkbaar: op precies dezelfde plek waar het destijds verre van aangenaam was, is nu een hoop autopret te beleven. Ik kruip er voor het eerst van mijn leven achter het stuur van een Trabant en dat blijkt een hoop lol. Schakelend met de pook aan het stuur, en met de choke even een tikje open zodat de fotograaf een mooie pluim tweetaktrook voor de lens krijgt, scheur ik tussen de wachttorens door. Van West naar Oost en met een scherpe bocht langs een bus van de Volkspolizei weer van Oost naar West. Niemand die je tegenhoudt, en dat is vandaag gelukkig alweer twintig jaar lang zo.