Van hét stad naar dé stad (1)

Als Belgen het hebben over "hét stad", dan bedoelen ze Antwerpen. En laat er nu toevallig zo'n Antwerpenaar op de Autoweek-redactie werken. Hij komt elke dag naar Amsterdam en 's avonds gaat ie weer zuidwaarts. Wij denken dat ie niet spoort, maar dat doet ie juist wel. Elke week lees je hier zijn roadmovie op het spoor en op de snelweg tussen Antwerpen en Amsterdam.

Liften over de grens
Antwerpen mag dan volgens mijn stadsgenoten de navel van de wereld zijn, de verbinding naar Amsterdam is maar minnetjes. Ik woon niet in de navel zelf, maar even buiten Antwerpen. OK, het dorp heet Kontich, verder geen commentaar graag, of ik begin over Grootebroek, Moddergat en Zijtaart. Plaatsen waar ik overigens hoop nooit te stranden met de trein, al heb ik intussen wel een tussenstopje van 1 uur achter de rug in het dorpsstation van Lage Zwaluwe. Om 7.30 uur val ik dus standaard uit mijn bed en neem ik de trein naar Antwerpen Centraal.

Het spannendste moment van de hele treinreis is om 7.54 uur, als we het station van Antwerpen Centraal binnenrijden. Dan tuur ik vol verwachting uit het treinraampje, want de routiné kan dan al zien of de internationale trein rijdt of niet. De trein vanuit Kontich deelt namelijk het perron met de internationale trein. Als het bord 'Amsterdam' aangeeft, dan zijn wij pendelaars zo gelukkig dat we de rode cijfertjes ernaast met de vertraging niet eens meer zien staan.

Als er echter 'Essen' op het bord staat, zoals vanochtend, dan hebben we een probleem. Dat betekent dat de internationale trein niet vertrokken is in Brussel. Ik hoorde wel eens dat ze de locomotief soms gewoon nog moeten klaarzetten in Brussel, als ie al in Antwerpen had moeten zijn. Maar dat zijn uiteraard roddels. Hoe dan ook. Hij was er gisteren niet, die internationale trein, en het bleef ook oorverdovend stil in de speakers op het perron. Los het maar op, trek je plan!

Dat doen we dus. Gisteren ben ik met de duim in de lucht de grens over gelift! In Antwerpen centraal werd er eerst druk geroddeld en overlegd op het perron. We stappen uiteindelijk al morrend de boemeltrein richting Essen op, en meestal krijgen we als toegift te horen dat de trein even doorrijdt tot over de grens, tot in Roosendaal. Dat was gisteren niet zo. In Essen blijven we met drie Nederland-pendelaars die in België wonen (ik ben echt niet de enige!) ostentatief even in de trein zitten, maar we zien de conducteur snel de straat oversteken, richting café op de hoek van de straat.

De volgende trein over de grens vertrekt pas een half uur later. En vermits geen van ons drieën zelf met zo'n trein kon rijden, gingen we dus liften... We mikken op Nederlandse nummerplaten, en jawel, een rode Citroën C4 neemt ons mee tot in Roosendaal! Met z'n drieën op de achterbank. De chauffeur blijkt de vader te zijn van de verdwaalde reiziger op de bijzittersstoel. Ook hij moest de grens over en belde gewoon z'n vader die in Roosendaal woont, handig, want echt veel bereidwillig stoppende Nederlanders waren er niet!

Om een lang verhaal kort te maken: normaal kom ik op de redactie vlakbij Amsterdam Arena aan om 10.30 uur, nu was ik er om 11.30 uur, na een tussenstop in Dordrecht, Schiphol, en Duivendrecht. Vanavond rij ik met een Autoweek-duurtestauto, de Volvo XC70, weer naar Antwerpen. Als je dat wil, dan wil ik jou best een lift naar de andere kant van de grens geven!