Uwe

Heb ik Uwe Gemballa toch mooi nog in het echt gezien. Toen ik hoorde dat hij eindelijk gevonden was, morsdood in folie gewikkeld, dacht ik terug aan die ene keer dat de gevallen toptuner en ik elkaar recht in de ogen keken. Ik was in Leonberg, bij Stuttgart, voor een reportage over de lokale Porsche-tuners TechArt en Gemballa. In beide huizen werden we vorstelijk ontvangen. Bij TechArt reden we proef met een 911 en een zwaar gekietelde Cayenne; Gemballa vergastte na een rondje scheuren met hun heftigste Cayenne – 750 pk en oranje leer - op een copieuze lunch en een heuse rondleiding. Alleen het beloofde interview met de baas kwam niet tot stand. Die liet zijn persman op het laatste moment afzeggen. Uwe was ziek. Toen we in de Gemballa-garage bij toeval de orderlijsten zagen hangen snapten we waarom. Een snelle berekening leerde dat de firma met zo'n orderportefeuille niet kon overleven. Daar moest geld bij, waar het vandaan kwam liet zich raden. We kenden de geruchten. Uwe had geen zin in lastige vragen. Terug op het Gemballa-kantoor zag ik in de verte, in de werkplaats, opeens een man met een zonnebril staan, langharig karikaturaal, een Duitse schlagerzanger uit de jaren tachtig. Wij zagen hem, Uwe zag ons - en wist hoe laat het was. Via de achteruitgang maakte hij zich als de weerlicht uit de voeten. Kwaaie zaken, zoveel is nu zeker.