Sleutels

Sleutels. Tijdens die drukke weken waarin namens AutoWeek of PK de ene na de andere testauto voor de deur staat, zijn ze een dagelijkse bron van zorgen. Zorg A; waar heb ik ze? Zorg B; Ben ik niet vergeten af te sluiten? En, last but not least, zorg C: Hoe voorkom ik dat ik per ongeluk de auto ontgrendel?

Wat (C) betreft: sleutels steek ik normaal gesproken in mijn rechterbroekzak. Aangezien die vaak al overvol is, vooral met andere autosleutels, krijg je linke situaties. Eén onverhoedse beweging, en de baard van de Volvosleutel ontgrendelt ongemerkt de voor het huis geparkeerde Mercedes CLS 63 AMG, cataloguswaarde rond de 150.000 euro.

Vandaar dat ik, als ik een testauto voor de deur heb staan, iedere avond voor het slapengaan een laatste veiligheidscheck doe. En ter voorkoming van broekzakincidenten sleutels berg op onwaarschijnlijke plaatsen die ik soms meteen vergeet. Eénmaal heb ik zelfs een sleutel onder mijn kussen bewaard: dat was die van de Bentley Continental Flying Spur, een auto waarvan de aanschafprijs mijn hypotheekschuld bleek te overtreffen. Totale paniek, de volgende ochtend. Waar? Waar? O ja...

Onrust. Daarom kan ik een gevoel van opluchting niet onderdrukken als ik zo'n peperdure dikzak weer veilig en wel bij de importeur heb ingeleverd.

Inmiddels is het fenomeen Draadloze Afstandsbediening uitgegroeid tot een serieuze bedreiging van de huiselijke vrede. Toen ik mijn Mercedes E500 kocht, liet ik hem om veiligheidsredenen voorzien van een Clifford alarm, de Rolls-Royce in zijn genre. Daarmee blijk ik de baarlijke duivel in huis te hebben gehaald. De knop voor openen en sluiten op het zenderkastje is zeer aanslaggevoelig - een soort tiptoets - en het bereik van de zender is enorm. Het is me al regelmatig overkomen dat ik bij mijn dagelijkse controle honderd meter van mijn voordeur een geopende, diefstalklare Mercedes aantrof. Maar goed: het systeem werkte. Het opende en sloot op commando.

Sinds kort hebben we er een klein probleempje bij.

Op een dag belt rond kwart over zeven 's ochtends een vriendelijke, maar uitgeput ogende man bij ons aan. Mijn vrouw doet open.

'Die grote zwarte Mercedes', begint de bezoeker, 'Is die van u?'

Esther knikt kwaad van ja.

'Hij tsjirpt', zucht de man. 'Keihard. Al zeker drie kwartier'.

Met de pest in mijn lijf ga ik kijken.

Inderdaad. Om de halve minuut produceert de Benz een indringend, maagsplitsend krekelgeluid, dat gepaard gaat met de gebruikelijke stoeremannenlichtshow van de richtingaanwijzers. Hij is wel dicht, maar dit kunnen we natuurlijk niet hebben. Ik ontgrendel, en vergrendel weer. Geen resultaat, zelfde verhaal; een korte stilte voor de storm, en het gedoe begint van voren af aan. Achter menig slaapkamerraam in de straat zie ik, dankzij de Clifford-wekker, intussen de gordijnen openschuiven. Tot ontzetting van omstanders - mijn ochtendhumeur is niet van het knusse type - vloek ik nog luidruchtiger dan de krekel tjirpt. E. komt ook nog even kijken. Slecht nieuws. Het ergste wat een man met een ochtendhumeur om kwart over zeven 's ochtends kan overkomen, is dat zijn vrouw vraagt wat 'er met die pokkentaxi nou weer aan de hand is'.

Na een kwartier zinloos aanklooien vind ik bij toeval de oplossing. Twee keer drukken op het knopje met het opschrift Clifford, twee keer vergrendelen: Dicht. Het geluk is met de dommen.

Alleen snap ik nog steeds niet wat er aan de hand is. Zal wel aan mij liggen. Wie het weet mag het zeggen.