Sleutelmoment

Soms zijn er van die momenten waarop ik ondeugende gedachten door mijn hoofd heb spoken. Gelukkig weet ik ze het merendeel van de tijd te negeren, maar een paar weken terug was het weer raak. Ik ga binnenkort verhuizen, en tijdens het leegspitten van mijn huidige slaapkamer stuitte ik op een intrigerend voorwerp. Diep weggestoken in een bureaula ontdekte ik een bos reservesleutels van mijn voorlaatste auto! Hop, daar gaat de fantasie weer. Ik weet de auto namelijk nog te staan. Het duiveltje op m'n schouder fluistert me sinds het vindmoment al toe: "Waarom zou je niet even een rondje maken met je oude kar? Je sluipt ernaar toe zodra het donker is, maakt snel even een leuk rondje en zet hem weer terug op hetzelfde plekje." Gewoon even herinneringen ophalen, even kijken of het apparaat nog werkt, even terug in de tijd. Je hoort het duiveltje gniffelen: "Doe nou maar! Dit is geen stelen, alleen even spelen. En niemand die het merkt. Kom op, je wilt het wel!" Natuurlijk zou ik zoiets nooit doen, maar de gedachte eraan is des te vermakelijker. Stel je voor dat het lukt! Dit voorval zet me trouwens wel aan het denken. Wat een eenvoudige manier om een auto terug te stelen! Stel: u hebt een auto gekocht van een betrouwbaar uitziende persoon. Maar een paar nachten later is de wagen weg. Geen braaksporen, geen geluid, geen poot om op te staan. En – nu even vol in de complotmodus – in de tussentijd rijdt uw trots al rond in Polen... Heeft u wel eens een oude sleutelbos gevonden, of zo'n diefstal meegemaakt?