San Walter

De VAG-bashers onder u gaan dit niet leuk vinden, maar mijn hart is te vol van hem. Dit wordt een jubelzang op Walter de' Silva. De reden is dat hij als concerndesignchef van VW meesterstuk na meesterstuk aflevert en je een groot man, de Hollandse kleinzerigheid voorbij, de eer moet gunnen die hem toekomt. De' Silva is een unieke kameleon. De man die nauwelijks een woord over de grens spreekt, is als ontwerper een polyglot. De geestelijke vader van de oer-Italiaanse Alfa 156 toont zich in Wolfsburg Duitser dan de Duitsers, net zoals zijn landgenoot  Bruno Sacco, die hij met goede redenen bewondert, dat in een ver verleden bij Mercedes flikte. Het Made in Germany spat er weer af. De Golf VI stak ik al eerder de hoogte in. De Audi A5 deed iedereen naar adem happen – ook Walter zelf trouwens, die het zijn grootste prestatie vindt. De Scirocco: topontwerp. De nieuwe Polo, vooral de tweedeursvariant, is om te stelen zo mooi. Waar veel kleine auto's door hun demonstratieve speelsheid iets lulligs houden, toont de Polo op kleine schaal de waardigheid van een grote. Wat al zijn auto's met elkaar gemeen hebben is eenvoud. Voorbij is de tijd van irritante chroomgrilles en geforceerde bollingen, en ook het uitgelebberde profiel van de Passat heeft tot mijn opluchting zijn langste tijd gehad: de eerste beelden van de nieuwe zijn hoopgevend. De Silva's grootste verdienste is dat hij Wolfsburg heeft teruggegeven waar het sinds het vertrek van Hartmut Warkuss aan ontbrak: strakke, tijdloze lijnen. Je kon Warkuss' ontwerpen saai vinden, ze bleken allemaal bestand tegen de tand des tijds. Golf IV, Phaeton, Touareg en vorige generaties Audi A8 waren zo to-the-point, zo modegril- en tierelantijnvrij gestileerd dat ze niet verouderen. Zelfs naar een Touareg, toch niet mijn genre, kan ik vol bewondering kijken. In een Duits blad staat een interview met De' Silva, waarin zijn ondervrager probeert hem het geheim van de smid te ontfutselen. Je weet bij voorbaat dat hij naar zijn buit kan fluiten. Grootmeesters zijn zelden praters. Ze volgen domweg hun instinct, en over de natuur is het lastig spreken. Proporties zijn de clou, zegt De' Silva, de rest is relatief eenvoudig. Ja, zo ken ik er nog wel een paar. Concreter wordt hij waar hij uitlegt dat al zijn ontwerpen zijn opgebouwd uit twee lijnen. Er is een hoofd- of tornadolijn, die de koplampen met de achterlichten verbindt en wordt gedragen door een tweede, ondersteunende lijn. Aha, zo simpel kan het zijn, denk je haast opgelucht: zo spaarzaam met je lijnen omgaan dat het oog niet struikelt. Maar dan nog: een ander krijgt het niet gedaan, niet zo. Talent is een raadsel.