Romantiek

De youngtimergemeenschap bestaat uit twee fracties: de autoliefhebbers en de romantici. De autoliefhebber gaat voor techniek en design, de romanticus zoekt zijn roots. Er is enige overlap, maar niet veel. In het dorp zag ik een man rijden in een knalgele en klokgaaf ogende Ford Granada Coupé (of was het nog een Consul? Whatever). Ik hoop dat hij reageert als hij dit leest, want ik wil graag een rondje mee. Dit zijn nu auto's waar de echte romanticus, en dat ben ik, van door het lint gaat. Het mooie en droevige aan ouder worden is dat alles nostalgie wordt, zelfs een Granada. In zo'n auto leeft de geest van zijn tijd, verdwaald in een toekomst die hem als door een wonder spaarde. Achter het stuur herinner je je bij toverslag hoe je als kind in het leven stond en wat je voelde als je een Ford Granada zag. Je ziet, ruikt en voelt je eigen geschiedenis. Hoe beroerd hij ook rijdt, dat sentiment maakt alles goed. Daar koopt de romanticus hem voor. De scheiding tussen liefhebber en romanticus correspondeert globaal met de boven- en onderkant van de youngtimermarkt. Aan de bovenkant met zijn Benzen, BMW's, Audi's en Porsches regeert de autofiele begeerte, aan de onderkant bloeit een diep-menselijke  heimwee. Daarom heb ik mijn hart verpand aan de groeimarkt voor betaalbare kleintjes, gewone middenklassers en pretentieloze Van der Valk-sleeën van de jaren zeventig en tachtig: Ami's, Golfjes I en II, Peugeots 304, Renault 4 en 5, Kadetts en Ascona's, Alfa's 33, Escorts, Capri's en Granada's. Niet gek dat het in opkomst is, het nederige kruimelwerk waar niemand meer naar omkeek. Middelbare mannen krijgen heimwee naar de Renaultjes van hun studententijd, nostalgische twintigers kopen de Taunus van hun vaders, ik zie die Granada en herbeleef hoe ik hem als knaap van twaalf voor het eerst zag. De romanticus ziet zijn auto niet als vervoermiddel maar als symbool. Hij koopt zijn jeugd, hij rijdt zijn memoires. Hij is mijn bloedbroeder. Mail me, Consul-man.