R.I.P: de middenklasser

Voor mij ligt een vergelijkende test van vier dieselende middenklassers: de Renault Laguna 2.0 dCi, de VW Passat 2.0 TDI, de Ford Mondeo 2.0 TDCI en de Toyota Avensis 2.0 D-4D.

Middenklassers dus: onthoud dat woord goed.

Dan nu de maten en gewichten. De lengtes variëren van vier meter vijfenzestig (Avensis) tot vier meter achtenzeventig voor de Ford Mondeo; de gewichten van 1462 (Avensis) tot 1652 kilo (Mondeo) - waarmee het gemiddelde gewicht ruim boven de 1500 kilo komt te liggen. Dit zijn slagschepen. Moet je je voorstellen: mijn Mercedes 500E – vijfliter V8, 320 pk - is met zijn 1700 kilo nauwelijks zwaarder dan de Ford. Een zescilinder S-klasse was tot 1991 zelfs lichter. Qua lengte gaan mijn E-klasse en de Mondeo gelijk op.

De topsnelheden van de vier testdiesels liggen tussen de 200 en 210, niets bijzonders dus. De prijzen daarentegen, hoe normaal de leaseklant ze ook is gaan vinden, zijn top of the bill. Voor minder dan 30k ben je nergens: op 35 zit je zo en 40 voor de topmodellen is geen punt – the sky is the limit.

Ik snap best hoe dat komt. Kijk dat Mondeo-dashboard: het is high-tech wat de klok slaat. Net een ruimteschip. Dat geeft de klant het felbegeerde premiumgevoel en tsja, dat kost wat. Maar als ik lees wat in Nederland de middengroepen verdienen – mensen die dus middenklassers zouden moeten kunnen kopen – dan zie ik ze particulier niet snel dit soort bedragen op tafel leggen voor een auto. Onbetaalbaar. Deze tanks kunnen in Nederland alleen bestaan dankzij de leasemarkt.

De onvermijdelijke conclusie is dat de middenklasser – want dat is het segment waartoe dit viertal officieel gerekend wordt – voltooid verleden tijd is. Het is de middenklasser in de bol geslagen. Hij leeft ver boven z'n stand. Ik schiet in de lach als ik lees dat zo'n Mondeo tegenwoordig zo messcherp stuurt. Zal allemaal best zijn, daar koop je geen Mondeo voor. Die is er om vertegenwoordigers en hun gezinnen veilig en comfortabel van A naar B te brengen. Niet meer en niet minder.

Ik ben inmiddels oud genoeg om te weten wat een middenklasser ooit wèl was. Eind jaren tachtig huurde ik voor de zomervakanties naar Frankrijk af en toe een autootje. De laatste keer was dat een Vectra 1.6GL. Een simpel eenpuntzesje, 75 pk. Nog geen duizend kilo. Ruim, pretentieloos, prima. De prijs: 13 à 14000 euro. Kon ik toen niet betalen. Maar mijn vader, qua inkomen een middenklasser, zou er tenminste niet failliet aan zijn gegaan. Die Vectra van toen, dat was een middenklasser. Hij gaf je wat een middenklasser hoort te bieden: net dat beetje meer voor redelijke prijzen.