Revolutie

Toch knal. Mocht ik zomaar een rondje in een auto die in 2012 net zo normaal wordt als een Prius, maar nu nog de meest unieke spaarpot van Europa is. Er is er maar één. Prototype. Hier en daar hangen de vellen er nog bij. Aan het vriendelijke verzoek van GM qua puntjes op de i een oogje toe te knijpen geef ik graag gehoor. Dit is wel de Ampera, de elektro-Opel die, het staat in de brochure, met een verbruik van 1,6 liter op 100 kilometer alle hybrides naar het derde plan verwijst. Het recept: een sterke elektromotor met een benzinemotor die als range extender bijspringt wanneer na zestig kilometer elektrisch rijden de accu's leeg dreigen te raken. 's Nachts laad je hem in vier uur op. Met een totale actieradius van 500 kilometer en een CO2-uitstoot van 40 gram per kilometer wordt het in één klap de meest praktische milieuvriend van Europa. Hij rijdt doodnormaal, productierijp. Maar ik voel opwinding. Ik stuur de grootste revolutie sinds de Prius I. Als ik net zo strak rijd als de Opel-testrijders doe ik met deze hippe high-tech-vogel Norg – Amsterdam en terug op zes liter benzine. Vor nog geen tientje uit en thuis met 370 Nm en 150 pk – dat tripje kost me met de Volvo minstens zestig. Prijs? Niet bekend. Maar hij moet wel heel duur zijn om niet te lonen. Wat mag zo'n auto kosten? Veertig? Pak maar in. En nu de kater. Zuur nieuws in AutoWeek: de range extender fungeert onder bepaalde omstandigheden wel degelijk als aandrijflijn. De Ampera is wel degelijk een soort hybride. Het beloofde verbruik haalt hij op geen stukken na, lees ik. Dan nog: een Prius komt niet in de buurt van 1 op 31,5. Twaalf liter euro voor een retourtje Norg – Amsterdam. Ik haal het vast. Gisteren scoorde ik van Norg naar Enschede en terug 7,9 l/ 100 km met mijn 1800 kilo zware 320SL. Wat iedereen altijd vergeet: de man of vrouw achter het stuur is ondanks de techniek nog steeds de cruciale factor. Maar toch: daar gaat m'n revolutie. Leen me die Ampera een dag uit, Opel. Zullen we zien hoe ver we komen.