Plezier langs de A4
Gisteren trok ik dan eindelijk de stoute fietsschoenen aan. Op de pedalen om van de redactie in Hoofddorp naar mijn huis in Zoetermeer te komen. De omstandigheden voor de 36 kilometer lange fietsrit waren ideaal. Rond de 25 graden, zonnetje, nauwelijks wind. En de donderdagmiddag, normaliter al de zwaarste spits van de week, voorafgaand aan een lang paasweekend, dat staat garant voor veel fileleed. Een verslag van de rit.
De eerste tien kilometer, over een parallelweg zo'n drie kilometer ver van de A4, maar met continu zicht op een flink doorrijdende verkeersstroom, zijn het zwaarst. Had ik toch de auto genomen dan was ik...
Maar dan steek ik bij Nieuwe Wetering de Ringvaart over. Ik kom pal langs de A4 te rijden. Jawel, zware file! Die ellendige verkeersophoping die mij bijna elke dag wel doet besluiten om er bij Roelofarendsveen af te gaan. Dat vreselijke stuk van drie rijstroken die bij afrit Hoogmade naar twee stroken gaan, nu zit er ook nog die verschrikkelijke slinger in ten behoeve van de bouw van de tunnel onder Oude Rijn.
Even een flinke vrachtwagen als ijkpunt nemen. Ik zie verveelde automobilisten, de ramen een stukje open. Met een ellenboog leunend op het portier rollen ze traag voort. Sommigen hebben een handje uit het raam, anderen laten de speakers van hun audio-installatie schallen. Ik ga redelijk gelijk op, op mijn simpele, bijna zes jaar oude mountainbike. Had ik nou toch maar die ketting nog een beetje geolied want hij piept wel.
Wat is het eigenlijk mooi hier naast die snelweg. Groene weides vol lammetjes en oude boerderijtjes en molens die er al meer dan 100 jaar staan. Misschien zit er een leuke fotolocatie bij voor een test in AutoWeek. Een haas schraapt al zijn moed bij elkaar en blijft zitten aan de andere kant van de sloot. Mooi beest.
Het zal vast niet gezond zijn om zo dicht langs te snelweg te fietsen maar er is ontzettend veel te zien. Even kijken waar die vrachtauto is, mijn file-ijkpunt. Ik lig voor!
Ben nu bijna bij de afrit Hoogmade. Een prooi voor sluipers, of via de pomp of bovenlangs via de rotonde om dan weer aan te sluiten in de rij voor het doseerlicht op de toerit. Ik ben nog geen uur onderweg en over de helft van de trip. Na een kilometer of achttien begint mijn ongetrainde lichaam tekenen van vermoeidheid te vertonen. Het muurvast staande verkeer werkt als doping. Nog effe doortrappen.
Uiteindelijk doe ik er een uur en veertig minuten over. Was ik met de auto geweest dan hadden het ook zo maar vijftig minuten kunnen worden voor het stukje van 36 kilometer. Met een voldaan gevoel plof ik op de bank. Volgens de site van de fietsersbond heb ik 5450 gram CO2 bespaard! En 694 calorieën verbrand. Dat broodje kroket uit de kantine zal er wel af zijn. Wat ben ik groen bezig! Woensdag al met de elektrische Renault Twizy gereden, 36 kilometer op de fiets afgelegd in plaats van met de auto, van de gemeente gehoord dat de aanvraag voor een laadpaal voor een elektrische auto vlak bij mijn huis zo goed als rond is! Maar ehh, dat zwarte spul uit mijn neus, dat kan nooit gezond zijn!
Stephan Vermeulen
Coördinator Tests
Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.
