Overaanbod

Vaste prik in elke AutoWeek is de prijslijst. Een indrukwekkend gezicht. Al naar gelang de adverteerdersdrukte vier of vijf pagina's vol kleine lettertjes, als een planktonwolk in een oceaan van wit.

Ik kijk er nooit naar, want ik koop nooit nieuw. Maar toen mijn zoon me vroeg wat er in Nederland te koop is moest ik wel. Ik viste AutoWeek nummer 23 uit de leesmand en begon te tellen.

Eerst turfde ik het aantal modellen. Dat bleken er, van Alfa Mito tot Volvo XC90, al 296 te zijn.

Daarna de modelvarianten. Knappe jongen die het einde van de lijst haalt zonder horendol te worden. Voor elk type -tig motoren, -tig uitrustingsvarianten: Progression, Distinctive, Attraction, Ambiente, Class en Executive, Lounge en Pop. Voor elke smaak wat wils, het kan niet op, al zijn de onderlinge verschillen vaak niet groter dan die tussen roodbruin en bruinrood. Op de eerste pagina bleef de teller steken bij 523.

Ik wist genoeg.

Ga je uit van een gemiddelde van 500 auto's per pagina en vier bladzijden voor het complete aanbod, dan kom je uit op een totaal van ongeveer 2000, de niet separaat opgevoerde combi- , coupé- en cabriolet-versies respectievelijk de lange varianten van Picasso's en Espaces niet eens meegeteld.

Duizelingwekkend, als je bedenkt dat het allemaal gebouwd en verkocht moet worden. In dit geval op een markt van enkele miljoenen automobilisten die er, getuige de laatste verkoopcijfers, collectief de brui aan hebben gegeven.

Fijn dat de klant koning is. Mooi dat de fijnproever kan kiezen tussen een Polo 1.4 TDI 70 pk Trendline 3d (€ 17.950.-) en een Polo 1.4 TDI 80 pk Bluemotion Trendline 3d (€17.950.-). Ik ben geen econoom, maar ik kan me niet voorstellen dat dit economisch verantwoord is. Mijn conclusie is dat we met een waanzinnig en onhoudbaar overaanbod kampen.