Over kikkers, ooievaars en fijnstof

Tijdens mijn jeugd werden onder meer de kikker, de ooievaar, de buizerd en de zeehond met uitsterven bedreigd. In de berm langs de Nederlandse wegen was het wat vegetatie betreft een armoedig zooitje; er stonden alleen wat sneue, grijze graspollen. Tien jaar later klonk het wereldwijde zure-regenalarm en werden er in verzuurde Zweedse meren tonnen kalk gestort. En nu? Je kunt in je tuin geen gat graven of de volgende ochtend word je al wakker gekwaakt door een complete kikkerfamilie zonder enig besef van tijd en in het voorjaar lijken de bermen wel op weelderige alpenweiden, met hun ontelbare klaprozen, margrieten en bremstruiken. Elk moment verwacht je een jolige Heidi met haar Peter door het manshoge gras te zien huppelen, met een hele kudde schapen in hun kielzog. Inderdaad blijkt de diversiteit van de bermflora sinds het jaar 2000 enorm te zijn toegenomen en met name de zeldzame plantensoorten doen het goed. Eveneens signaleer ik vanuit mijn auto regelmatig een statige buizerd met 'n korenwolf tussen z'n tenen (weet die buizerd wel dat-ie op het punt staat een beschermde diersoort te verorberen?) en gelukkig baltsende ooievaarspaartjes langs de snelweg. Vissers in het Waddengebied en uit de Oostzeelanden klagen steen en been dat de zich als konijnen voortplantende zeehonden de zee leeg vreten en zo de hele beroepsgroep brodeloos dreigen te maken. En zure regen? Ik heb er al in geen jaren meer iets over gehoord. Toch schijnt er weer iets aan de hand te zijn met het milieu; een teveel aan CO2 en wat hoge fijnstofconcentraties hier en daar. En natuurlijk is het allemaal de schuld van de auto – dat is namelijk altijd zo in dit land. Lekker makkelijk. Automobilisten zijn immers enerzijds nogal hardnekkig en anderzijds heel braaf (wanneer was de laatste staking van deze belangengroep?). Kortom, rijden blijven ze toch wel, en betalen dus ook. Toen ik vier jaar geleden net mijn lpg-auto voor een diesel had ingeruild (veel zuiniger, bovendien waren die lpg-pompstations levensgevaarlijk, zo dacht de politiek toen, met de Enschedese vuurwerkramp in het achterhoofd...), schrok ik nog wel eens van de roetwolken die ik via de binnenspiegel ontwaarde als ik flink gas gaf. Om je dood te schamen. Ik ben zelfs wel eens wezen informeren naar de verkrijgbaarheid van een retro-roetfilter voor mijn vijfpits TDI van het eerste uur. Maar nee, dat is er niet. Achteraf ben ik daar eigenlijk wel blij om. Ik word er namelijk erg recalcitrant van om als automobilist – en dan nog zo'n asociale dieselrijder ook – steeds maar weer als hoofdschuldige van de milieuproblematiek te worden afgeschilderd. Afgelopen vrijdag moest mijn auto weer de jaarlijkse geldklopperij die 'apk' heet, ondergaan. Vlak voor de keuring heb ik 'm nog even lekker warm gereden en op de A12 tijdens enkele tussensprintjes voor wat plaatselijke mist gezorgd. Schitterend, de rookgordijnen namen James Bond-achtige proporties aan; ook ideaal tegen bumperklevers, trouwens. En die apk? Daar kwam-ie ondanks z'n 8 jaar en 325.000 kilometer glansrijk doorheen. Inclusief roetmeting. Nee, zo'n slooppremie van duizend euro die de gemeente Amsterdam in het vooruitzicht stelt voor dieselaars binnen de ring A10, daar is mijn stoere spijkerbak nog lang niet aan toe. Misschien dat ik er in 2014, bij een kilometerstand van zo'n 5 ton een keertje over wil praten. Aan de andere kant; dan is al dat fijnstof waarschijnlijk allang weer overgewaaid en staat het niet eens meer in de Dikke Van Dale.