Nooit in je droomauto rijden?

Volgens een vrij algemeen geaccepteerde autowijsheid moet je nooit in de auto gaan rijden waar je als kind van droomde. Op de poster boven je bed zag die auto er namelijk zo gaaf uit, een ontmoeting in het echt kan eigenlijk alleen maar tegenvallen. In je hoofd is het namelijk geen auto, het is een icoon, een ideaalplaatje op wielen. Vaak wakkert die auto ook de levenslang durende liefde voor alles op vier wielen aan. Vrijwel iedere autoliefhebber heeft zo'n eerste autoliefde, en dat kan alles zijn: van onbereikbare exoten tot de auto van je vader.

In mijn geval was het de 911 Turbo, de 993 voor degenen die hun Porsches kennen. Zo'n moment dat je nooit meer vergeet: op de A1 ter hoogte van Baarn, ik was 9. Het is zomer, dus de raampjes staan open, pappa's auto had geen airco. Voor ons een gloednieuwe, donkerblauwe Turbo die zich rustig door het overige verkeer begeeft. En dan is het of alle auto's opeens tegelijk naar de rechterbaan verplaatsen, als om de 911 vrij baan te geven. De bestuurder van de Turbo schakelt terug en trapt het gaspedaal tegen de bodemplaat, de dikke achterkant graaft zich in het asfalt, de turbo's fluiten, de zescilinder schreeuwt en de auto schiet ervandoor. Tegelijkertijd schiet de 993 Turbo in mijn hoofd naar de bovenste plek van de lijst met allermooiste auto's ooit en daar is 'ie vooralsnog blijven staan.

Sindsdien heb ik met meerdere 911's mogen rijden, zij het telkens maar kort. Van een bijna nieuwe 997 Carrera tot een hele oude Turbo 3.3, die laatste staat trouwens op de bovenste plek van engste auto's waar ik ooit mee heb gereden. Maar nog nooit een 993.

Tot twee weken geleden. Voor een verhaal over het 60-jarig bestaan van internationale Porsche Clubs gaan we vijf leden van de Porsche Club Holland met hun auto op de foto zetten. De secretaris van de club rijdt een knalgele 993 Carrera 4S, geen Turbo, maar wel een 993. Na een geslaagde fotoshoot en de nodige leuke anekdotes voor het verhaal nemen we aan het einde van de dag afscheid. En dan vraagt de secretaris: 'wil jij anders nog even terugrijden?' Het ritje terug duurt amper een kwartier, maar het zijn de 15 mooiste minuten van 2012. Dat geluid en de manier waarop de motor boven de 5.000 toeren opeens nog een extra vermogensreserve lijkt aan te spreken zijn met geen toetsenbord te beschrijven zo gaaf.

Stap 1 is gezet, ik heb de eerste meters in een 993 gemaakt. Bevredigend? Zeker, maar nu wil ik nog meer dan eerst met mijn droomauto op stap. Ook al is de algemene wijsheid dat het beter is van niet. Wie weet, misschien bij het 65 jarig jubileum.