Nobelvierpitter

Hoe zou het de nieuwe S-klasse met viercilinder CDI vergaan? De S 250 CDI markeert een geweldige psychologische doorbraak in de topklasse. De boodschap is helder, en gezien de razendsnelle evolutie van de common rail-techniek in theorie niet van de gekke: wij van Das Haus geloven dat dit kan. Toch speelt Mercedes met vuur. Dit is een S-klasse, de top.

Hij is bedoeld voor mensen met een zeker standsbesef, die zich ongaarne vertonen in een instapmodel. De beproefde methode om de auto zonder typeplaatje te bestellen haalt in dit geval niets uit: je blijft een viercilinder horen. En een diesel. Daarmee hebben we meteen probleem twee te pakken. Een S moet onhoorbaar zijn. Tot nu toe waren ze dat ook allemaal. Gooi je in een nieuwe S met draaiende motor de deur dicht, dan is het of je oren dichtklappen, zo stil. Ook de goedkoopste S350 is op de Autobahn een rijdende isoleercel. De viercilinder CDI's van Mercedes hebben een aanvullende handicap: zo sterk als ze zijn, zo druilerig klinken ze. Als ook maar iets van dat verdriet het oor van de bestuurder binnendringt is het over en uit: wrong message.

Blijkbaar zijn ze er bij Mercedes absoluut zeker van dat de vierpitter het S-klasse-gevoel niet in gevaar brengt. Qua vermogen voorzie ik geen problemen. Met 204 pk en 500 Nm koppel komt de S vast  prima van z'n plaats, en het zou best eens kunnen dat hij met zo'n relatief licht blokje op de vooras heerlijk rijdt. Maar hij mag geen kik geven. Anders draagt hij voor de eeuwigheid het stigma CO2-killer. En laten we wel zijn, alleen daarom komt hij.