Nissan Micra 30: zo'n tweede moet je hebben
De Nissan Micra bestaat 30 jaar. Niet iets wat me bij het aanvangen van het jaar 2013 meteen te binnen schoot maar het speciale actiemodel ter ere van het jubileum deed me toch even stilstaan bij mijn eigen Micraatje.
Vijf jaar lang had ik zo'n guitig bolletje van de tweede generatie. Een Micra 1.0 S. Het vriendelijk zoemende zestienkleppertje maakte van de auto geen strepentrekker, daar bracht zelfs de standaard aanwezige kreet 16 Valve op de zijkanten geen verandering in. Achterspoilertje erop, want dat hoorde bij de S-uitvoering, net als de fijne 'sportstoelen' en de blauwe wijzerplaten. Misschien niet sportief maar een betrouwbaar, een zuinig karretje was het wel.
Oké, iets suffigs had het model ook maar dat komt vooral doordat je er vaak opaatjes en omaatjes mee zag rondtuffen.
Wat me verder bijstaat? Hele lichte besturing, matige remmen en in bochten helde hij flink maar het was vooral mevrouw Vermeulen die ermee reed, en die kon daar prima mee leven!
Op de Micra kon je altijd rekenen en ook qua onderhoud kostte hij weinig. Mede dankzij die onverwoestbare distributieketting, goed voor een zorgeloze motorloop, een autoleven lang. Iets wat deze dezer dagen in huize Vermeulen extra gevoelig ligt, want de auto waarvoor we 'm vijf jaar geleden inruilden is toe aan een nieuwe riem…
De Micra heeft niet de reputatie van een Toyota Starlet, maar als me gevraagd wordt wat een goedkoop betrouwbaar autootje is, zeg ik altijd: "kijk eens naar zo'n kleine Nissan". De Toyota Starlet heeft de naam, maar de Micra II is echt niet veel minder betrouwbaar en je vindt ze voor veel schappelijker prijzen dan de Toyo, waarvoor je de hoofdprijs betaalt.
Ga voor de laatste versie met dat bolle neusje. Die ziet er nog knap uit, heeft een leuk interieur en op het laatst is hij zelfs geleverd met 1.4-blok. Dan heb je een veel leuker autootje dan die veel te vrouwelijke Micra van de derde generatie.
Stephan Vermeulen
Coördinator Tests
Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.
