Negen doden

Er was een tijd dat nieuws over verkeersongevallen me siberisch liet. Verkeersdoden waren statistische abstracties. Dat is anders nu. Niet alleen omdat ik een gezin heb. Die keer dat ik op Zandvoort met te hoge snelheid van de baan vloog op nat wegdek heeft ook sporen nagelaten. Sindsdien weet ik hoe het voelt om de macht over het stuur te verliezen. Ik had een helm, een rolkooi en een beetje geluk. Maar je beseft na afloop dondersgoed dat het heel anders af had kunnen lopen.

Zoals iedereen in de krant heeft kunnen lezen, was de openbare weg afgelopen week een slagveld. Het begon al voor de eerste sneeuw viel. Vorige week raakten drie Nederlandse meiden na een technofeest in België van de weg; alledrie dood. Dit weekeinde vielen door de gladheid maar liefst negen doden. Net lees ik over het Hilversumse gezin dat zaterdag verongelukte op de A28 bij Nunspeet. Hun auto slipte, klapte tegen de vangrail en werd geramd door een touringcar. Vader en moeder dood, dochter van dertien dood, zoon van elf levensgevaarlijk gewond in het ziekenhuis.

'Hilversum geschokt door dood gezin', kopt De Telegraaf. Normaal gesproken haat ik zulke krantenkoppen. Bij deze kan ik me iets voorstellen. Vandaag voel ik dezelfde schok. Je denkt aan al die mensenlevens. Je denkt aan wat die elfjarige zoon nog voor de kiezen krijgt als hij het overleeft. Je denkt aan het peilloze verdriet van de nabestaanden. Het heeft me diep getroffen.

Voor die ellende zijn geen woorden. Ondanks het feit dat de moraal van dit verhaal glashelder is: autorijden blijft bloedlink. Ik weet het, het klinkt domineeesachtig, maar dat moet dan maar: laten we aan die mensen denken. En een beetje voorzichtig zijn. Goddomme.