Nee, geen bejaarde!

Uiteindelijk is-ie er dan: De Tweede Auto, tegen wil en dank van mijn fietsende echtgenote. Jarenlang heb ik getracht haar te verleiden tot de aanschaf van een leuke cabriolet als aanvulling op de gezins-stationwagon. Een tweede auto kan soms immers hartstikke handig zijn. Maar nee, ze was niet te vermurwen, want van dat getocht in zo'n cabrio krijgt ze maar pijn in haar nek 'en als één van de twee kids achterin moet, kun je ook niet met goed fatsoen open rijden, want zo'n kind waait achterin uit z'n hemd'. "Nee zo'n cabrio vind ik niks en ik red me prima op m'n fiets. Bovendien, als ik eens op een avond de auto nodig heb, dan kom jij toch gewoon wat vroeger naar huis!" U begrijpt het, die cabrio kwam er mooi niet. 'Gemeenschap van goederen' heet dat...

Dan krijg ik steun uit onverwachte hoek. Dochterlief wil op atletiek en aangezien dat alleen in de naburige 'grote stad' kan en de trainingstijden in combinatie met het stalen ros een logistieke onmogelijkheid vormen, gaat mijn vrouw 'om'. Die tweede auto wordt een noodzakelijk kwaad. Maar natuurlijk mag-ie niks kosten – ook niet in onderhoud – en moet-ie wel een beetje veilig zijn. Tja, een oude Passat dan maar? Of een Audi 80? Veelal valt dit soort auto's af vanwege de intergalactische kilometerstanden, zeer vage staat van onderhoud of relatief hoge prijs. Afzakkend via wat al te opgedirkte Golfjes II kom ik terecht bij de Volvo 340. Veelal met 1,4-liter Renault-motortje en Variomatic. Slik.

Maar hé, wacht eens, er bestaat toch ook een versie met échte Volvo-motor en zo'n 115 pk? Jazeker, alleen heet-ie dan '360' en daarmee wordt zelfs geracet!

Tijdens naspeuringen op internet zinkt de moed me echter al snel in de schoenen, want 360's worden vrijwel zonder uitzondering aangeboden in onderdelen, veelal de restanten van een circuitexemplaar dat tijdens de 360 Geen Modena Cup van de baan is gerost. Hardnekkig houd ik de diverse internetsites nauwlettend in de gaten en ten slotte spot ik 'm dan toch: een 'roestvrije' driedeurs 360 GL uit 1987 met weinig kilometers en bijna een jaar apk. Kleur: metallic grijs. Uiteraard. Na een proefrit en een inspectie van de onderkant mag ik 'm meenemen voor 750 euro. Tijdens de rit naar huis lijken alle medeweggebruikers ervan uit te gaan dat 'die 340' bestuurd wordt door een bejaarde met snelwegvrees, maar als het dan om een 360 en een 40-plusser in de midlifecrisis blijkt te gaan, veranderen de blikken van diverse Golf- en Astra-rijders van meewarig in oprecht verbaasd. 'Snel' is niet het juiste woord, maar dit ouwe ding is nog behoorlijk vlot! Ook rotondes lust de Volvo rauw, al helt-ie wel als een bezetene. Oké, het achterklepslot werkt niet goed, het klokje is vermoedelijk in 1997 stil blijven staan, er zit een gaatje in de achterbank en het reservewiel ligt los in de bagageruimte. Maar een weekje later fiks ik al deze 'dingetjes' voor 10 euro aan tweedehands onderdelen. Kicks voor bijna niks! Laat die cabrio maar zitten; de 360 heeft er een fan bij! En dan heb ik het niet over mijn vrouw...