Nagesynchroniseerde auto's

Iedereen die wel eens een film of serie op een Duits tv-station heeft gezien, weet dat bijvoorbeeld James Bond vloeiend Duits spreekt. Nasynchroniseren, heet dat. Voor ons hoogst irritant, voor onze oosterburen de normaalste zaak van de wereld. Autogek als ik ben, let ik in films altijd op de auto's. En ook op de geluiden daarvan. Want blijkbaar zijn ook wij niet gevrijwaard van enige nasynchronisatie. Het meest irritante en stompzinnige geluid is wel de dubbele bliep bij het op afstand sluiten van de deuren. Bliep-bliep. Telkens weer vraag ik mij af: wat voegt dit in vredesnaam toe aan de film? Waarom zou de kijker moeten weten dat de hoofdrolspeler zijn/haar auto op slot zet? Het zal mij worst zijn of inspector Lewis zijn Vauxhall Vectra veilig op slot zet. Let er maar eens op, het komt vaker voor dan je denkt! Zelfs in grote Hollywoodproducties. En dan die slippende, gierende banden op gras of zand. Ook heel knap gedaan. En wat te denken van de motorgeluiden? Klopt vaak ook geen hout van. Zo keek ik vorige week een stukje van Tomorrow never dies, een Bond prent uit 1997. De geheim agent verplaatst zich in een BMW 750i, met het geluid van een oude Amerikaanse V8. Wat ook vaak voorkomt, is dat er opeens in een andere auto wordt gereden. Niet alleen bij Cobra 11, waar steevast een E36 3 Serie wordt platgereden in plaats van de E46 waar ze vlak daarvoor nog reden, maar ook in andere films is deze stiekeme switch gemeengoed. Ben ik de enige die last heeft van deze afwijking, of zijn er onder u meer die tijdens het kijken van tv altijd in de gaten houden wat er op autogebied zoal plaats vindt?