Mini Cayenne

Een lekker hoge zit, verschuifbare achterbank, vierwielaandrijving en een lengte van een dikke vier meter. Dat zijn nou net niet de dingen waar je op hoopt bij de introductie van een nieuwe Mini, maar dit zijn toch echt de toverwoorden van de nieuwe Countryman. Het woord schoonheid gebruik ik uitdrukkelijk niet, want de XL Mini is gewoon een raar ding om te zien. Net als de Porsche Cayenne een krampachtige poging om de beoogde cashcow op de sportieve modellen te laten lijken waarmee het merk groot is geworden.
Dat neemt niet weg dat ik er volledig van overtuigd ben dat de Countryman een succesnummer wordt. De yuppenmoeders die opgroeiden in hun kittige Mini Cooper zijn met de komst van hun 2,2 kinderen toe aan iets groters om ze naar de opvang, de kleuterschool, de zwemles en de voetbalwedstrijden in het weekend te slepen. En zo'n kingsize Mini met –bij drie van de vijf motoriseringen- lage bijtelling is natuurlijk de ideale manier om je nog een beetje jong te voelen. Je Mini Coopertje inruilen voor een mpv uit het C-segment is immers ook zo'n psychologische mokerslag.
Technisch is het bij de Countryman ook weer prima voor elkaar, zoals bij vrijwel alle producten van de BMW Group. Maar ik mis bij deze crossover de ziel die de gewone Cooper S wel heeft en hem tot een van mijn absolute favoriete auto's maakt. Het lage gewicht, de lage zit, het knusse interieur en het imposante prestatieniveau. Dat wil ik als liefhebber! Met andere woorden: een auto die ontworpen is door enthousiaste ingenieurs en niet door de geldwolven op de marketingafdeling met grote dollartekens in hun ogen.