Loop of sloop

Die pijn van de onrendabele youngtimer, gezond maar boekhoudkundig terminaal. Ik hoor het treurige verhaal van de man die zijn CX Break – een Serie I, waar vind je ze nog? - tegen sloopvergoeding naar het autokerkhof wil brengen. Zijn grande dame kwam probleemloos door de apk, maar op Marktplaats vangt hij niet meer dan bij de sloop en zo'n doorleefde sloep weer in concoursstaat brengen kost het godsvermogen dat je aan zo'n auto toch nooit terugverdient. En natuurlijk tonnen gelopen, dus geen verzamelaarsobject.

Zo'n auto op de rand van de economische afgrond hebben we hier nu ook staan. Oké, hij moet een nieuwe distributieriem. Op het verbruik knappen belangstellenden op koopjesjacht bij voorbaat af: hij loopt 1 op 9. Aan de carrosserie zit voor naar schatting duizend euro werk; schaafjes rond de wielkasten, een deuk in de dorpel. Voor de lelijke snijwond in de linkerachterdeur is de simpelste oplossing een nieuw portier.

De oplossing ligt letterlijk binnen handbereik. In het dorp staat een opgegeven Lybra – geknapte distributieriem, jawel - in dezelfde kleur. Het is te overzien, met een beetje geluk heb ik voor twee mille een klokgaaf Italiaans sedannetje van een roemrijk huis. Moet ik weliswaar gaan sparen voor het onderhoud, het blijft een auto met karakter; liefde is blind.

Maar wat heb ik dan? Een Lancia Lybra met een vleugellamme vijfcilinder en veel dorst. Technisch bezien is er geen enkele reden hem naar de sloop te brengen. De motor heeft maar 70.000 kilometer gelopen en afgezien van die riem, die gewoon preventieve vervanging is, is dit goed onderhouden exemplaar op orde.

Hoewel…

'Maak eens een rit', zegt E., die net zo hard met het dilemma worstelt; 'hij rijdt zo leuk'. De proefrit bevestigt die bevinding, tot ik ontdek waarom ik op die heerlijke alcantarastoelen zo ontzettend zit te zweten: de airco is zo dood als een pier. Misschien is het alleen een kwestie van bijvullen, maar dit is een Lancia, optimisme is dom. Verdomme, dit is de druppel, dit Lybra'tje wordt too much trouble. Als we niet snel een kundige knutselaar vinden die bereid is met veel hartstocht en veel euro's water naar de zee te dragen, is het einde verhaal.

En zo dragen we ze dezer dagen massaal ten grave, auto's waarvan we later zullen zeggen: ach, toen wisten ze nog wat stijl was. Hun romantiek is niet houdbaar. We laten dat mooie Italiaantje met harde argumenten vallen, maar we voelen ons pijnlijk medeschuldig aan de wegwerpcultuur die alles sloopt waarvan we ooit intens hebben gehouden.