Leven met een GTI

Er zijn dingen die ik in mijn automobiele carrière gewoon een keer gedaan wil hebben, de meeste daarvan tegen beter weten in en sommige totaal onbereikbaar. Formule 1 rijden bijvoorbeeld, al is het maar één rondje achterin een tweezitter, dan hoef ik niet eens zelf te sturen. Andere wensen zijn aanzienlijk realistischer, zo ben ik van mening dat je één keer in je leven een GTI moet bezitten. Anderhalf jaar geleden besloot ik dat het moment daar was om die wens in vervulling te laten gaan. Aangezien het budget zeker geen nieuwe toeliet en ook geen jong exemplaar met dealergarantie weet je van tevoren dat het een riskante onderneming wordt. Maar ach, je bent jong en je wil wat.

Misschien wel het leukste onderdeel van een nieuwe oude auto kopen is het oriënteren, Marktplaatswinkelen. Lekker plaatjes kijken terwijl in gedachten de naald van de toerenteller al richting begrenzer zwiept onder begeleiding van een spannende soundtrack. En vroeg of laat ga je dan voor de bijl, in mijn geval bij een ijsblauwe Peugeot 206 GTI uit '99. Bescheiden uiterlijk, maar een model dat wat mij betreft buitengewoon goed houdbaar is. Strak onderstel, goed bruikbaar als dagelijkse auto en als aspirant GTI-rijder vlot genoeg. En ja, ik weet dat puristen er hun neus voor ophalen en dat voorganger 205 veel spectaculairder is, maar je moet je budgettaire en rijvaardige grenzen kennen. Daarbij, wat niet is kan nog komen.

Anderhalf jaar, heel wat ervaring en enkele niet geringe garagerekeningen verder blijkt het, geheel volgens verwachting, niet de meest economische keuze geweest te zijn. Diverse piepjes, kraakjes, rammeltjes en een arsenaal aan eigenaardigheden kenmerken de Française. Twee maal was er de noodzaak om langs de kant van de weg op de pechhulp te wachten. Gebroken koppelingkabel, naar later bleek door een defect druklager. Ook het vreemde stationairgedrag van de Kleine Leeuw blijkt een bron van verhalen. Meestal loopt ze 500 toeren per minuut, maar soms besluit ze dat stationair lopen helemaal niet vereist is slaat ze gewoon af. Een soort start-stopsysteem, maar dan zonder starten. En dan natuurlijk de bekende 206 kwaaltjes: lekke uitlaat, zwakke stabilisatorstang en de geleiders van de deur maken een geluid als een botbreuk.

Maar spijt? Nee, geen moment. Met de kennis van nu had ik het waarschijnlijk niet gedaan, maar ik had het niet willen missen. En ik ben waarschijnlijk niet de enige met een dergelijk kostbare, maar oh zo leuke automobiele miskleun. Dus, borrelnoten op tafel, en kom maar met die verhalen.