Lampjes

En er was licht! De file was zo lang dat hij een uur mijn uitzicht bleef: de kont van een Alfa Giulietta. De auto heeft merkwaardige achterlichten waarover je gaat nadenken als je een uur lang niks te doen hebt.

De lichtbakken zijn geen rondjes of rechthoeken. Rechttoe rechtaan is uit. Het zijn dus lichtlijntjes, led-lijntjes natuurlijk – het is 2012. De vorm is opmerkelijk. Het zijn cirkels met een liggend stokje, omgevallen letters bijna; links een liggende b, rechts een d. Keer op keer zie ik ze gemeen scherp opgloeien als de Alfa-rijder noodgedwongen op de rem trapt. Felle jongens. Goeie zaak, qua signaalfunctie.

Maar.

De autobranche lijdt sinds enkele jaren aan chronische led-koorts, voor en achter. Lichtarchitectuur werd een kunst op zich. De winkelhaken van een Opel Astra. De kattenogen van de Corsa. Die malle boogjes van Peugeot. De idiote bochten van de 208. Het kan niet gek genoeg.

En keer op keer denk ik: wat een aanstelleritis.

Met die overgevoeligheid worstel ik. Wat zou een mens er tegen kunnen hebben? Zolang de zichtbaarheid bij nacht niet lijdt onder de hype is tolerantie geboden. Thuis hang je ook geen kale peer boven de borreltafel. Wees blij, spreek ik mezelf vermanend toe, dat die designjongens het wat knusser voor je willen maken. Maar dat is nu net mijn bezwaar tegen de trend. Het is een doel op zich geworden.

Collega Tameling schreef een scherpe, ware blog over uit de kluiten gewassen lifestylemobielen en crossoverachtigen waarin je als inzittende-met-bagage je kont niet kunt keren. Ze zijn een ander facet van hetzelfde probleem. Hoe goed die auto's verder ook mogen zijn, hun enige verkoopargument is de buitenkant. De auto is één groot lokmiddel geworden. Dat is dus wat me irriteert aan de Giulietta-letters die ik op zichzelf nog mooi vind ook – de verleidingsdrang ligt er zo duimendik op dat ik naar uit weerzin naar de grauwste Logan ga verlangen.