Knollen in je zak

Groot is mijn verbazing als me de sleutel van de achttien jaar oude Mercedes 600SEL wordt overhandigd. Het is een armetierig flieberig geval dat je met opwindspeelgoed associeert, niet met de dikste S-klasse aller tijden. Nog gekker is dat de centrale deurvergrendeling niet aan afstandsbediening doet. Niks druk op de knop - je komt de tank alleen in door de sleutel hoogstpersoonlijk in het slot te steken. Welkom in 1991.

Waren die Benz-jongens nou helemaal betoeterd om kopers van een toen vier ton in guldens kostende twaalfcilinder met conciërgetaken te belasten? Een greep in mijn rechterbroekzak volstaat om in te zien dat die nood een deugd is.

Hij zit vol sleutelknollen; van de BMW, de Volvo en de test-Seat die ik deze week te leen heb, waarover later meer. Samen vormen ze een gemeen stekende adderkluwen van staal en plastic, die me schaafplekken op mijn been bezorgt en slijtgaten prikt in mijn spijkerbroeken. De afstandsbediening is een plaag geworden. De klapsleutel van de Seat prikt niet, maar verpest het weer met zijn formaat, want die knollen worden steeds groter.  Complete remote controls zijn het met – onbegrijpelijk onpraktisch – aparte knoppen voor open en dicht, extra drukkers voor alarm of kofferbak en vermoeiende gebruiksinstructies (een of twee keer klikken?). Tot overmaat van ramp krijg je er vaak ook nog zo'n irritante sleutelhanger bij. Tel daar je eigen sleutelbos bij op en je beseft dat het volledig uit de hand loopt met het infraroodgebeuren. Daarom een vriendelijk verzoek aan de auto-industrie: maak dat spul compacter.

Van die ellende ben ik met de S-sleutel voorgoed verlost: past in het kleinste gaatje, zelfs het sleutelgat. 't Is 's nachts even zoeken, maar dat leed is snel geleden als je binnen bent, want daar gaat alles weer elektrisch.