Klassieker voor alledag

In mijn wijk, met welhaast meer parkeervergunningen dan beschikbare plekken, staan de trendy lease-auto's langs het trottoir afgewisseld met klassiekers-voor-dagelijks-gebruik. Naast de nodige Volvo Stationcars (soms met een heel lang leven achter de rug) wordt het straatbeeld verlevendigd met oude Mercedessen. Geen gare 190's met verchroomde spatbordranden of ander bespoilerd spul op foute wielen, maar nette ex-taxi's. En het worden er steeds meer, keurige W123's zonder opsmuk. Sommigen zijn uit garages van bejaarde Duitsers weggehaald, anderen zijn door restaurateurs in onberispelijke originele staat teruggebracht. Dertig jaar na z'n introductie beleeft de misschien wel betrouwbaarste Mercedes ooit gebouwd een tweede jeugd. Opvallend genoeg zijn het niet alleen maar de 25-plussers (en dus belastingvrije types), maar ook verrassend veel jongere exemplaren die langs de stoep staan. Niet zelden zijn ze voorzien van moderne kinderzitjes op de achterbank en worden deze auto's gekoesterd door trotse vaders (moeders zie ik vaker met de genoemde Volvo's).

In verband met gezinsuitbreiding leek een 280 TE mij een mooie auto om naar de supermarkt te rijden, als vervanger voor onze compacte hatchback. Kinderwagens, luiers, ruimte genoeg en natuurlijk de voor die tijd vooruitstrevende kooiconstructie. Desalniettemin wilde mijn wederhelft er in eerste instantie niets van weten. We hadden afwijkende ideeën over het imago van zo'n auto en er waren nog een aantal punten, zoals: "Wat als ik met zo'n ding stil kom te staan?" Het werd een proces van maanden; niet te veel forceren, nu en dan een beetje toegeven en het geval rustig in de week leggen. Uiteindelijk was ze over stag. Ik begon het web af te speuren naar een net exemplaar voor een redelijke prijs. Tot een definitieve keuze ben ik niet gekomen: op een mooie dag sloten we achteraan aan een traag rijdende colonne auto's. Na tien minuten bleek er vooraan de stoet een door z'n veren gezakte, walmende auto met taxibord op het dak en knipperende alarmlichten stapvoets te rijden. Inderdaad het was een W123. Ik werd getroffen door een dodelijke blik van opzij. Er hing een pijnlijke stilte bij ons in de auto. Hier viel niets meer te redden. Argumenten als "Dat kan met nieuwe auto's ook gebeuren" en "Er zijn maar weinig auto's van die leeftijd die nog voor dagelijks werk ingezet worden" waren tegen dovemansoren. Er komt nu een jonge Zweedse stationcar...