Invalide

Over de staat van Nederland nog even dit. Mijn schoonvader heeft een invalidenparkeerkaart voor zijn vrouw. Die is sinds een hersenbloeding gedeeltelijk verlamd en dermate afhankelijk dat hij haar niet alleen kan laten. Gezien haar toestand had hij haar in een verpleeghuis kunnen laten onderbrengen, maar als man van eer stond hij er op voor haar te blijven zorgen. Zo rijdt een broze tachtigjarige man zijn vrouw van supermarkt naar apotheek en van de bakker naar de slager. Dag in, dag uit.

Deze week ontving hij een boete van 180 euro omdat hij had verzuimd zijn kaart te verlengen. Uiteraard was er geen kwade opzet in het spel. Mijn schoonvader heeft aan zijn dagtaak zo de handen vol dat de administratieve wissewasjes er wel eens bij in willen schieten, als hij al wist dat zijn vergunning van beperkte duur was, wat in zijn geval nogal onlogisch lijkt. Zijn vrouw staat niet ineens weer op, sommige tragedies zijn nu eenmaal onomkeerbaar. Ga er intussen maar van uit dat de staat voet bij stuk zal houden. 180 euro. Tsja mijnheer, zo zijn de regels.

Zo, en nu mijn maandelijkse uitzuigboetes overmaken voor de pietluttigste snelheidsovertredingen; 25 euro hier, 30 daar. Ondanks een voor Vader Staat sidderende angstvalligheid staat de teller voor 2011 inmiddels toch weer op zo'n 500 euro, and counting. Had ik in economisch barre tijden de lokale middenstand toch leuk mee kunnen steunen, denk ik dan. Dan pomp je geld verantwoord rond. Maar nee, wij graaien voort. En het wordt nog veel erger.