Hoe TNT me weer Golf-minded maakte

Toen ik gisteravond een brief wilde posten, wachtte me een storende verrassing: de brievenbus was verdwenen. Verplaatst, hoorde ik later van mijn vrouw, die net als ik niet wist waarheen. Het ergste is dat ik het had kunnen weten: een paar dagen geleden had het postbedrijf al een sticker op de bus geplakt met een huishoudelijke mededeling die ik zo stom was niet te lezen, omdat ik zo gewend ben dat ex-staatsbedrijven vrijwel uitsluitend overbodige mededelingen doen. Evengoed was ik kwaad, en dat ben ik nog steeds, al was het maar omdat ik zeker een halfuur lang in het pikkedonker de hele buurt heb afgezocht om de nieuwe bus te vinden. Het is me een raadsel waarom die TNT-boeven een brievenbus moesten verplaatsen die volgens mij op een prima plek stond. Evenmin begrijp ik waarom TNT is overgestapt op het nieuwe model oranje bus dat ik tenslotte op een dagmars lopen van mijn woning vond. Wat was er mis met die ouderwetse rooie? Prachtkleur, goed zichtbaar, een paar schitterende gleuven. Ik ben dol op verandering, maar ik haat ongemotiveerde veranderingen: wat goed is, moet je vooral zo laten. Waarschijnlijk heeft het TNT-personeel ook nieuwe uniformen. Zo is het leven tegenwoordig, ook in de auto-industrie trouwens: alleen de buitenkant telt.

De auto die ik de volgende dag in Leusden ophaalde kwam na het brievenbussenincident als een warm bad. Het was een simpele Golf 1.4 TSI en het is dankzij TNT dat ik die auto eindelijk de waardering gun die hij al zo lang verdient. Ik weet nog dat ik in eerste instantie het dashboard sfeerloos vond en de buitenkant een ongelukkig compromis; dat ik die hele vijfde generatie Golfjes, ondanks de prima rijkwaliteiten, als een wat ongeïnspireerd intermezzo beschouwde. Wat mij betreft had het allemaal best wat innovatiever gemogen. Maar die kritiek gaat voorbij aan de kern van de zaak: dat dit een perfecte auto is. Bij de Golf draait het nog steeds niet om de vorm maar om de inhoud. Ze hebben hem zo gemaakt dat je na vijf minuten niet meer snapt waarom er mensen zijn die het driedubbele spenderen aan een auto. Compact maar toch volwassen, heerlijk rijden, lekker klassenloos en onopvallend, meteen dat vertrouwde gevoel: eersteklas basic. Dat wist ik ook al toen ik mijn tweede Golf IV kocht, maar de liefhebber in mij is grillig, en the grass is always greener on the other side.

Hé, zei mijn dochter dolgelukkig, hebben we weer een Golf?

Hoe weet jij dat dit een Golf is?, vroeg ik.

Gewoon, zei ze, omdat hij lijkt op de onze.

Dat bedoel ik nou. Vertrouwd. VW is god zij dank geen TNT: zelfs voor een kind is de vijfde generatie Golf net de vierde. Volkswagen laat de brievenbussen gewoon rood, en ze blijven staan waar ze altijd stonden: op de goede plaats. Dan weet je wat je hebt, om maar eens een oude reclameslogan aan te halen.